Chocolate •Hyunin• ⚜️

9• "O değildi"

Oy ve yorum🍫
•••

Önümde boş gözlerle çimeni izleyen arkadaşıma baktım. Felix'le gelmiş ve eski yerimize oturmuştuk ancak ortam o eski ortam değildi işte. Kimsenin sesi soluğu çıkmıyor herkes birbirine bakıyordu. Minho hyung bile yemek yemeyi bırakmıştı. Yutkundum ve tekrar Seungmin'e baktım. Suçlu hissettiği her halinden belliydi.

"Hey. Neden cenaze kalkmış gibi duruyorsunuz?" Jisung konuştuğunda şaşkınlıkla ona döndüm. Evet yani bizi fişekleyen her zaman oydu ama bunu Minho hyungun yanında yapması... Gülümsedim. Normalde yapacağı bir şey değildi ama Seungmin'i bu halde görmeye dayanamamıştı sanırım. "Evet şeye şey oldu ama sonuçta kanıtlı bir şekilde müdürünün odasına yolladık onu. Sonunda bir hafta rahat edebileceğiz. O da böyle düşünüyordur eminim. Kim Seungmin! Kendine gel lan. Kimseye laf atmayan halin daha korkutucu."

Hemen kafamı evet anlamında salladım. Diğerleri de hak verdiklerini belirtmiş hatta Chan hyung Seung'u kendine çekerek alnından öpmüştü. "Ben revire götürdüm zaten. Durumu iyi güzelim. Üzülme daha fazla."

"Fazla ileri gittim değil mi?"

"Hayır. Sadece o herif fazla tepki veriyor. Drama queen midir nedir. Bak bak geçen gün ben bunun yanından geçiyordum tamam mı..."

Changbin hyung konuyu toplayınca ellerimle oynamayı bırakıp ona odaklanmaya çalıştım. Başından geçen herşeyi komikleştirerek anlatma gibi bir özelliği vardı hyungun. Bu yüzden herkes diyeceği komik şeyi beklemiş ve ona odaklanmıştı. Ben hariç. Gözüm ilerideki ağacın orada, siyah kapşonlu Hyunjin'e gitmişti. Bir şey çiziyordu sanırım. Sırtını ağaca yaslamış elindeki kalemi hızlı ama bir o kadar da özenli bir şekilde ilerletiyordu.

Acaba ne çizmişti?

Herkes güldüğünde bende kimse çakmasın diye güldüm. İçim merakla dolmuştu sanki. Ne çizdiğini merak ediyor ve koşup ben geldim dememek için kendimi zor tutuyordum ama bunu yapmamalıydım. Zaten çocukla bugün şu kısacık okul zamanında yeteri kadar etkileşime girmiştim. Biraz uzak durmak en iyisi olurdu. Zorlamak istemiyordum onu.

Biraz daha çimenlerde oturup yemeklerimizi bitirdik ve çocuğu ziyaret etmek için ayağa kalktık. Revirdeydi. Chan hyungun dediğine göre önemli bir şeyi yoktu sadece burnu çok kanadığından dinlenmesi gerekiyordu.

Umarım Seungmin için durumu hafifleterek söylememiştir.

.
.
.

Hafifleterek söylemiş...

"Böyle olacağını bilmiyordum. Üzgünüm Jay. Cidden." Arkadaşım burnunu çekip gözyaşlarını koluna sildi. "Sadece o biraz acı çeksin acıdan ağlasın acıdan hastanelik olsun istemiştim."

"Seungmin hyung sen çok değişik bir insansın."

İsminin Jay olduğunu öğrendiğimiz çocuk hafifçe gülünce bizde güldük. Hafifçe olmasının bir sebebi vardı. Malum. Çocuğun burnu çatlamıştı. Pislik herif güzelim çocuğu mahvetmişti resmen. Gülüşüm sokarken dudağımı bükmemek için kendimi zor tuttum. Şu an böyle davranmam hiç bir şeyi değiştirmeyecekti. Sadece onu daha çok üzerdim. Bu yüzden de derin bir nefes alıp yüz ifademi korudum. Sorun yok. Sorun yok.

Seungmin sesli bir şekilde ağlamaya başlayınca kaşlarım çatıldı. Şey... sorun çocukta değilde bizimkindeydi şu an. Cidden. Aşırı ağlıyordu. Hiç onluk değildi bu. Klasik duygusuz Seungmin bir anda sulu göz olmuştu resmen. Gözlerimi kıprıştırıp Jisung'a döndüm. Film izliyor gibi izliyordu karşımızda olan ikiliyi.

"Söyle bana Jay. Ne diliyorsun benden? Ciddiyim söyle istediğini yapayım. Var mı kinli olduğun birileri? Hemen ayağını kaydırayım." Herkes gülse de benle Felix gülmemiştik. Biliyorduk çünkü. Yapardı... Direk hemde. Bir gün başına ciddi bir iş alacaktı bu çocuk benden söylemesi.