In tegenstelling tot haar klasgenoten is Avery niet echt bezig met jongens, romantiek en mode. Haar telefoon bevat minder contacten dan er pennen in haar etui zitten. Haar klasgenoten kijken niet naar haar om en thuis is het eigenlijk hetzelfde verh...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Avery at tot haar buik zou gaan ontploffen. Stiekem was het wel fijn iets anders te eten dan forel en fruit, maar ze wist dat de maaltijden niets anders waren dan omkoopmateriaal. Net als de piratenkleding die ze van Jacob kreeg. Hij had ergens een gestreepte broek gevonden die enigszins haar maat was met een witte blouse en een korset (dat eigenlijk gewoon een brede riem was). Om haar armen te bedekken had ze een rode, lange jas van haak verknipt. Nu was het toch een soort outfit en beter dan de doorweekte indianenjurk. Ze keek met trieste ogen toe hoe Jacob deze in de hoek smeet. Hopelijk zou Tigerlily niet boos worden.
'Zo, nu je helemaal opgelapt bent..' Hij hield een hand op naar de deur. 'Zou je vast een poging willen wagen met de meerminnen?'
'Ik zal het proberen.' Hij begeleidde haar naar het ruim. Voordat ze haar voet op de trap plaatste, draaide ze zich naar hem om. 'Vanaf hier ga ik alleen. Als jij erbij bent gaan ze me niets vertellen.'
Jacob plukte aan zijn kin en knikte. ''Dat is goed. Ik zal een van mijn bemanningsleden hier bij de trap laten, zodat ik zeker weet dat alles goed verloopt.'
Avery knikte en liep toen alleen de trap af. Ze zuchtte een keer diep toen ze uit zicht was. Ze wist nog niet hoe ze dit zou gaan aanpakken, maar het vertrouwen van Jacob winnen was de eerste stap. Zolang ze hem maar bezig kon houden totdat Peter haar zou vinden. Toen ze bij de kooien aankwam, werd ze verwelkomt met woedend gesis. 'Geen zorgen. Ik ben het,' zei Avery gehaast en verscheen in het licht van de lantaarn. De angstaanjagende vorm die de zeemeerminnen hadden aangenomen, verdween als sneeuw voor de zon en ze las verbijstering op hun gezichten.
'Je bent niet dood. Waarom heeft hij je laten gaan?' klonk de stem van de meermin met de donkere ogen. Ze spartelde gespannen in de tobbe.
'Je kleren,' zei de tweede, 'je bent.. je bent toch niet..-'
'Nee, nooit,' antwoordde ze stellig, 'maar ik moest doen wat ik moest doen om in leven gelaten te worden.' Ze keek de sirenen serieus aan. 'Hij heeft me verteld waarom hij jullie gevangen houdt.'
'Pixie Hollow,' zongen de stemmen van de sirenen door haar hoofd. Het was een triest geluid. Avery knikte. 'We vrezen dat hij de rest van het elfenvolkje gevangen wil nemen.'
'Hij vertelde mij dat hij terug wil naar huis, maar dat de elfjes hem niet de benodigde elvenstof geven om hem en de bemanning naar het Vasteland te kunnen krijgen. Hij vertelde dat juist omdat zij niet vrijwillig meewerkten, hij het heft in eigen handen heeft genomen.'
Gesis vanachter de spijlen. 'Dat kan niet waar zijn.'
'Geloof je zijn woorden?'
Avery haalde haar schouders op. 'Ik denk dat hij precies weet wat hij moet zeggen om zijn zin te krijgen. Ik weet alleen nog niet wat dat is.' Ze keek de sirenen aan. 'Denken jullie dat ze aan boord zijn?'
'We hebben hier beneden vastgezeten vanaf het moment dat we gevangen genomen zijn. Het enige moment dat we hier niet waren, schroeiden we weg in de zon.'
