In tegenstelling tot haar klasgenoten is Avery niet echt bezig met jongens, romantiek en mode. Haar telefoon bevat minder contacten dan er pennen in haar etui zitten. Haar klasgenoten kijken niet naar haar om en thuis is het eigenlijk hetzelfde verh...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Mijn geduld raakt op.' Avery schrok van de toon in Jacobs stem, maar nog meer van het mes dat als gevolg harder tegen haar keel gedrukt werd. Heel even, alsof Smee er zelf van schrok.
'Kapitein, kunnen we niet-'
'Kop dicht, Smee,' blafte de kapitein. De grip op het mes werd nog iets losser, merkte Avery en het lemmet drukte nu in zijn volledigheid tegen haar hals. Het sneed niet, merkte ze op, het was geen bedreiging. Dat was het überhaupt niet. Het was de schok, natuurlijk, maar het leek erop dat Smee haar helemaal niet wilde verwonden.
Jacob draaide zich ongeduldig om naar de meerminnen. 'Nou? Wat wordt het?'
'Niet doen,' riep Avery naar de sirenen toen ze de twijfel in hun ogen las. 'Hij zal me toch wel doden het moment dat hij zijn antwoord heeft.'
'Smee, houd haar stil.'
'Maar kapitein..'
Jacob draaide zich naar hem om. 'Als jij het niet doet, dan regel ik het zelf wel. Geef me dat mes!' Hij hield zijn hand op en Smee aarzelde. Jacobs ogen gingen van haar naar Smee en toen graaide hij naar voren en greep een hand vol van haar rode haren. Avery schreeuwde en probeerde haar haren onder zijn vingers vandaan te krijgen. Uit reactie duwde hij haar op haar knieën. 'Het mes, Smee.' De piraat keek van Avery naar Jacob, het mes trillend in zijn hand.
'Ik had toch wel meer van je verwacht dan dit, Jacob.'
Als door een slang gebeten, draaide Jacob zich met een ruk om naar het trappengat, waar Peter vanaf kwam strijden, zijn zwaard in zijn handen. Zijn ogen flitsten snel door de ruimte, alsof hij in een paar seconden een heel plan uitdacht en bleven toen hangen bij Avery, waarna zijn gelaat direct verduisterde.
Avery nam haar kans in deze verwarring en ramde haar elleboog met zoveel kracht naar achteren in de buik van de kapitein, dat hij zijn greep op haar verloor.
'Nou, niet zo snel.' Jacob trok een handgeweer vanonder zijn jas vandaan en richtte deze op Avery. 'Deze is pittig, Pan,' lachte hij tartend, 'Ik begrijp wel waarom ze jouw interesse heeft getrokken. Ze heeft míjn interesse in ieder geval wel getrokken.'
Peter stapte van de laatste trede. 'Krenk één haar op haar hoofd en het zal het laatste zijn dat je doet.'
Avery keek Peter gespannen aan. Zou hij snel genoeg zijn? De loop staarde haar lachend aan, klaar om zijn dodelijke kogel op haar af te vuren.
'Het zou toch zonde zijn,' zei Jacob. Hij keek Peter aan. 'Je reddingsplan heeft gefaald, Pan.'
'Maar daar zit je mis, Jacob,' lachte Peter en knipoogde kort naar Avery, 'ik heb namelijk geen plan!' En hij vloog pijlsnel op de kapitein af.
Avery sprong opzij toen het geweer afging en Jacob zich snel omdraaide naar Peter. Peter sloeg het wapen uit Jacobs handen en het kletterde op de grond en verdween tussen een paar tonnen. Jacob trok meteen zijn degen en de jongens gingen elkaar te lijf. Avery keek gespannen toe, zoekend naar een moment, een manier om te helpen maar het gekletter van de zwaarden leek haar lichaam te hebben uitgeschakeld en ze kon de knop niet meer vinden. Totdat ze gesis hoorde naast haar. 'Avery, de sleutels.'
