Pacify Her || taegyu

²⁰ The End, The Beginning

Kilit, anahtarını kabul edeli çok olmuştu, anahtar deliğinin ötesindeki her şey açığa çıkmıştı şimdi. Olacakları izlemekle kalmadı anahtar ve faciayı arkasında kapalı tutmadı kilit. Her şeyi birlikte yaptılar.

Canavar ayağına batan kıymıktan kurtulmuştu kahramanı sayesinde fakat orada hep bir yara izi olacaktı elbet. O izin geçmesi zaman alacak olsa da şimdi yanında kahramanı vardı, yaraları birlikte saracaklardı. Sakladığı acıların onu zalimleştirmesine daha fazla izin vermeyecek ve tek derdi herkesi ondan değil onu herkesten koruyacak olan kahramanına verecekti tüm güzel duygularını.

Akrep ile yelkovanın amansız savaşı da geride kalmıştı şimdi. Zamanın onları kandırıp iyileştirirmiş gibi yapmasına kanmayacak sadece tüm bu zaman algısını bir kenara bırakıp birbirlerinde bulacaklardı bütün güzel vakitlerini. Kaderlerini birliktçe seçecek ona birlikte şekil vereceklerdi.

Arılar, ayılara kaybettiği kovanlarını terk etmiş geride balına gözü gibi bakan bir ayı bırakmışlardı. Taehyun'un gözlerinin acı bal tadında olduğuna yemin edebilecek bir Beomgyu kalmıştı sadece. Artık aralarına girecek arılarda yoktu, onlar çoktan başka kovanların peşine düşmüşlerdi.

Onlar Yin ve Yang'ı da atmışlardı bir kenara. Ne biri Yin idi ne de diğeri Yang. Onlar ancak tek bir bütündüler, ikiye ayrılmayacak bir bütün. Duyguları derleyip toplamışlar ve dengeyi kurmuşlardı kalplerinde, kendi dünyalarında. Artık acıdan doğan duygular yoktu ya da başka niyetler.

Ellerini kana bulamaktan da vazgeçtiler çünkü artık geçmiş için akıtacakları gözyaşları yoktu yeni günlerinde, yeni doğan güneşlerinde ve yeni biten gecelerinde...

Geçmişte yaşadıkları hep orada olacaktı elbet ama şimdiyi yaşayıp geleceğe her kusuruyla birlikte adım atıp tüm belirsizliklerle birlikte savaşacaklardı. Geriye bakmadan ya da olabilecek olumsuzluklardan korkmadan. Şimdi yaptıklarından bir pişmanlık duymadan.

Artık ateş ve su olmakta istemezler onlar kavuşmak için. Toprak ve hava olup birbirlerini izlemekte yeter onlara. Birlikte yarattıkları dünyaya bakıp birlikte yaşamaya devam ederler. Kendi küçük dünyalarında onlar her şey olup kavuşabilirlerdi. Birbirine uzak ama bir o kadar da yakınlardı çünkü.

Gözleriyle görüp kulaklarıyla duymalarına da ihtiyaçları yoktu onların. Birbirlerini hissederdi onlar. İlla bir duyuya gerek yoktu birbirlerini görmek, duymak, hissetmek için. Farklı kalpler ama aynı hislerle yaşıyordu onlar.

Şimdilerde artık kaçacakları bir şey yoktu, savaşacakları şeyler vardı o da sahtekâr kalpler ve kirli ruhlar. Kendi dünyalarına daima yasak olan insanlardı bunlar.

Kalbini mi yoksa aklını mı dinlersin diye sorulduğunda bazıları kesin bir cevap verirken bazıları kararsız kalırdı. Ama aslında kalp ve akıl zaten bir çalışır, birbirlerinden habersiz kararlar vermezlerdi. Duyguların mantığı ya da mantığın duyguları engellediği yoktu aksine birlikte en doğru kararı vermeye çalışırlardı. Beomgyu ve Taehyun'un da her zaman yaptığı buydu, tek kalp tek akıl ilerler birbirlerinin düşüncelerini ve duygularını engellemezlerdi. Birinin yoğunluğu üste çıktığında diğeri onu sakinleştirmek için hep orada olurdu.

