tasavvufi dünya

Menkıbe "Kişi sevdiği ile beraber haşrolur."

Benim Asıl Gayem

Bu yolun büyüklerinden Muhammed Diyauddin (k.s.) hazretleri, zaman zaman küçük çocukları başına toplar, onlarla sohbet ederdi. Yine böyle bir sohbetin ardından hanımı sormuş:

"Kurban, insan senin işine taaccüp ediyor, onlar daha küçük, sohbetten ne anlar?" Hazret şöyle cevap vermiş:

"Bende biliyorum bir şey anlamazlar fakat benim gayem, onların bir şey anlaması değildir. Sohbet meclisleri Allah'ın rahmetini çeker. Ben o rahmetin peşindeyim. Bu çocuklar bir vesile... Zaten, sohbetteki gaye sohbet sırasında Allah ve sadat anıldığı zaman nazil olan ilahi rahmetten, ilahi bereketten, sadatın himmet ve nazarlarından istifade etmektir. Menfaat sohbetin kendisinde değildir.''

Bir kimse üzerine rahmet yağmuru yağsın diye sohbet halkası kurar ve el açarsa, o kimseyi eli boş ve faydasız geri çevirmezler.

Kalplerin mutmain olabilmesi, peygamberlerin ve ümmetlerinin, peygamber varisi velilerin hayatları herkes için gönüllerde nurani güzelliklerin meydana gelmesine vesiledir.

Abdurrahman et-Tahi (k.s.) anlatıyor:

"Bir seferde Gavs'ın (k.s.) yanında iken bu kapıdan istifadenin olmadığı hususunda ümitsizlik hâsıl olmuştu. Bu halin üzerine Gavs (k.s.) şöyle buyurdu:

"İnsanın hiç bir karı olmasa da şu sohbet meclisinde bulunması yeterlidir." Dedikten sonra şu hadisi okudu:

"Kişi sevdiği ile beraber haşrolur."

Gavs-ı Bilvânisî (k.s) hazretleri ise şöyle buyurmuştur: ''Ne zaman Allah dostlarını konuşursanız, ruhaniyetleri sizin yanınıza muhakkak gelir.''

Süfyan b. Uyeyne r.ah hazretleride ''Salihlerin anıldığı yere rahmet iner'' buyurmuştur.

Eskiden, kış gecelerinde büyüklerimiz peygamberlerin kıssalarını, evliyaullahın menkıbelerini okurlardı. Şimdi zaman değişti. Ariflerin, evliyanın sohbeti yerine televizyon, gazete ve siyasî konuşmalar yapılmaya başladı. Gönüllerimiz rahmetsiz/susuz, çorak kaldı. Ruhaniyetler gelmez oldu. İnsanlar sertleşti, şükürler azaldı ve fikirler kısaldı.