tasavvufi dünya

TASAVVUFTA SOHBET ve RABITANIN ÖNEMİ

Selamun aleykum . Bu bölümde daha önceki bölümlerde okuduğumuz konulara değineceğim , sizlerinde bilgileri tazelenmis olur insaAllah Allah'a emanet olun

TASAVVUFTA SOHBET ve RABITANIN ÖNEMİ

Sohbet, beraber olmak, yan yana bulunmak, aynı meclisi paylaşmak, birbirinden ayrılmamak; söz, beden, himmet ve yardım ile birisini desteklemek gibi manalara gelir.

Sohbet, müridin terbiyesi için en tesirli yollardan birisidir. Sohbet, Ashabı Kiram'ın sanat ve mesleğidir. Sohbet, Nakşibendî yolunun esası ve temelidir.

Habib-i Kibriya s.a.v. Efendimiz, bütün dünyada İslâm'ın şaşırtıcı bir hızla yayılmasıyla neticelenen hizmetini, sohbetle insanları yetiştirerek başlatmıştı. O'nun sohbetiyle terbiye olan ve en şerefli nesil olma lütfuna eren bu insanlara Ashab-ı Kiram denilmektedir ki, bu ifadenin bir manası "sohbetle yetişenler, olgunlaşanlar"dır.

Fahr-i Kâinat s.a.v. Efendimiz'in sohbeti öyle bir terbiyeye vesile idi ki, insanların yırtıcılıkta vahşi hayvanları geçtiği bir ortamda Ashab-ı Kiram, bütün imkânsızlıklara rağmen barışı, birlik ve beraberliği temin etmiş, insanlığın kurtuluş modeli olmuştu. Tarihin hiçbir devresinde bu şekilde cennet hayatının daha dünyada iken yaşandığı görülmemiştir, görülmeyecektir de...

Efendimz (s.a.v) hadis-i şeriflerinde şöyle buyurmuştur:

"Bir topluluk Allah'ı zikretmek üzere bir araya gelirse, melekler onların etrafını kuşatır. Allah'ın rahmeti onları kaplar, üzerlerine sekinet iner ve Allahu Teâlâ onları yanında bulunanlar arasında zikreder."

Allah'ı zikretmek, O'nu anlatmak, Rasulü'nün sünnetinden ve yolundan gidenlerden bahsetmek ne büyük lütuf!

Ayet-i Kerimede ise:

"(İnsanları) Allah'a çağıran, salih amel işleyen ve 'ben müslümanlardanım' diyenden kimin sözü daha güzel olabilir?"

İşte bu gaye ile bir araya gelen insanların oluşturdukları meclislere sohbet meclisleri denir. Çünkü bu meclislere katılanlar, birbirlerini Allah için seven, Allah için arkadaş olan ve Allah için bir araya gelen insanlardır.

Sohbet meclislerinde, hadis-i şeriften de anlaşılacağı gibi, akıl ile izah etmekte zorlanacağımız manevi işler cereyan eder. İnsan ruhunun ihtiyacı olan manevi gıdalar ikram edilir, kalpler huzur bulur. Meleklerin teşrif ettiği ruhanî bir meclis kurulmuş olur.

Allahu Teâlâ'nın kendi yanında bulunanlar arasında bir insanı zikretmesi nasıl bir ikramdır, bilemiyoruz. Herhalde yaşanarak anlaşılabilecek veya anlaşılması Yüce Huzur'a bırakılmış olan bir haldir. Ama şuna kesin olarak inanıyoruz ki, insanın ulaşabileceği en yüce hal, işte bu haldir.

Sohbet meclislerinde çoğunlukla bir kişi konuşur, diğerleri dinler. Allah'a ve O'nun razı olduğu değerlere davet eden konuşmalar, sohbet meclislerinin konularını oluşturur.
Şehabeddin Sühreverdî (k.s) buyurmuştur:
"Sohbet, insanın iç âleminin gözeneklerini açar. Sohbetle insan, hadiselerin hakikatini kavrar. Belanın ne olduğunu ona uğrayan bilir, denmiştir. İnsanın iç dünyasının kuvvet kazanması, ilminin sağlam olmasıyla mümkün olur. Sadakatinin kuvvet kazanması ise, onun bir takım bela ve musibetlerle karşılaşması ve hadiselerden imanla çıkmasıyla mümkün olur. Bütün bunlar sohbetle, dostlukla, dayanışma ve yardımlaşma ile meydana gelir. Bunlarla gönlün kuvvetleri güç kazanır, ruhlar huzur ve sükûn bulur. Allah'a yönelmenin yolunu bulur ve O'na yönelir. Bunun örneği seslerde görülür. Sesler bir araya gelip birleşince daha gür olarak çıkar ve etraftaki engelleri aşar ve yayılır."

Menkıbe

Bir gün Gavs-ı Bilvânisî hazretleri devrinde bazı sofiler Kozluk'tan çıkıp Baykan'a gideceklerdi. Yol üstünde malum Veysel Karanî hazretlerinin kabri vardır. Oradan Bitlis'e doğru dönüp Kasrik'e ulaşacaklardı. Yaklaşık 80-100 kilometrelik bir mesafe vardı.