Artık geride nefret edilecek tek şey birbirlerinin yanı başında olamadıkları anılar olacaktı. Bunun haricinde hayatlarına nefreti sokmak istemiyorlar sadece birbirlerine olan aşk duygularına sahip olmak istiyorlardı. Sonuçta sizden nefret eden birine hisler beslemek tabii ki de aptallıktı, eninde sonunda seni sevecek doğru kişi her zaman vardı fakat onunla karşılaşmak için doğru zaman da vardı.

Güvenin saklı ihaneti ve yalanın acı gerçeği her zaman yakanızda olur ve canınızı yakmak için doğru zamanı beklerdi. Fakat sağlam kurulmayan güven temeli elbette bir şekilde yıkılacaktı ve biz de buna ihanet diyecektik. Ama yapmamız gereken şey o güvenin temelini düzgün atabilmekti. Korkaklık etmek yerine cesurca ilerlemek ve cesaretinin de kırılmasına izin vermemekti marifet olan.

Bir kere başına gelince ikincide dengeni kaybetmemek gerekir yoksa sürekli yalpalayıp durur insan. Neticede sebebi olunmayan günaha dua etmek gibi bir şey olurdu bu. Kendinden emin ve kendini bilen olunduğu sürece günah başına kalmaz ve yok olmak için dualar etmek gerekmezdi. Sonuçta yok olduğun sürece de varlığını koruyacaktı insan.

Bencilce verilen kararlarda yapılan fedakarlıkların gözle görünen tarafıdır. Tüm duygularını tüm benliğini feda edersin ve tüm dolu hislerinin yeri büyük bir boşluğa kalır. Bencil olan karar ise kendini feda etmendir değmeyecek şeyler için. Ama sonucunda acıya maruz bırakan esaret zincirleri kırılır ve kendini özgürlüğe bırakırsın ve her şey anlamlı olur.

Beomgyu'nun artık hissettiği de buydu şimdi. Taehyun'u vardı yanında. Birlikte devirecekleri yıllar, biriktirecekleri anılar, saracakları yaralar ve büyütecekleri duyguları vardı onların. Her şeyin sonuna gelmişlerdi ama asıl şimdi her şeyin başlangıcındaydılar.

"Bu kahraman, bu canavarı sakinleştirdi, peki hep yanında olacağına söz veriyor mu?"

"Veriyor, bu kahraman seni asla bırakmayacak, bu başlangıç son bulana kadar."

-_-_-_-_-_-_-

Ay resmen ağlıyorum........

Sonunda bitti diye mi yoksa cidden bitti diye mi bilmiyorum ama her türlü ağlamalık durum

Bu fic yazmayı sevdiğim ama düşünürken ve karakterleri oturturken onlarla birlikte çöktüğüm bir fic oldu yani yorucuydu

Ben şimdiye kadar yazıp tamamladığım tüm ficler de şunu yaşadım. Yazmaya başladığım fikir ile ficin sonuna kadar olan konu asla aynı olmuyor sjdhaiwkpd

Ben bu fici böyle yazmayacaktım ama winnienin huyu işte ne yapalım... Aslında beom yine zorbalık yapacaktı okulda taehyuna ve bizimki ses çıkarmayacaktı ama bunlar eve geçtikleri zaman tüm hakimiyet taehyunda olacak beomu bir güzel ağlatacaktı KAKDJEİUFİSKWOWJDOR

Neyse neyse bu da böyle bitti, okuduğunuz için teşekkürlerr, gözlerinize sağlıkkk ve kendini ficin bir numaralı okuyucusu ilan eden asahininpecetesi aşkıma özellikle teşekkür ederim <333 (ilk defa bir okurumu etiketledim vay be jsiehdik)

Yazmak istediğim başka kişilerde var ama hem biraz çekindiğim hemde birkaç kişi birden olduğundan yazmaya üşendiğimden dolayı yazmıyorum onlara da çok teşekkür ederimmmm <33

Bu ficte son kez hoşçakalınnnnnnn Winnie kaçar!!!