Şifa

8. Bölüm

ALAZ

Kendime yıllar önce bir söz vermiştim. Babam gibi olmayacağım diye. Ne yazıkki genlerden ona benzemiştim.Annemle babam aşık olarak evlenmişler zaten ne olduysa bundan sonra oldu. Babam anneme her gün öldüresiye dövüyordu. Küçüklük aklımla ona karşı gelmeye çalışırdım ama naifileydi. Anneme vurduğu yetmezmiş gibi birde beni dövüyordu.

Eve genelikle alkolü gelirdi. Alkolün etkisiyle annem ve beni daha fazla döverdi artık alışmıştım. Ablama pek dokunmazdı. Çünkü onu daha 15 yaşındayken para için 60 yaşındaki bir adamla evlendirmeyi düşünüyordu.Annem buna karşı gelemeye çalışınca da gözlerimin önünde annemi karnından bıçaklamıştı.

Çocuk aklıyla ayaklarına kapanıp yardım et o ölecek hastaneye götürmemiz gerek diyordum.Bu seferde elindeki bıçağı koluma saplamıştı acıyla inleyip yere çökmüştüm. Komşular nihayetki haykırışlarımızı duyup polisi çağırmıştı da gelip bu şerfsizi hapishaneye götürüp bizi de hastaneye kaldırmışlardı. Şuan onun hakkında bildiğim cezasının bittiğiydi onu aramaya çalışmıştım ama ülke dışında olduğu için ulaşamamıştım.

Benim yaram çabuk iyleşmişti ama annem 1 hafta yoğun bakımında kalmıştı. Doktorlar kendi aralarına konuşurken duymuştum demişlerdi ki isterse uyanır ama uyanmak istemiyor gibi. Bu cümle o zaman çok dokunmamıştı ama insan büyüyünce bazı şeylerin farkına varıyordu.Annem bizi istemiyordu.
Annem hayata tutunmak istemiyordu.

Sonraki günlerde nihayet annem gözlerini açmıştı. Nerdeyse 1 yıl boyunca psikolojik tedavi görmüştü. Benle ablam ise kendi başımızın çaresine bakıyorduk okuldan sonra çalışmaya gider insanların ne isterse onu yapıyordum eve 5 kuruş para gettirebilmek için.

Sonrası ise çok çalışıp askeri okulu kazanıp asker olmuştum.
Annem şu an bursadaydı tek yaşıyordu. İzin zamanlarında bazen ben gidiyordum bazen o geliyordu.

İnsanlar beni genelde güçlü kalbi olmayan biri gibi görürlerdi çünkü duygularımı insanlara yansıtan biri değildim.Hiç birşey olmaz ,kalbi kırılmaz zanederler ama öyle değil herkese gece olur ama herkesin karanlığı farklıdır.

********

Gözleri, gülüşü,kokusu, bana yaşadığımı hissetiriyordu. İlk kez hayattımda böyle bir duyguya yer veriyordum. Bu duyguyu tam olarak çözememiştim.

Elimde olmayan bir güç beni ona doğru ittiyordu. Kendimi her zaman yöneltebilmiştim ama şuan aklım değilde kalbim çalışıyordu.İlk kez sadece kendimi duygularımı düşünmek istedim. O mantığının dışına çıkmayan her zaman aklını dinleyen adam bu gün kalbinin sesini dinlemek istedi...

Ona daha fazla yaklaştım dudaklarımızın arasında 1 santim bile yoktu sanki konuşsam değecekmiş gibi.Bu benim kalbimi daha fazla hızlandırdı.

Ama yine hayatımın her anını mahfeden o silah sesi duyuldu.

Daha ne olduğunu anlamadan Asel dizlerinin üstüne çöktü.Gözlerinden bir damla yaş düşerek gözlerini kapattı.

"Asel güzelim aç gözünü " diyerek bağırdım.Vurulmuştu...
Hemen cebimden silahımı çıkararak etrafa bakındım 5 dk önceki halinden eser yoktu. Müzik sesleri susmuş onun yerini silah sesleri, haykırışlar almıştı.

Gözlerim Eceyi aradı ortalarda görünmüyordu. Zaten bu kızda bir acayiplik vardı time yeni gelmiş sayılırdı. Geldiğinden beri bu tür olaylarda hep ortalardan kayboluyordu. Emirhanı gördüm çıkışa doğru koşuyordu iyi görünüyordu.

Hızlıca aseli kucağıma alıp doğruldum çıkışa doğru ilerledim.
Arabaya binip aceleyle arabayı çalıştırıp hastaneye doğru sürdüm. Bir yandanda Ekini arıyordum.
"Alo ekin beni dinle koçum geldiğimiz mekanda kargaşa çıktı yine o şerefsizin oyunu olduğunu düşünüyorum Asel vuruldu hastaneye gidiyorum mekana bakarsınız"diyip konuşmasını beklemeden telefonu kappatıp gaza daha fazla bastım.