Öncelikle bölüme başlmadan neden 1 haftadır bölüm atmıyorum bazı sorunlar yaşadım bide teyzemler taşınınca mecburen bizde yardıma gittik aslında bugünde atmıcaktım yorgunum diye artık yeto dedim kaldır kıçını bölüm at dedim.
———————————————
1 hafta sonra:
1 hafta geçmişti tahmin ettiğimden herşey daha güzel gidiyo. Bu 1 hafta ayşen için ne kadar zor olsada aksine benim için kolay olmuştu. Artık onlrın soy adını taşıyodum Miraç YILMAZ'dım. Yılmaz ailesi fazlasıyla nüfuslu aileydiler herkes tanırdı.
"Abiii huu abii nereye daldın abii" ben düşüncülerime dalmışken ayşenin seslenmesi ile bu düşüncülerimden çıktım.
"Hı noldu abicim" "abi iyimisin ya sana abartısız 10 dkdır sesleniyorum ama tık yok"
Oha la cidden o kadarmı dalmıştım haberim bile yoktu.
"İyiym abicim sadece dalmıştım. E sen keden odama geldin normalde ilkimden ayrılmazdın" evet bu 1 hafta içersinde ilkim ve ayşen mükemmel best friend olmuşlrdı ve ne yazıkki ayşen artık benimle ilgilenmiyodu.....
"hahahaha abi sen kıskandınmı"
"Yoo ne alakası var sen git ilkimle ilgilen"
Bence azcık tripten birşey olmaz.
"Oy benim canım abim yakışıklı abim sen büyüdünde benimi kıskanıyosun hee"
O son dediğine kadar herşey güzel gidiyo.
"Ayşen!" Sesimi ne kadar sinirşe çıkartmaya çalışsamda çıkmamışdı yapıcak birley yoktu karşımsa böyle minik fare olunca kızamıyodum.
"Ay tamam sustum. He ben şey dicektim kahvaltıya çağırcaktım seni bekliyolar" lan bu şimdimi denirdi?
"Abicim bu şimdimi denirdi neyse hadi gel inelim" odadan çıkıcakken ayşenin gelmediğini gördüm.
"Ayşen gelsene abim"
"Abi benim ayağım çok ağrıyo ama varya nasıl ağrıyo anlatamam mecburen beni kucağına alman lazım." Bu yalandı adım kdar eminim neyse alıcaktık yapıcak birşey yok en azından hafifdi taşımam koly oluyodu.
"Hm ağrıyo demek e o zaman yapıcak birşey yok gel bakalım" gidip onu kuçağıma almıştım ayaklarını belime sardığında odadan çıkmıştık.
"Ayşen sence nie bu evde bu kadar merdiven var inene kadar şaftım kayıyo" ayşwn bu dediğeme kıkırdamıştı.
En son basamağa geldiğimiz zaman yemek odasından sesler geliyodu bende vakit kaybetmeden hemen girmiştim biz girince hepsi şokla bakmıştılr çünkü kucağımda ayşen vardı alışsalar iyi olucaktı minik farem kuçakda taşınmayı çok sever.
"E günaydın."
"Günaydın oğlum da e ayşene birşeymi oldu neden kucağında?" Hepsi cihan beyin bu dediğini onaylamıştı. Evet hala cihan bey diyodum içimden anne baba demek geçmiyodu diğerlerinede hala abi demiyodum adlarıyla sesleniyodum.
"He yok ya iyi ayağı ağrıyomuş hanfendinin" bu dediğme ayşen kıkırdamıştı onlarda anlmıştı zaten ayağının ağrımadığını.
"Abiş lütfen sandalyeme götür benii" bunu diyip yanağıma sulu bi öpücük bırakmıştı.
"Ayşen güzelim lütfen beni şöyle öpme sevmiyorum." Ne kadar bunu desemde ısrarla öpüyodu.
Ayşeni sandalyeni oturtup saçlrını öpmüştüm. O sırada birşey fark etmiştim kimse konuşmuyodu sanki ölüm sessizliğiydi bu kafamı kaldırıp baktığımda hepsinin ilkime baktığını gördüm ha siktir ilkimin gözleri dolmuştu.
Evet ilkime ayşene gösterdiğim ilgiyi çok gösteremiyodum çünkü daha alışamamıştım.
Ama ilkimin bu halini gördükten sonra kalbimin ağrıdğını hissetmiştim kahvaltıdan sonra ilkimin gönlünü almam lazımdı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MİRAÇ (yılmaz) KARIŞTIRALAN BEBEK
Novela Juvenilİlk kitabım yazım hataları uyumsuz cümleler falan olabilir!! {karıştılan bebek hikayesi ama değişik olucak klasik hikayelerden olmucak (inşallah olmaz) ]
