Happy Thoughts || Peter Pan (Nederlandse versie)

Hoofdstuk 5

Avery keek de jongen warhoofdig aan en vroeg zich af of hij echt gezegd had wat ze dacht dat hij had gezegd. Als hij echt zei wie hij zei dat hij was, dan was dit een uitnodiging om Wendy achterna te gaan naar Neverland. Haar hersenen waren in gevecht met haar hart. Het een vertelde haar dat niets hiervan waar kon zijn, dat sprookjes niet bestonden en dat de jongen gewoon mentaal ziek was en het andere vertelde haar dat ze naar hem moest luisteren, haar hart moest volgen en de kans op avontuur moet omarmen die ze zolang in boeken achterna had gejaagd. Dat avontuur zat nu recht voor haar in het raam kozijn.

'Dit is onmogelijk,' bracht ze toen hakkelend uit. Ze draaide zich van hem weg om haar gedachten op een rijtje te krijgen. 'Mensen kunnen niet vliegen en Peter Pan is een sprookje.' 

Het gevecht was gewonnen.

'Waarom twijfel je aan mijn bestaan? Ik sta recht voor je neus. Als dat geen betrouwbaar bewijs is, dan weet ik het ook niet meer.' Hij zweefde langs haar heen en liet zijn voeten vlak voor haar weer op de grond zakken. Aarzelend reikte hij uit naar haar handen, maar Avery deinsde van hem weg. 'Maar het kan niet. Het moet een droom zijn, dat is de enige verklaring.'

De jongen trok zijn wenkbrauw op. 'Hoe kan ik je dan overtuigen?'

'Dat weet ik niet,' antwoordde ze gefrustreerd. 'Waarom moet je mij eigenlijk hebben? Dit is Londen, er zijn hier zat andere jonge meisjes die popelen om met je mee te gaan naar Neverland.' Eerst schrok ze van haar woordkeuze, die aangaven dat ze hem geloofde, nog erger schrok ze dat ze zichzelf uit dit avontuur probeerde te kletsen. Maar ze was verstandig, dit was een leugen en een droom en als iemand er ooit achter kwam dat haar gedachten een hersenspinsel als Peter Pan hadden gecreëerd, dan zou ze begrijpen waarom ze geen vrienden had. 'Mij moet je niet hebben, Peter, je moet een ander meisje hebben.'

Hij keek haar strak aan. Had ze hem beledigd? Zou hij nu boos worden? 

'Je weet niet hoe lang ik heb gewacht om je mee te nemen.'

Er knapte iets in haar hoofd, waardoor ze alle oordelen over dit tafereel voor haar vergat. Ze viel stil en keek hem aan. 'Je hebt op mij gewacht?' Ze kon het zich nauwelijks bevatten. Normaal dacht niemand aan haar. Normaal maakte ze geen deel uit in iemands leven en nu zegt deze wildvreemde jongen dat hij voor een lange tijd op haar heeft gewacht?

Opnieuw was daar die zachte glimlach. 'Ik heb naar je verhalen geluisterd sinds je vijf was.'

Avery's hoofd sloeg op hol. Ze kon zich niet eens herinneren wat voor dingen ze op die leeftijd op papier had gezet. 'Heb je al die tijd naar mijn verhalen geluisterd?' Ze liet haar ogen nogmaals over zijn figuur glijden. Hij leek minstens 16, ouder misschien nog wel, maar niet veel jonger. De rateltjes in haar hoofd begonnen te draaien toen ze zich iets realiseerde. Als hij alleen zou verouderen wanneer hij Neverland verliet en toch zeker twaalf jaar naar haar verhalen had geluisterd, dan begreep ze waarom hij er nu ouder uitzag. Of zijn geest was meegegroeid, was nog de vraag.

Peter zweefde in de lucht, zijn handen steunend onder zijn hoofd en een been leunend op zijn knie. Dromerig staarde hij naar het plafond. 'Je schrijft zo mooi. Ik ben dol op jouw gedachten.'

'Dan is dat hoe je ouder bent geworden,' constateerde ze, zijn gebrabbel totaal negerend. 'Dat kan niet anders. Je besteedde meer dan twaalf jaar af en aan buiten Neverland.' Ze keek hem verbluft aan. 'Waarom nam je dat risico?'

'Niet belangrijk. Wat ik nu wil bespreken is of je met mij meegaat of niet.' Hij liet zich met een koprol zakken en ging weer op de vensterbank zitten, terwijl hij kort naar de nachtelijke lucht staarde, voordat hij zijn aandacht weer op haar richtte. Hij strekte zijn hand uit en leunde voorover om die van haar te pakken, maar ze zette instinctief een stap achteruit toen zijn intense blik haar ogen vonden. 'I-ik kan toch niet zomaar weg gaan? Hoe zit het met mijn ouders? En school?'

'Geef je werkelijk zoveel om die dingen?' Hij kwam langzaam dichterbij en bleef vlak voor haar stilstaan. Ze voelde zijn adem op haar hoofdhoofd en kon de haartjes van zijn wenkbrauwen zonder moeite tellen. 'Of is dat een illusie die je jezelf aanpraat?'

Avery schudde haar hoofd. 'Een illusie? Hemel, nee. Ik hou van vader en moeder.'

'En zij houden zoveel van jou dat ze vergaten dat ze met jou naar het park zouden gaan vanavond. Ze houden zoveel van je dat ze niet zien dat hun dochter eenzaam is en zich niet thuis voelt in deze wereld die niet naar haar omkijkt.' Met elk woord kropen zijn donkere wenkbrauwen dichter op zijn ogen en voelde Avery haar hart sneller kloppen. Zijn blik was zo intens en in die weerspiegeling zag zij zichzelf en de waarheid in zijn woorden. Deze wereld was nooit haar thuis geweest. Ze had er altijd buiten gestaan. Ze kon zich de laatste keer niet meer herinneren sinds ze een vriend had gemaakt of dat ze iets anders had gedaan dan haar dagen in haar kamer te besteden met boeken en pennen. Er was geen dag voorbij gegaan dat ze zich niet een keer eenzaam voelde.

Ze slikte. Hij wist precies wat ze zocht. Haar ogen moesten haar hebben verraden, want ze zag hoe Peter glimlachte.
'Dat onrecht mag jou niet meer worden aangedaan.' Zijn stem klonk diep, maar teder. 'Vergeet ze, Avery, en je zal nooit meer eenzaam zijn. Niet bij mij.' Hij trok zachtjes aan haar hand en ze voelde hoe haar slofjes over de houten vloer bewogen, richting het raam, waar de nacht haar welkom heette.