"Gölgeler seni gizleyebilir ama gerçekleri gizleyemez."
"Kaç!" dedi gölgelerin arasındaki ses. "Kurtulabilirsen kendinden, kaç!" Koştum, nefesim tükenene kadar koştum. Ayağım takılıp düşene kadar farketmedim bile durduğumu. Kafamı gökyüzüne çevirdim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
03.BÖLÜM
Vakit öğleden sonraydı. Gökyüzü, sanki bizim duygularımıza eşlik etmek ister gibi gri bulutlarla örtülüydü. İnsanı üşütmeyen hafif, ılık bir rüzgar esiyordu. Bunlar, birkaç hafta sonra gelecek olan sonbaharın habercileriydi.
Sınava girecek tüm çaylaklar meydana toplanmıştı. Çoğu yaşadığı stresi bir nebze azaltabilmek umuduyla son kez ya ailesiyle ya da arkadaşlarıyla konuşuyordu.
Eleme sınavlarına yalnızca bir kez girme hakkınız vardı. Sanchez'de on yaşına gelen her çocuk, ailesinden alınıp yurtlara yerleştirildi. Burada çok küçük yaşlardan itibaren yeteneklerimizi keşfetmek için çoğu eğitimi almıştık. Bunun sonucunda gözetmenler tarafından bir alana yönlendiriliyorduk. On sekiz yaşına kadar o alanda "çaylak" olarak temel eğitimleri alınca, sonbahar başlangıcında "meslek seçim günü" yapılırdı. Sınava giren her çocuk, ilerlemek istediği alanı söyler ve o alandaki zanaat ustalarının belirlediği sınava tabii tutulurdu. Eğer geçerse o alanda, çoğunlukla iki senelik yoğun bir eğitim almaya hak kazanırdı ve bunun sonucunda "uzman" unvanı alırdı. Şayet geçemezse; Sanchez'de "hizmet" kısmı dediğimiz, çoğu haktan mahrum, diğerlerine göre daha fazla saat ve daha az paraya çalışan sınıfa düşerdiniz.
Düzen acımasızdı. Büyüklerden gizlice dinlediğimiz hikayelerde, Sanchez eskiden çok daha güzeldi. Sınıf ayrımı yapılmazdı, kale içinde insanlar huzurlu ve en önemlisi özgür yaşıyordu. Belki de bunun sebebi, önceden Kale dışının çok daha güvenli olmasıydı. Sanchez'de artık mutluluk yoktu. Şuan ki kurallar çok katıydı. Yapılan bir yanlışın bedelini ya canınızla ya da bedeninizle, bir uzvunuz kesilerek ödüyordunuz. Kurallara karşı çıkmak ve baş kaldırmak kesinlikle yasaktı. Karşı çıkanlar meydanda, halkın gözü önünde asılıyordu. Bu senaryoyu özellikle çocuklara izletiyorlardı. Onlara göre amaç; küçüklükten itibaren Kale'ye olan bağlılığı arttırmaktı.
Bunun için yapılan birkaç işlem daha vardı. Bunlardan ilki; belirli yaşa gelmiş her çocuğun göğsüne Sanchez dövmesi yaptırmak. Sol göğse yakın olan tarafa "triquetra" simgesi çizilirdi. Küçük iğne ve bitkilerden toplanan renk özleriyle birbirine geçmiş üç halka...
Savaş, cesaret ve bağlılık...
Bu üç halka, bu üç kelime Sanchez Kalesi'nin yıkılmaz surlarından daha kuvvetliydi bizler için. Konuşmayı yeni söktüğümüz zamanlardan itibaren aklımıza kazınmıştı bu söz.
"Bütün çaylaklar tek sıra halinde yan yana dizilsin!"
Komutan Paul, zaten gergin olan çaylakların daha da çok gerilmesine yol açan o cümleyi kurduğu zaman, Sanchez Meydanı'nda ufak sayılabilecek bir kargaşa çıktı. Neredeyse tüm halk meydandaydı. Yıl boyunca katı bir disiplinle çalışan insanlar için bugün, bir günlük tatil demekti. Seçimlerden sonra büyük bir şenlik düzenlenir ve geç saatlere kadar yiyip içilerek eğlenilirdi.
