Hocam

İyikilerle Yolumuz

Bir yanım öpsün, koklasın, sevsin derken bir yanım bakmasın, utandırmasın diyordu. Severken yaşatsın, nefes olsun isterken aynı zamanda kıyamıyorum. Koyuyordum kalbimin en derinine. Gömüyordum oraya.

Şimdi sarılıp sıksıcak yapmıştı ya her yanımı. Ben de sarıp sarmalamak istiyordum. Ben de ona aynı şekilde hissettirmeliydim. Ama öğretmenim ve imkansızım derdim ona. Mümkün olamayacak kadar uzaktı bana. Bakışlarda bir araya gelirdik. Ve ben tek taraflı sanardım. Tüm iç çekişler bunaydı işte. Onunla olamama korkusu. Benimleydi ve ben dünyanın en mutlu insanıydım.

Biraz daha sarıldı bana. Kaçmamdan korkar gibiydi. Cesaret vermem gerekiyormuş gibi geldi. Gitmem,seninleyim; demek geldi kalbimden ama kokusunu nefesim yapacak kadar ben bu adamı seviyordum. Ve şu an soluklanmakla meşgüldüm.

Çektik ikimizde aynı anda derin bir soluğu içimize. Susamışız belliki ikimizde birbirimize. Ayrılamadık. Güldük bu duruma. Ve ben gülüşünü ilk defa göreceğim sevdiğim hocama sarılmaktan gülüşünü göremedim. Kıvrılan dudaklarını omzumda hissettim. Görmeyi isteyip ayrılmaya yeltendiğimde beni durdurdu. Daha çok sarılmayı istiyordu, ben de öyle. Ama gülüşünü görmek ağır basmıştı. Bir daha göremeyebilirdim diye düşündüm. Bu sondur diye düşündüm. Çekilmek istedim sadece. O çekilmek istemedi ya tüm arzularının, isteklerinin başımın üstümde yeri vardı. İzin verdim usulca. Kokusunu daha da içime çekmeye devam ettim.

-Hocam?
-Şşt...Sessiz ol. Hissetmeme izin ver.
-Neyi?
-Huzuru.

Huzuru kokumda bulmuştu. Öyle güzel seviyordu ki kapılmıştım. Bu hayatta fark etmeden yaptığım mantık dışı en güzel şeydi. Onu sevmek tüm dünyalara bedeldi.

Sesimi kestim. Huzura ben de kendimi bıraktım. Kollarına bıraktım kendimi. Kapattım gözlerimi daha da hissettim huzuru. Sahi o da mı böyle hissediyordu derken kalbinin atışını duydum. O da seviyordu. Çok güzel seviyordu.
Kalbinin sesini duyunca daha da sokuldum göğsüne daha net duymak için. O da kollarını imkanı varmış gibi daha çok doladı belime. Beni kendine daha çok yasladı. Bastırdı göğsüne. Nefesimizi yine çektik aynı anda derince.

Huzur hissediliyormuş meğerse. Anladım, hissettim dediğini. İliklerimize aşkımızın huzuru dolmuştu zamanla.

Biraz kollarını gevşettiğinde kollarından çıkmak için hamle yaptım. Bir kere daha bırakmadı beni. Tekrar sıksıkı sarmaladı. Kendine çekti. Kucağına doğru çekti beni.

-Hocam durun.
-Öykü yakın kal. Üşüyorum.

Sitemli çıkan kısık sesine rağmen yapamadım. Üşümesine mani olamadım. İzin veremedim bu kadar yakınlığa. Uzaktan seven kalbime çok geldi bu kadar yakınlık. İstiyordum ama yapamıyordum.

-Üzgünüm.
-Lütfen.

Daha çekti beni izin ister gibi. Bastırdı yine göğsüne.

-Lütfen tüm bildiklerimi bana unutturmuşken bulumduğumuz yeri, konumu umursama. Bir adım gel bana, on adım gelirim sana ufaklık. Lütfen yapma bana. Yakın olacakken uzaklaşma. Hem sapık mıyım ben? Hmm.

Sesi yine boğuk çıkıyordu sarıldığından. Benden yine cevap alamayımca devam etti.

-Anlaşılan sapıkmışım.

Uzaklaşacakken durdurdum. Kolları sarmaya devam etti böylece.

-Sapık değilsiniz hocam. Ben...
-Sen?
-Yakınlığa alışık değilim. İlkim.
-Benim de.
-Ne?

İlki olamazdım. Böylesine yakışıklı, karizmatik birinin nasıl ilki olurum anlamadım. Bağırmamla kulağını tuttu bir süre.

-Şşt. Dibimdesin. Fısılda yeter.

Sevgini fısılda. Sevdiğini söyle der gibiydi ama konu bu değildi.

-Hocam sizin nasıl ilkiniz olurum?
-Hep doğru kişiyi bekledim. Sendin.

Daha çok sokuldum göğsüne. Çıkamıyordum oradan. Bırakamıyordum. Onun da bırakmaya gönlü yoktu zaten.

-Teşekkür ederim. Geldiğin için. Hayatıma girdiğin için teşekkür ederim ufaklık.
-Sizi seviyorum.
-Seni seviyorum.

Bundan böyle iyikilerle yolumuz. İyiki sevmişim. İyiki sendin. İyiki beraberiz. İyiki mutluyuz. İyiki şimdi de gelecekte de sen. İyiki varsın canım hocam.

Diğer bölümün de kısa olduğunun farkında olduğumdan bu bölümü geçiş bölümü sayabilirsiniz.

Oy and yorum okay?