GAME OF THE DEATH ☠️ || [Zhanyi] ✔️✔️

** 017 **

CHAPTER 17 ☠️

ඩයරියත් පපුවට ගුලි කරගෙනම මගේ ඇස් පිය වෙලා... මහලොකු වෙලාවක් නෙමෙයි... ඕනි නම් පැය දෙකක් දෙකහමාරක් ගත වෙන්න ඇති.. මං ඇහැරුනේ දත් පවා හිරිවට්ටගෙන ඇඟේ හිරිකඩු පිපීගෙන යන සද්දෙකට.. 

ක්‍රීස්.... ක්‍රීස්...

ටේබල් ලෑම්ප් එකෙන් කාමරේ පුරාම කණ එළියක් විහිදිලා යද්දි වේගෙන් ගැහෙන පපුවට අතත් තියන් මං ඇඳේ වාඩි වෙද්දිම දැක්ක දේත් එක්ක මගේ හුස්ම හිර වෙන්න ආවා... කාමරේ කෙළවරකට වෙන්න තිබුනු සෝෆා එකේ කවුරු හරි වාඩි වෙලා හිටියා වගේම මං එයාව දැක්කයි කියලා හිතුනු මොහොතෙම ඒ චායාව වේගෙන් මගේ පැත්තට ඇදිලා ආවේ බයටම කෑගහගන්නවත් මට සිහියක් නැති වෙද්දි... කොච්චර වේගයෙන් ආවත් ඒ කකුල් පොළොවේ වදින නොවදින ගානට අඩි තියද්දි වෙන කවුරුවත් නෙමේ මගේ ඉස්සරහා හිටගෙන හිටියේ ඩොක්ටර් මන්ජිත...

එයා මොකද මෙතන කරන්නේ.. ඒකත් මගේ රූම් එකේ.. එයා එන්න ඇත්තේ මට නින්ද ගියාට පස්සේ... ඒත් ඇයි එයා එතන වාඩි වෙලා මගේ දිහාම බලා හිටියේ...

" ඩ්..ඩො..ඩොක්..."

වචන එළියට නොඑන තරමට මගේ හුස්ම හිර වෙන්න එනවා... ප්‍රෙග්නන්සි එක නිසාමද කොහෙද කලින්ටත් වඩා හිත ගැස්සෙද්දි.. කනට ඇහෙන නෑහෙන ගානට ඩොක්ටර් මන්ජිත කොඳුරන්න පටන් ගත්තා..

" ශ්..ශ්.. රිලැක්ස් අභි.. just relax.. මේ මං.. ඔයාගේ ඩොක්ටර්.. පොඩ්ඩක්වත් බය වෙන්නෙපා හරිද.. මං මෙතනම ඉන්නවා ඔයා එක්ක..  "

ඩොක්ටර් එහෙම කියලා ජනේලේ කර්ට්න් එක ලඟින් පහත් වෙන ගමන් ලෑම්ප් එක අඩු කරන්න කියලා මට අතින් සන් කලා.. ඩොක්ටර් කිව්ව විදියටම කලත් තාමත් මගේ පපුව ඕනිවටත් වඩා ගැහෙද්දි මං හයියෙන් හුස්ම ගන්න ගත්තා.. මූසල නිහඬකමක ගිලිලා තිබුනු කාමරේ ඇතුලේ මගේ හුස්ම හඬ දෝංකාර දෙද්දි... ආයෙමත් අර ක්‍රීස් සද්දෙත් එක්ක පහුගිය දවස් ටිකේම මාව නොසන්සුන් කරපු හුරුවම් බාන හඬ ඇහෙන්න ගත්තා...

ඩොක්ටර් කාමරේ ඇතුලේ ඉන්නවා කියලා කොයි තරම් හිත සන්සුන් කරගන්න හැදුවත් මට බෑ..  අනේ මට බෑනේ... වෙලාවකට ඈතින් වෙලාවකට ලඟින් ඇහෙන මූසල සද්දෙත් එක්ක මගේ දරුවා නැති උනු දවස මට මැවී මැවී පේන්න ගනිද්දි ඇස් දෙක තද කරලා පියාගෙන පුලුවන් තරම් කන් දෙකත් වහගත්තත් මහා ගුප්ත, මූසල හැඟීමකින් මගේ හිතම වෙලිලා ගිහින් ඉවරයි...