ig: spearcbns
seksen kisi okuyor ama 30 oy var kirici, oy verin insanin keyfi kaciyo az oy olunca iyi okumalar 🫶🏻
Felix'ten,
"Siz isterseniz evlerinize gidin, ben sizi ararım zaten." Masadan kalkarken hepsinin uykulu yüzlerinde bakışlarımı gezdirdim.
Bir doktor olarak onlara göre daha dayanıklıydım uykusuzluğa karşı, benim kadar dayanabilen bir de Chan hyung vardı zaten. Sanırım ikimizin ki de mesleki deformasyondan başka bir şey değildi.
"Felix burada nasıl olsa, gidelim çocuklar. İsterseniz hepiniz bana gelin." Chan hyung ensesini kaşıyarak benim gibi ayaklandı. Herkes onaylarken Jeongin direkt olarak yüzüme bakıyordu.
"Felix hyung, biraz konuşabilir miyiz?" Diğerleri aniden duraksarken Hyunjin'de gerginlikle Jeongin'in bileğini kavradı.
"Tamam." dedim sadece ve diğerlerini kantinde büyük bir gerginlikle arkamızda bırakarak hastanenin bahçesine çıktık.
"Asla alttan almayacaksın değil mi?" Yüzü gergindi muhtemelen ben de onun gibi sinirli görünüyordum.
"Ne biliyorsun ki?"
"Çok şey biliyorum, diğerlerinin görmezden gelmeye çalıştığı seyleri ben görüyorum maalesef. Jisung senin kadar güçlü bir psikolojiye sahip değil, daha hastaneye bile giremiyor ve olayın üzerinden çoktan bir buçuk yıl geçti. Yeterince kendisini kötü hissetmiyormuş gibi bir de sen üzerine gidiyorsun."
Hayatımıza burnunu sokuyor olması sinirimi bozsa da sanırım bu onun hakkıydı.
"Yeterince pişman hissediyorum kendimi. Bu seferlik haksız olduğumu biliyorum ama her kavgamızda haksız olduğumu söyleyemezsin."
"Yine de alttan alması gereken sensin hyung. Aptal kavganızın nasıl sonuçlandığını görüyorsun değil mi?"
"Görüyorum, sağ ol." Onun gibi iğneleyici konuşmaya başlamıştım. Yumruk yumruğa kavga edecek yaşları çoktan aşmıştık sanırım.
"Bence senin de psikolog ile konuşman lazım. Tek sorunları olan Jisung değil gibi."
"Buna ben karar veririm, tavsiyen için sağ ol." Onu ciddiye almadığım için sinirlendiğini biliyorudum ama bir sorunum olduğumu düşünmüyordum.
Ben deli değilim havalarına girmiyordum tabii ki ama gerçekten sorunum olduğunu düşünmüyordum.
"Tamam." deyip konuşmayı kestirip attı. Fazladan bir şey söylemeden uzaklaşırken arkasından baktım bir süre.
Fazla garipti, Jeongin normalde böyle şeyler yapmazdı. Son zamanlarda hiçbir şeyi anlamlandıramıyordum.
Diğerlerinin de çoktan kalktığını görerek ben de Jisung'un yanına çıktım. Loş ve karanlıktı burası. Yoğun bakım olduğu için içeride duramazdım mecburen banklardan birisine oturarak arkama yaslandım. Oturduğum yerden direkt olarak Jisung'u görebiliyordum.
Güneş doğuyordu normalde birkaç saat içinde nöbet süremi doldurup eve gitmem gerekiyordu. Şimdi ancak temiz kıyafet getirmek için eve gidebilirdim.
Hayat çok garipti sanırım. Uyumak üzere olduğumu fark ettiğimde bir nevi koşa koşa kantine inip en ağırından bir kahveyle geri döndüm.
Önümüzdeki birkaç gün zor geçecekti anlaşılan.
×××
Dünden beri hastanedeydim ve o kadar yorulmuştum ki ayakta uyuyordum. Başım deli gibi ağrıdığı için yürüyen ağrı kesici gibiydim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
one house two broken hearts, jilix.
Fanfiction"Biz neden bu haldeyiz Felix, nerede hata yapıyoruz?" Jilix #1 30062023
