In tegenstelling tot haar klasgenoten is Avery niet echt bezig met jongens, romantiek en mode. Haar telefoon bevat minder contacten dan er pennen in haar etui zitten. Haar klasgenoten kijken niet naar haar om en thuis is het eigenlijk hetzelfde verh...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Avery ontwaakte de volgende ochtend, uitgeslapen zoals ze dat in een lange tijd niet had gevoeld. Warme armen waren om haar middel gewikkeld, als een slang om een prooi. Ze drukte zich omhoog tegen het matras en voelde de slappe arm naar beneden glijden. Ze keek over haar schouder, naar zijn warrige blonde haren en de donkere kringen onder zijn ogen. Avery herkende de vermoeidheid op zijn gezicht. Er was te veel gebeurd in zo'n korte tijd.
Terwijl ze naar hem keek, opende Peter zijn ogen en keek haar slaperig aan. Ze glimlachte. 'Goeiemorgen.'
Peter wreef in zijn ogen. Een tegenstrijdige kreun ontsnapte zijn lippen, terwijl hij zichzelf overeind duwde en zich stevig uitrekte. 'Ik had nog wel een week kunnen slapen.'
'Ik ook,' antwoordde ze, 'maar daar hebben we de tijd niet voor.' Er moest weer veel gebeuren vandaag. De tijd voor rusten was niet nu en het was bijna alsof de elfjes haar gedachten konden horen want niet lang daarna werd er op het deurtje geklopt.
Een vrolijk, zangerige stem klonk door het huisje toen Lyria haar entree maakte. 'Wakker worden,' riep ze. 'De zon is allang op en iedereen is al druk in de weer.' Ze vloog naar Avery toe en trok haar van het bed op haar voeten. 'Jij gaat vandaag met mij mee,' had ze besloten.
Avery liet zich door Lyria door de kamer trekken, maar ledematen voelden nog zwaar van de vermoeidheid. Ze danste als een lappenpop met het elfje. 'Als Peter dat niet erg vind.' Ze keek smekend naar hem om en hij glimlachte alleen maar. 'Ik houd je niet tegen.'
'Dat is mooi!' Lyria wapperde haar vleugels boven Avery, waardoor sprankelend elvenstof over haar lichaam dwarrelde.
'Wat ga jij dan doen, Peter?' vroeg Avery, terwijl Lyria haar naar de deur trok.
'Ik heb nog wat dingen in te halen die jou enkel zouden vervelen. Ga, geniet van je dag.' Hij glimlachte breed terwijl hij haar uitzwaaide. Avery zwaaide terug en volgde Lyria richting de rivier.
'Dit is het waterelfjes territorium,' legde Lyria uit. Ze streken neer op een lelieblad zo groot als een boot ten midden van de kabbelende rivier. Het water was fris aan Avery's handen, maar de vroege ochtendzon had het blad een beetje opgewarmd.
'Geloof niet alles wat ze zeggen hoor. Ze zijn erg naïef.' Lyria knipoogde en ging languit achterover liggen. 'Ik kom hier voor de stilte.' Ze sloot haar ogen. Avery begreep het wel. Het geluid van het stromende water, de fluitende vogeltjes en het zachte zonnetje.. Het was heerlijk sereen. Heel anders dan de kanalen in de buitenwijken van de stad. Avery was geïntrigeerd door het klein zijn. Alles leek zoveel groter en ze zag zoveel meer dan ze normaal had opgemerkt; de libelle 's verstopt tussen het riet, de kikkers wiens ogen net boven het water uitstaken en bovenal de waterelfjes die de spinnenwebben vulden met dauwdruppels. Dit deden ze met zoveel zorg, dat het haast hypnotiserend was om naar te kijken.
