They Don't Need To Understand POLSKIE TŁUMACZENIE

3. AMY I CHRIS

NIE PODPISUJĘ SIĘ do teorii, że dana osoba musi być "wyjątkowa" lub utalentowana, aby móc robić w życiu to, co ja. Nie jestem jakąś istotą z innego świata, która została zrzucona z nieba na planetę Ziemia. Jak Gene i Paul wierzę w poświęcenie, ciężką pracę i zapał. 

Zacząłem planować wszystko co robię, kiedy miałem 8 lat. Nic z tego nie było przypadkowe. Musiałem poczekać, aż będę wystarczająco duży, aby robić większość z tych rzeczy, ale miałem już plan. 

Niektórzy uważają, że nie muszą układać sobie życia przed trzydziestką. Zawsze sobie myślę: "Dlaczego nie zacząłeś układać sobie życia dawno temu?" Kiedy byłem gościem podcastu Kevina Smitha "Fatman on Batman" na początku 2018r., twórca filmu Clerks i Mallrats powiedział mi ogromny komplement "Jesteś niewiarygodnie dobrze wychowany. Jesteś chlubą swoich rodziców". "Pamiętam, że w dzieciństwie słyszałem to i mówiłem: „Co to znaczy?" Ale jako dorosły [i] rodzic ilekroć spotykam kogoś takiego [jak ty], mówię mu "Człowieku, ktoś dobrze Cię wychował." 

Powiedziałem mu, że rodzice są moimi najlepszymi przyjaciółmi i zawsze nimi byli. 

- "Powiedziałeś, że są Twoimi najlepszymi przyjaciółmi?" — jego oczy się rozszerzyły. Powiedział, że się rozpłacze. 

Moja mama i tata muszą mieć więcej gadżetów Black Veil Brides i Andy BLACK, niż ktokolwiek inny. Byli na wszystkich koncertach w mojej początkowej karierze i nadal przychodzą, kiedy tylko mogą. 

Moi rodzice nigdy nie sprawiali, że czułem, że nie mogę czegoś osiągnąć tylko dlatego, że byłem "tylko dzieckiem". Odkąd pamiętam, oboje mówili do mnie jak do dorosłego. Nie oceniam innych styli wychowawczych, ale często spotykam ludzi, którzy musieli być wcześnie nauczeni, że nie są zdolni do odniesienia sukcesu. 

Jako rodzina z klasy średniej w południowym Ohio nie mieliśmy dużo pieniędzy, kiedy dorastałem, ale też nie interesowałem się drogimi rzeczami. W każdym razie nie było mnie stać na najnowsze Air Jordany. Chciałem figurki KISS, długopisy z farbą akrylową i ochraniacze hokejowe. Jako nastolatek chciałem, żeby puste T-shirty były całe pomalowane, zanim je założę. 

Moja mama, Amy, nauczyła mnie, że życzliwość jest ważniejsza, niż bogactwo. Widzę to w jej codziennych kontaktach z ludźmi. W swojej pracy pomaga chorym dzieciom i ich rodzinom. 

Codziennie z nią rozmawiam. Mamy prawdziwą bliskość intelektualną i emocjonalną. Przypisuję jej również moją komediową wrażliwość. Śmiejemy się z tych samych rzeczy. 

Kiedy byłem mały, moja mama była kierownikiem w rodzinnej sieci restauracji. Po zamknięciu placówki podjęła pracę w Cincinnati Children's Hospital Medical Center, gdzie była kierownikiem szpitalnej kawiarni "The Rainbow Room". 

Szpital uznał, że jej umiejętności wykraczają poza usługi gastronomiczne i przeniósł ją do działu wolontariatu. Obecnie kieruje głównym oddziałem w Children's Hospital. W tym czasie ukończyła studia online. Jej życie jest zupełnie inne, niż wtedy, gdy byłem dzieckiem i uważam to za niewiarygodne. Miała jasno określone wartości, plan w jakim się widzi i wykonała pracę, aby tam dotrzeć. 

Przez większość dni nie widywałem się z nią po tym, jak podwoziła mnie do szkoły, aż do późnego wieczora, kiedy wracała do domu z baru. Gdybym już leżał w łóżku, weszłaby i pocałowała mnie w czoło. Często pachniała frytkami. Do dziś ten znajomy zapach na ubraniu koi mnie tak, jak perfumy mogą pocieszyć kogoś innego. 

Większość czasu spędzałem z ojcem, Chrisem. Fani Black Veil Brides dobrze go znają dzięki jego bardziej aktywnej obecności w mediach społecznościowych, zawsze wspierając moje przedsięwzięcia. 

Na początku lat 80-tych, na długo przed moimi urodzinami, mój tata śpiewał w lokalnych zespołach. Jeden z nich stał się regionalnym zespołem objazdowym. Otworzyli nawet oryginalną inkarnację the Misfits (prowadzoną przez Glenna Danziga) w słynnym na całym świecie klubie rockowo, punkowo hardcore'owym CBGB w East Village na Manhattanie. W pewnym momencie wspierali również Social Distortion. 

