"Gölgeler seni gizleyebilir ama gerçekleri gizleyemez."
"Kaç!" dedi gölgelerin arasındaki ses. "Kurtulabilirsen kendinden, kaç!" Koştum, nefesim tükenene kadar koştum. Ayağım takılıp düşene kadar farketmedim bile durduğumu. Kafamı gökyüzüne çevirdim...
"Gölgelerin Arasında" benim yıllardır kafamda gezinen bir kurguydu aslında. Karantinayla birlikte Wattpad'le tanıştığım günden beri, kafamın içindeki bu dünyayı yazıya dökme isteği içimde dolup taşıyordu. Ama yazmadım. Korktum. "Onları" düşlerken hissettiklerimi buraya tam olarak yazamamaktan korktum. Sanki somut hale gelince eskisi gibi güzel olmayacaklardı. Böyle olmayacağını bildiğim halde, farklı zaman dilimlerinde yazma girişimlerim olsa da hiçbir zaman kendimi buraya tam anlamıyla veremedim. Yazılmış birkaç bölümle aylardır taslaklarımda duruyordu. O zamanlar "doğru zaman" olmadığını söyleyip kendimi avutuyordum. Şuan anladım ki sıkıntı zamanda değil, bendeymiş. Kaçıyormuşum. Bir şeyleri başaramamaktan, yaptığım şeyin mükemmel olmamasından korkup kaçıyormuşum. Çok önceleri okuduğum ama belki de zihnimin bana söylemek istediği şeyler olduğu için bu aralar aklımdan çıkmayan bir söz var: "Hayat, mükemmel olmayan küçük şeylerin birleşmesiyle mükemmel olan büyük bir portre gibi..." Şuan anladım ki; çoğumuz mükemmel olma arzusu ile kaçırıyoruz çoğu güzel şeyi. Yapabileceğimiz şeylere başlamıyoruz bile. Önceleri insanları bu duyguya iten bir şey yoktu. Sanırım bu da yirmi birinci yüzyıl sendromlarından birisi. Kendime artık bir söz verdim: Hayatımız boyunca bizi şöyle ya da böyle engellemeye çalışacak olan insanlar olacak ama bunlardan bir tanesi ben olmayacağım. Kendi önüme taş koymayacağım. Yollarımı kapatmaya çalışanlara karşın, ben hep o karanlık gibi görünen yollarda yönümü bulmaya çalışacağım...
Konuşulacak çok şey var aslında ama ben bunları buraya açık bir şekilde yazmayacağım. Hissettirmek istiyorum. Söylemek istediklerimi, ben söylemeden de birileri hissetsin, anlasın istiyorum. Belki de küçüklükten beri edebiyata, kitaplara ve yazmaya olan tutkum da bundan.
İsterseniz şimdi de biraz "gölgeler"den bahsedelim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gece her şeyi gizler, her şeyi hatırlatır ve unutturur insana"
Bu cümleye iyi bakın çünkü bu söz, kurgu ilerledikçe çok daha farklı anlamlara gelecek bizim için. Aslında bölüm başlarında medyaya koyduğum fotoğraflar, kullandığım gifler, resimler... Hepsinin bu hikayede benim için özel bir yeri var. Hepsi düşünülmüş, hepsi bu hikayeyle, benim hikayemlebağlantılı. Ne demek istediğimi anlayacaksınız merak etmeyin.
Bu hikayenin ismi, hayatımın en zor dönemlerinden birinde aklıma gelmişti. Aslında o an, kendi iç dünyamda yaşadığım bir şeydi bu: "gölgelerin arasında olmak". Kendimi tamamen karanlıkta, kaybolmuş ve yapayalnız hissediyordum. Benim için yolun sonunda ışık yoktu, yolun başına dönmek için de gücüm... Her şeyin bittiğini düşünüyordum, bir daha eskisi gibi olamayacağını. Evet, bir bakıma hiçbir şey eskisi gibi olmadı doğru, çünkü çok daha güzel oldu. Gittiğim yollar aydınlanmadı belki ama ben karanlıkta da yolumu bulmayı öğrendim. Yalnızlığım geçmedi ama ben o yalnızlıkla dost olmayı öğrendim. Aslında engebeli yollar da güzelmiş; ağlamak, yorulmak, düşmek, hata yapmak ve bir daha ayağa kalkmak da normalmiş.
Eğer şuan sizde yolunuzu kaybetmiş hissediyorsanız; bilin ki tek değilsiniz ve şuan hissettikleriniz, yaşadıklarınız sizinle ömür boyu gelmeyecek ve sizi tanımlamayacak. Mutlu olduğunuz anlar nasıl geçtiyse, bu zor günler de geçecek. Bu dünyada tekiz ve sahip olduğumuz tek şey kendimiz, bu bedenimiz. Kendinize haksızlık etmeyin. Çoğu zaman suyun akışına ters yüzmeye çalışmak, bizi daha fazla yormaktan bir şey yapmıyor. Sürece, zamana ve suyun sizi götüreceği yere güvenin.
Zaman akar ve bir de bakmışsınız ki gölgeler kaybolmuş. Kim bilir...
Buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim.
Karanlık yollarda size ışık tutması temennisiyle...
