Sınırsız | A Divergent Fanfiction 2

Bölüm 6

Herkese merhaba ! Yeni bölüm karşısınızda ! Ve ben kendi adıma, bu bölüme" Sonun başlangıcı " diyorum. Bunun nedenini bölümü okuduktan sonra anlayacaksınız .

Bölüm şarkısı ; Centuries / Fall Out Boy

Dipnot: Multimediadaki fotoğrafı Carrie'yi hayalinizde canlandırmak kolay olsun diye koydum.

Keyifli okumalar Sınırsız'lar !

Merdiven sahanlığına adımımızı atar atmaz içerideki ağır antiseptik kokusu bir an için başımı döndürüyor fakat koşmaya devam etmeme engel değil. Etraf insansız görünüyor fakat içimdeki huzursuz his hızlı tetikte olmamı sağlıyor. 55 saniye. Sola döndüyoruz. Laboratuarlara açılan kapıların önünden geçmemek için depo kısmına yönelirken ayak sesleri işitmemle birlikte holün alacalı karanlığında iki silüet beliriyor. Dave'in yakasına yapışıp bizi görememeleri için son anda duvara itiyorum.

Neyse ki silüetler bizim olduğumuz tarafa gelmiyor ve onlar merdivenlerden inerken tekrar harekete geçiyoruz. Elim bir an için yanlışlıkla Dave'in silahına dokunuyor. Silah tenime değer değmez elimi aniden çekiyorum. Soğukluğu tüylerimi ürpertiyor. Dave irkildiğimi görsede sessini çıkarmıyor ki buna minnet duyuyorum.

40 saniye.

Ofis masalarının arasından hızla ilerleyip arşiv odasına dalıyoruz. Kapıyı arkamızdan sıkıcı kapatırken bıçağımı botumun içerisinden çıkarıyorum. Sol taraftaki duvarın dibindeki havalandırma kanalının mazgalının vidalarını bıçağımla açmaya başlıyorum. Ellerimin titremesine zar zor engel olurken Dave'in telaşını hissedebiliyorum.

" Jeneratörün devreye girmesine 30 saniye kaldı. Çabuk ol ! "

Bıçağın ucu kayınca elime saplanıyor. Yakıcı acıyla küfrü basıyorum. " Lanet olsun !"

Dave silahını kemerine alel acele geri tıkıyor ve beni kenara itip vidaları açıyor.

" Saymaya devam et. "

Ter damlaları ensemden süzülüyor. 25 saniye. Yumruklarımı sıkıyorum ve koridorda gelip geçen herhangi biri var mı diye kulak kesiliyorum. Sessizlik aldığım tek yanıt olsada stresim azalmıyor.

" 15 saniye ! Acele et. "

Nihayet Dave son vidayı açıp mazgalı çıkarırken sevinç çığlığı atmamak için kendimi tutuyorum ve aceleyle kendimi kanalın girişine atıyorum.

" Hemen arkamdan gelme. Yere indiğimde seninde gelmen için en az beş saniyen olacak. "

Arkama yaslanıyorum ve var gücümle kendimi aşağı itiyorum.

Son on saniye kala ayaklarım mermer zemine değiyor. Kitapların mayhoş kokusu burnuma doluyor. Dave 'e sesleniyorum. " Burası boş. Son 8 saniye. "