Dört Yapraklı Yonca

PartII

8.BÖLÜM PARTII

Gece'den

Geçmişinizin canınızı acıttığı zamanlar, geleceğinizin izlerini taşıdığı yerlerdir.

Uyuyamadığım dakikalar nefesimi keserken böyle olacağımı zaten biliyordum.Tüm gün konuşamayan benliğim bir yerde patlak verecekti.

Çok korkak bir kız değildim ama cesur olmadığım da gözler önündeydi.

Kafamda ki düşünceleri bir türlü atamıyordum.Beni arayan kişinin babamın adamlarından biri olabileceğini düşünmüştüm ama kendi cevabımı kendim verememiştim çünkü babamın çevresinde ki adamları bilmiyordum.

Babam gizli kutu gibiydi.Bazı şeyleri kaybettiği gün kazanma ihtimali olanları da ebediyen gömmüştü.

Açmaya çalışan parmaklarım bir müddet sonra yoruldu.Kırılan kalbim bir müddet sonra sevmeyi bıraktı, saygı göstermeyi bıraktı ve ben,bir müddet sonra babasız kaldım.

Annem vardı ama babam gidince daha beter bir hale geldi.Alkole ağzını sürmeyen annem o gün kendine bir şişe almıştı,üç gün boyunca alkol almaya devam etti.

Kendimi suçlu hissediyordum ve bu beni yalnızlaştırıyordu.

Üç günün sonunda annem ilk defa gözlerime baktı.
Sonra eline bir poşet alıp boş dolu fark etmeksizin bütün şişeleri çöpe attı.

Gözlerime bakan kadının ilk defa anneme geri döndüğünü anladım.

"Yas üç gün tutulur Gece,şimdi sıra kendimizi toplama zamanında." gözlerime bakarak kurduğu cümleler her şeyden daha kıymetliydi.

Bana kırgın olmadığını anladığım o gün ,kalbime su serpildi.

Gözlerime kararlılıkla bakan kadına iç çekerek bakmıştım çünkü hep annem kadar güçlü olabilmek isterdim.

Babamı çok özlerdim ve annem de özlerdi ne kadar sevmemiş olsa da saygı duyulmasını bekleyen bir kadındı.

Özlediğimiz o vakitlerde annem beni ayağa kaldırır ve sıcak çikolata yapardı.

Çünkü anneme göre çikolata gerginliğimizi atmamız ve mutlu hissetmemiz için bir sebepti.

Sıcak çikolatamızı yudumladığımız dakikalarda bana kalbimi görüyormuş gibi bakardı.

'Olmuş ile ölmüşe çare yok kızım.Gidenleri geride bırakacağız ki gelenlere yer açılsın'

O gün elimi tutarak söylediği cümleler hala aklımda,
bana umutla bakan kadın hala anılarımdaydı.

Annem bana yaşamak için sebepler sunarken geceleri ise kendini öldürüyordu.

İçtiği sigara bazen haddini aşabiliyordu ve o bunu bana belli etmezdi.

Kanser olabileceği aklıma dank ettiği zamana kadar.

O gün annemin kanser olduğu düşüncesi bana çok mantıksız gelmişti ama bir yanım belirtileri gösteren annemin nefes alış verişlerinin normal olmadığını hissediyordu.

Onu zorla doktora gitmeye ikna eden bendim,erken teşhis edilmesini sağlayan da bendim.Ama girdiği ameliyatlar onu bir sonraki evreye taşımaktan başka bir şeye yaramamıştı.

Ne yaparsam yapayım bazı şeyler düzelmiyordu.

Şimdi ise düzeldiğini sandığım şeyler de bozuluyordu.