In tegenstelling tot haar klasgenoten is Avery niet echt bezig met jongens, romantiek en mode. Haar telefoon bevat minder contacten dan er pennen in haar etui zitten. Haar klasgenoten kijken niet naar haar om en thuis is het eigenlijk hetzelfde verh...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Peter Pan
'Oke.' Een zucht volgde. 'Ik zal je vertellen wat er is gebeurd.' Het moment dat Peter begon met praten, rechtte Avery haar rug en richtte haar groene ogen op hem. Ze keek naar hem als een kind dat wachtte op een verhaaltje voor het slapen gaan, maar Peter wist dat het geen leuk verhaal zou zijn. Hij staarde naar haar ogen, waar de rode vlammen al het groen opslokten.
Ze glimlachte. Waarschijnlijk staarde hij te lang. 'Ik beloof je dat ik tot het einde zal luisteren.' Haar stem was zo warm dat het vuur daar niet tegenop kon. Zijn buik roerde bij het horen van dat geluid, alsof een monster kort ontwaakte. Het monster leek zijn lichaam steeds vaker lastig te vallen in haar bijzijn.
Peter schraapte zijn keel weer. 'Ik ben juist bang voor wat je daarna zal doen.' Hij wende zijn blik kort van haar af toen ze fronste en haar hoofd vragend kantelde. Hij zou het niet uitleggen. Dat leek ook niet nodig te zijn, want ze zei zachtjes: 'Ik blijf hier.'
Peter prikte met een lange stok in het vuur, waardoor brandend as opvloog en verdween in de zwarte nacht. 'Ik weet niet hoelang het geleden is dat Wendy naar Neverland kwam,' begon hij gepijnigd, de herinnering van die nacht voor zich halend, 'maar na die dag veranderde alles.' Hij keek Avery even aan. 'De Verloren Jongens gingen met haar mee en ze vonden een thuis. En ik ging terug naar hier. Een hele lange tijd zat ik alleen op het eiland..-' Peter voelde een steek in zijn hart. 'Met Tinkerbell.' Hij had haar naam gezegd, hardop. Dat had hij al lang niet meer gedaan.
'Jaren later kreeg Haak een voorraad elfenstof te pakken en verdween ermee naar Londen en hij kwam terug met Jane, Wendy's dochter.' Hij glimlachte even. 'Ik was zo blij, maar toen wilde ook zij vertrekken. Ik begeleidde haar en kwam toen oog in oog te staan met Wendy; niet langer meer jong, maar een volwassen vrouw.' Hij herinnerde zich haar stralende glimlach, toen nog net zo warm als vroeger. Toch was er wat anders geweest aan die glimlach. Toen hij zich dat weer realiseerde, kroop de glimlach van zijn gezicht. Het vuur kon nog zo warm branden, maar Peter had het nu koud.
'Er sloeg iets bij me om, want het moment dat ik terug was in Neverland, werd ik gek. Ik realiseerde me dat ik alleen was, echt alleen. Wendy was opgegroeid, de Verloren Jongens waren volwassen geworden en ik was alleen achter gelaten.' Hij brak het takje in tweeën en smeet het in het vuur, waardoor geknetter luid klonk.
'Maar toen bedacht ik me dat ik niet alleen hoefde te zijn en ik vertrok naar Londen, om te zoeken naar een nieuwe eerste Verloren Jongen. En die vond ik, zijn naam was Jacob. Hij was wat ouder dan de jongens die ik normaal meenam, maar had een zwaar leven achter de rug. Zijn vader was een dronkaard die zijn moeder en hem sloeg. Ik bood hem een uitweg die hij met beide handen aanpakte.' Peter keek haar even aan, maar iets in haar ogen dwong hem verder te praten, zonder dat ze er ook maar iets over hoefde te zeggen. Het was eigenaardig hoeveel moed zij hem schonk met enkel haar ogen. Die wonderschone, groene ogen..
Hij scheurde zijn blik van haar los om zijn concentratie erbij te houden. 'We hadden dolle pret. We haalde veel kattenkwaad uit, pestte Haak tot hij rood zag van woede en feestten met de indianen tot de morgenzon weer scheen.' Hij glimlachte kortdurend, voordat hij zijn verhaal voortzette. 'Op een nacht echter, kwam ik erachter dat Jacob een zakhorloge met een foto van zijn moeder bij zich droeg. Ik heb maar één regel in Neverland; volwassenen zijn taboe. En hij brak deze door aan haar te denken.' Een fractie van een seconde leek er iets op haar gezicht te veranderen, maar haar gelaat werd al gauw weer neutraal. 'Je was bang dat hij je zou verlaten, net als Wendy en Jane.'
