In tegenstelling tot haar klasgenoten is Avery niet echt bezig met jongens, romantiek en mode. Haar telefoon bevat minder contacten dan er pennen in haar etui zitten. Haar klasgenoten kijken niet naar haar om en thuis is het eigenlijk hetzelfde verh...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De volgende morgen was het al tegen de middag aan toen Avery en Peter pas ontwaakten. Avery had veel nagedacht over het gesprek met Tigerlily. Misschien had de prinses gelijk. Peter leek veel van zijn hoop te hebben verloren, wellicht was er iets dat zij kon doen om dat te herstellen. Toch herinnerde ze zich de vorige keer dat ze hem had verlaten, de pijn in zijn ogen als hij sprak over iedereen die hem had verlaten. Dat kon ze hem niet nog een keer aandoen. Avery vocht met twee kanten van haarzelf. De kant die Peter wilde steunen.. En de kant die zijn thuis wilde redden.
Ze realiseerde zich te laat dat Peter tegen haar aan het praten was. Pas toen zijn warme hand haar arm raakte, keek ze op. 'Sorry, wat zei je?'
Peter fronste zorgelijk. 'Je was gelukkiger toen we de indianen aan het zoeken waren.. Toen we rondvlogen, toch?'
Ze knikte afwezig en staarde naar zijn hand, naar de duim die liefkozend over de rug van haar hand wreef. Met elke beweging voelde ze de plek op haar huid verwarmen, voelde ze zichzelf verwarmen. Ze keek hem aan en zag dat hij glimlachte. 'Wil je meer zien?'
Avery glunderde. 'Oh, heel graag!'
'Noem het,' zei hij en trok haar handen iets dichter naar zich toe. De enthousiasme in zijn stem laaide vlinders in haar op. 'Noem het en ik zal je er heen brengen.' Even gingen al Averys gedachten verloren. Het strijd was gestreden. Er was maar één overwinnaar. Ze zou het niet doen. Ze zou hem niet verraden. Hoe kon ze hem nou verraden? Ze wilde helemaal niet bij hem weg.
'Het woud,' zei ze, 'ik wil het woud zien en de dieren.'
Hij sloeg zijn arm om haar middel en trok haar tegen zich aan, waardoor de vlinders in haar buik begonnen te dansen en de zon plotseling nog warmer leek te schenen. De wind leek verdwenen en geen geluid drong meer door tot haar door. Ze voelde alleen nog maar de warmte van zijn lichaam, zijn grip rond haar zij en het kloppen van zijn hart vlakbij haar oor. Ze liet al haar gedachten varen en zich door hem meevoeren richting het grote woud van Neverland.
* * *
Avery spitste haar oren. Er klonken plotseling zoveel onbekende geluiden; gekraai, gekras, gehuil, geschuifel, gegrom en geluiden die erop duiden dat de wezens in het woud zich voor hen verscholen. De weergaloos brede bomen staken torenhoog op vanuit de grond en het struikgewas was bijna ondoordringbaar, jarenlang onaangeroerd door mensenhanden. De lucht was gevuld met de geur van dennen en aarde. Vuurvliegjes dansten voor haar voeten over het tapijt van fluisterende bladeren, terwijl de zonnestralen een spel van schaduwen en licht het bos in wierp. Het was niet zoals een woud wat ze ooit eerder had gezien, niet in films of plaatjes in boeken. Het was mediterraan noch regenwoud, en toch hingen er lianen, waren de bomen hoger dan ze ooit had gezien en rook de lucht vochtig.
'Pas op!' Peter trok haar hard aan de kant, waardoor ze tegen zijn borst klapte. Ze keek hem fronsend aan. 'Alweer? Kun je me niet gewoon roepen?'
