moon track, victorykickoff

1.8 ben gay miyim

Himari'nin odasının önünde, uyanmasını bekliyordum. Uyanacağını biliyorum, belkide yalnızca ümit ediyorum.

Bunu bilemeyiz, değil mi?

Jacin kendi kardeşini izliyordu. Gözüm bir anlık ona kaydığında hemen gözlerimi kaçırdım. Utanıyordum, sorunun temel sebeplerinden biri bendim.

Tekrar gözümü kardeşime çevirdiğimde gözlerini yavaşca açtığını gördüm. Heyecanla "Himari, iyi misin?" Diye konuşmaya başladığımda Jacin buruk bakışlarını bize çevirdi.

Himari hiç bir şey olmamış gibi esnedi ve bana el salladı. Neden bu kadar rahat olmak zorundasın ki!?

Jacin, Himari'nin bu hallerini gördüğünde gülümsedi. Ardından başını tekrar kardeşine çevirdi. Ben ise çoktan Himari için bir hemşire çağırmıştım.

Himari doğruldu ve Jacin'i görmeye çalıştı. Yan odaya baktığını gördüğünde kafasını yan tarafa çevirdi. Odalar arasında olan cam sayesinde kendi odasında, Jacin'in kardeşi Misaki'yi görebilmişti. Yüzü anında düştü. Sonunda durumun farkına varıyor...

Hemşire, kardeşimin son kontrollerini yaptıktan sonra çıkmasına izin verdi. Himari odadan çıktığı gibi yanıma geldi. Ben sarılacağını düşünürken o gülümseyerek eliyle bana çak yaptı. Bazı insanlar hiç değişmez.

Çak yaptıktan sonra sarılan ben oldum. Oda kollarını bana doladığında konuşmaya başladı. "Hastahanedeki yataklar çok rahat, acaba nereden bulabilirim bunlardan?" Dediğinde gülmeye başladım. Kafamı tekrar yan tarafa döndürdüğümde Himari'de oraya döndü. Jacin bizi izliyordu.

Himari hiç düşünmeden çocuğun yanına ilerledi. Göz teması kurmak yerine kafasını Misaki'ye çevirdi. Jacin'de kafasını Misaki'ye çevirmişti. "Geçmiş olsun... Ben iyileşeceğine eminim!" Diye mırıldandığında Jacin ilk kez Himari ile konuştu. "Nasıl emin olabilirsin ki?.."

Himari gülümsedi ve iki elini birleştirdi. "Onun için dua edeceğim. Tanrının beni kırmayacağını biliyorum!" Dediğinde Jacin ona garipsermişcesine bakmıştı. Aynı benim gibi.

...

Kazanın üzerinden bir gün geçmişti. Neredeyse herkes uyanmıştı. Neredeyse...

Uyanmayan yalnızca üç kişi vardı. Kota, Misaki ve Ryuuji. Ouzou az önce uyanmıştı şuanda ise Erika ona zorla yemek yedirmeye çalışıyordu. Ben ise kapının yanında, bacağımı kıvırarak duvara yaslamış bir vaziyette duruyordum. Kollarımıda göğsümde başlamıştım.

"Beni çok mu özledin?" Diye sordu Ouzou alayla. Erika'yı sinir etmezse olmazdı! "Ay götüm!" Dedi Erika her zamanki gibi.
Ardından ikiside güldü. "Seni arabadayken duymuştum. Ancak uyanamadım." Dediğinde Erika kızardı. Ardında Ouzou tam konuşacakken kaşığı çocuğun ağzına tepti. Bu halleri çok komikti.

"Ben gidiyorum çocuklar. Geçmiş olsun Ouzou!" Dediğimde Ouzou teşekkür etti. Bende odadan ayrıldım. Koridorda Jacin'i gördüğümde oda beni görmüştü. Her zamanki gibi kardeşinin başındaydı. Sanırım durumu en ağır olan Misaki'ydi.

Reika ve Aoto; Kota'nın yanında. Shou ve Tagi ise Ryuuji'nin yanındaydı. Sabah saatlerinde 3U'larda ziyarete gelmişti ancak ben daha göremeden ayrılmışlardı.

Neyseki Ryuuji ve Kota'nın odaları yan yanaydı ve ikisinide görebiliyorduk. Ryuuji'nin odasının önünde geldiğimde Shou'ya döndüm. "Durum nedir?"

"Doktor iyi olduğunu söyledi. Bir, iki saate uyanabilirmiş..." Dediğinde sevinmiştim. Cam kenarında olmasına rağmen kendini nasıl koruması gerektiğini bildiği için şanslıydı.