HİZMET'Çİ (BXB) +18

²⁷

Ne kadar yazmaktan çekimsem kaçsam dahi geldi işte o bölüm...

Alperen ve Deniz aptalı yüzünden bu bölümü yazarken zirlayıp durdum. Cidden. Sakasiz.

Ve bundan sonra mal mal yorumlar görürsem, bu bölüm ve önceki bölümler de dahil, basacağım engeli.

Bu duruma sessiz kalıyordum lakin daha fazla sessiz kalmayacağım. Ben başta uyarımı koydum kardeşim, beğenmiyorsan sikeyim git.

Neyse.

Yavaş yavaş final...

Yazmak istemiyorum, yazmak istemiyorum!

FİNAL OLSUN İSTEMİYORUM, FİNAL OLSUN İSTEMİYORUM WAAAAAAG

Of ya

İyice dramatik oldum.

Neyse neyse ben bir dahaki bölümü yazayım...

Hadi siz de okuyun.

Yukarıdaki şarkı ile okunmanız önerilir...

Yıldıza basmayı ve yorum yapmayı unutmayın.

İyi okumalar bebekler💗

²⁷

Bulduğu mektup'a baktı Alperen. Mektup etiketlerle süslenmişti. Deniz'in eseri olduğu belli oluyordu.

Yutkundu üzerindeki yazıyı okurken. 'Efendim'e... Hayır, sevdiğim adama, Alperen'ime...'

Genzinin tıklandığını, gözlerinin dolduğunu hissetti. "Senin o küçük ellerin mi değdi bu mektuba?" diye fısıldadı Alperen. Sol gözünden bir yaş damladı mektup'a. İzini bıraktı.

Dudaklarına götürdü. Elleri titriyordu koca adamın. İlk defa. İlk defa elleri titriyordu. Dudaklarını değdirdi Alperen yazının üzerine. "Sen mi yazdın?" dedi sanki cevap alacakmış gibi.

Oysa oda boştu. Bu odada sevdiği yoktu. Bu koskoca malikanede izleri vardı sadece.

Mektubu tutan adamın da içi boştu. Çünkü sevdiği adam yoktu yanında.

"Her şeyim." diye fısıldadı ve yatağa ilerleyip oturdu. Mektubu yavaşça açtı. O kadar nazikti ki mektubu açarken, sanki küçük bir kağıt buruşmasında her şeyi yine berbat edecekti.

Oysa, zaten her şeyi mahvetmişti.

Elleri titrerken bir damla göz yaşı daha düştü mektuba. Bir damla yaşın izi daha kaldı.

Mektubun içindeki kağıdı aldı ve mektubu özenle yatağa koydu. Dudakları titriyordu Alperen'in. Elleri titriyordu. Göz bebekleri titriyordu ama en önemlisi, yüreği titriyordu. Cayır cayır yanıyordu kalbi. Kendi yarattığı ateşte.

Acıyor diyemezdi. Yardım isteyemezdi. Bağıramaz veya ağlayamazdı. Bu ateşi kendisi yaratmıştı. Ve yarattığı bu ateş, sadece ona değil; sevdiği kişiyi de yakıyordu. Hissediyordu.

Bu ateşi bir tek kendisi söndürebilirdi. Biliyordu.

Yavaşça mektubu açtı. Katlanmış mektubu açtığı gibi vanilya kokusu doldurdu burnunu. Sanki o buradaymış gibi. Sanki o yanındaymış gibi.