Po tym, jak rozpadł się jego ostatni zespół, mój tata zrobił coś odpowiedzialnego, czyli wykorzystał swoje wykształcenie i zarobił wystarczająco dużo, by utrzymać naszą rodzinę. Miał już kilka dyplomów i w 1994r. wrócił, aby uzyskać tytuł magistra w zakresie rozwoju zasobów ludzkich. Przez większość swojego życia zawodowego pracował w stosunkach pracy dla samorządu terytorialnego. 

Lubiłem spędzać czas z tatą. Moje interakcje społeczne był w pewnym sensie zakryte. Nie czułem, że potrzebuję przyjaciół. Moi rodzice też nie byli zbyt towarzyscy i nie spędzali czasu z wieloma ludźmi. Prawdopodobnie mogę policzyć na palcach jednej ręki liczbę bliskich przyjaciół mojego taty, kiedy byłem dzieckiem. On szybko męczył się ludźmi i zawierał zazwyczaj krótkotrwałe przyjaźnie. 

Nigdy nie miałbym żadnej możliwości, którą miałem, gdyby nie nieustanne i niestrudzone dążenie mojego taty do zapewnienia, że mogę wszystko, czego chcę od życia. Mogę sobie tylko wyobrazić jak na moich rodziców wywierano znaczną presję finansową, ale nigdy mi tego nie okazywano. Chociaż mówili do mnie, jak do dorosłego, nigdy nie obarczali mnie dorosłymi problemami. Chcieli, żebym marzył o wielkich rzeczach. Chcieli, żebym aspirował poza zachodnią część Cincinnati. Sprawili, że nigdy nie czułem się ograniczony żadną przeszkodą. 

Kochałem dzieciństwo z moją rodziną. Nigdy nie byli problemem. Problemy pojawiły się, kiedy spotkałem rówieśników. Po prostu myślałem o nich, jak o dzieciach. Nawet w wieku ośmiu lat mówiłem mojej mamie "Wow, te dzieci są głupie". Czułem się, jakbym miał już czterdzieści pięć lat. 

Tak naprawdę byłem tylko w pobliżu moich dziadków, ciotek, starszych kuzynów oraz mojej mamy i taty. Nie byłem przyzwyczajony do rozmów z ludźmi w moim wieku. Skupianie uwagi na lekcjach było wystarczająco trudne, więc pomysł stworzenia paczki kumpli wydawał mi się niemożliwy. Uprzedzenia do innych dzieci wynikały z braku tolerancji do mojego bycia "dziecinnym", co wynikało z braku doświadczenia lub rozumienia tego. 

Pamiętam, że wszystko, co lubiłem było "stare". Muzyka, którą kochałem, dawno przestała być aktualna. Dokładnie pamiętam kiedy kilka razy powiedziałem, że KISS to moja ulubiona rzecz do słuchania a reakcja zawsze brzmiała "Och, KISS 107.1?" (To była nasza lokalna popowa stacja radiowa.) 

Byłem już trochę zadufanym w sobie melancholijnym samotnikiem, więc te rozmowy szybko mnie frustrowały i zamykałem się. "Nieważne, będę sam oglądał moje taśmy z KISS". 

Nawet Batman, w którym się zakochałem, był bardziej outsiderem, niż Bruce Wayne. Przez pewien czas na początku lat 90-tych w komiksach (kiedy złamany kręgosłup wykluczył oryginalnego Capeda Crusadera) postać o imieniu Jean-Paul Valley (aka Azrael) przejął jego obowiązki. Był związany z grupą zabójców, stworzoną przez Święty Zakon św. Dumasa. 

Mam tatuaż na ramieniu Azraela. (Jak żartował Smith: "Nawet twórca Jean-Paul nie ma go wytatuowanego na swoim ciele.") Mój tata ma kilka tatuaży Batmana, podobnie jak ja. Zabrał mnie, żebym umieścił na sobie mojego ulubionego bohatera, kiedy miałem szesnaście lat. Chris wytatuował sobie Batmana w tym samym miejscu na ramieniu, choć bardziej tradycyjnego. 

Tak, jak powiedziałem Kevinowi, moi rodzice zawsze byli moimi najlepszymi przyjaciółmi. Nie potrzebowałem spędzać czasu z ludźmi w moim wieku, ponieważ miałem swoje życie w domu. Czuję się naprawdę okropnie z powodu każdego, kogo mama lub tata całkowicie porzucili z powodu rodzicielskich obowiązków a byli oni wykorzystywani, umarli lub potrzebowali ich emocjonalnie. Wsparcie mojej rodziny było moją zbroją na tym świecie. Nigdy nie musiałem skarżyć się, że "Chciałbym tylko, żeby moi rodzice ze mną byli". 

Nie sądzę, że cokolwiek, co osiągnąłem było dla moich rodziców zaskoczeniem. Może być to zarówno błogosławieństwem, jaki i przekleństwem, ponieważ wszyscy chcemy, aby nasi rodzice byli pod wrażeniem tego, co robimy. (Zawsze byli ze mnie dumni, ale nigdy zdumieni.) Wyobrażam sobie, że większość dorosłych protekcjonalnie odrzuca wielkie plany przeciętnego siedmiolatka. 

Moja mama i tata zawsze wierzyli mi na słowo.