I Love You First (PUBLISHED)

Chapter 19

Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko. Sumalubong sa akin ang liwanag ng puting kwartong kinalalagyan ko. I feel the pain on my head. It was as if breaking apart. What happened? Why am I here?

"You're awake." Nilingon ko ang boses na iyon. And I was surprised to see him beside me. Am I dreaming? Why is he here?

Kusang pumatak ang mga luha ko. I haven't recollected my memories from what happened yet but I can the feel the pain suffocating me. Pinunasan niya ang luha ko na parang pagmamay-ari niya pa rin ako. Hindi na. Ayoko na.

Hindi natigil ang hikbi ko.

"Why are you here?" tanong ko nang magsimulang bumalik ang lahat sa akin. Tinabig ko ang kamay niya tsaka ako lumayo sa kaniya.

Hindi siya sumagot. Nakaramdam ako ng galit. Bakit ba siya narito? Para saktan ako lalo? "You are the first person I never wanted to see when I woke up," dagdag ko pa.

Lumakas ang pag-iyak ko habang naaalala ang lahat ng nangyari. Ang kahihiyang ginawa ko, sa harap ng mga kaklase ko. Samantalang siya, nanonood lang. Tapos narito siya sa harap ko na parang walang nangyari?

"Sunny..."

Umiling ako. Anong karapatan niyang tawagin pa ang pangalan ko? "Stop. I don't want to hear any more lies. Leave."

Hinawakan niya ang kamay ko kaya napasigaw ako. "Leave! I'm begging you, leave! I don't want to see you anymore! Kung magpapakita ka pa sa 'kin, mabuti nang mamatay na lang ako! Manloloko ka! I hate you! I hate you!" Nabasag ang boses ko. Nanunuot sa dibdib ko ang kirot.

"Sunny...please..."

"Please? Haven't I pleased you enough, Enzo? Ibinigay ko sa 'yo ang lahat. Nagtiwala akong mahal mo ako. Naniwala akong iba ka sa kanila pero anong ginawa mo? You betrayed me. Pareho ka nila. Pare-pareho kayo. All you want is my body..."

I bit my lip. Para akong mamamatay. Sobrang sakit. Why am I so stupid to believe him that he really cared for me? Bakit ako nagtiwala? Bakit ako umasa? Bakit ko ibinigay sa kaniya ang lahat? We were so happy that night but now it became my nightmare.

"I'm sorry," rinig kong saad niya.

I shook my head from disgrace. "Sorry? Bakit? Akala mo ba sa isang sorry mo, okay na ang lahat? Bakit kailangan mong magsinungaling sa akin? Bakit kailangan mo akong lokohin? Bakit kailangan niyo akong pagkaisahan? Bakit kasama ka? Bakit, Enzo? Bakit? Akala ko ba mahal mo 'ko?"

"Mahal kita."

I covered my eyes. I never thought that those sweet words would possibly hurt me just hearing it from him.

"How can you still lie when you're seeing me in this state? How can you say that you love me when you left me in that room just looking at me while I'm being fucked by another man? It was my fault. Yes, it was. But how can you just watch me like that?"

"I'm sorry."

I shook my head in disbelief. "You're just full of words. Full of lies. I trusted you, gave myself to you, fell in love with you but you chose to fool me and abandon me. I hate you, Enzo. I really hate you."

Pinunasan ko ang mga luha ko. "I wish you to leave. Kung gusto mo pa akong mabuhay, huwag na huwag ka nang magpapakita pa sa akin."

Huminga siya nang malalim habang pinagmamasdan ako. Those eyes, why does it look like he was so sorry? Like a pool drowning me to believe him again. Why am I such a fool?

Hindi na ako nagdalawang ulit pa at tuluyan na siyang lumabas sa kwarto kung nasaan ako. Agad akong pumalahaw ng iyak. Mas masakit palang makita siyang talikuran ako. Gusto kong bawiin ang mga sinabi ko. Gusto ko siyang bumalik. Gusto kong dumito lang siya.