Payoff •Changlix•

(P'O)9

Oy ve yorum🧡
•••

O eteği istiyorum.

O.

Eteği.

İstiyorum.

Hep birlikte bir masada oturmuştuk tam karşımdaydı o çocuk. Asla bize bakmıyor telefonuyla uğraşıyordu. Bizimkilerde asla ona bulaşmıyordu. Puff utanan öyle çekingen biri değildim ama kırmızı etekli siyah ojeli bu çocuk garip bişiydi. Hm. Oje sürmekte serbest demek. Güzel güzel. Benim iyi bir alışverişe çıkmam gerekiyor.

"Aaah gerçekten bu kadar erken açılmasına ne gerek vardı anlayamıyorum. Etkinlik fazla olacakmış cart curt. Sıkıcı olduğunu ne zaman anlayacaklar acaba?"

Odağımın yanındaki kırmızı yüksek sesle konuşunca ona baktım. Ciddi anlamda ses desibelleri yüksek seviyeliydi. Biraz sinirlendirici olsa da sesi güzel olduğundan problem olmuyordu. Dudağımı ısırdım. Kırmızı demek. Acaba bölümleri neydi? Başka bölümün eteğini almam sıkıntı olur muydu? Gerçi bu umrumda olmazdı. Doğru. Ne zaman bir şeyi umursamıştım da bunu umursayacaktım?

"Bunu bizim için yapıyorlar Minho. Ayrıca hey. Bölümünüzün en iyisi ikinizsiniz zaten. Neden zorlanıyormuş gibi konuşuyorsun ki? Seni hergele."

Chan'la cidden samimiydiler. Gülümsedim. Bu güzel. Chan mutluysa benim açımdan bir sorun yoktu. Bu masadaki kişilerle sadece iletişim kurabilir ve hayatıma devam edebilirdim. Tabi o eteği alırsam. O etek bende olmadığı sürece yaşamamın bir anlamı yoktu ve olmayacaktı teşekkürler.

"Ah konuşmaya daldık. Bu kişii benim küçüklükten arkadaşım Felix. Sana anlatıyordum ya işte o. Artık bizimle. Umarım hep beraber güzelce anlaşırız."

"Umarım. Tabi eğer sevgilimi biraz daha böyle süzmeyecekse."

Minho isimli çocuk gürültülü demiştim ya. Aslında pekte öyle değilmiş. Sırıttım. Son kısmı sessizce biraz da tehditkar bir şekilde söylemişti. Anlıyorum. Demek böyle birisiydi. Normalde lafıyla yerin dibine sokan ben ağzımı açmadan bekledim. Benim yerime konuşacak biri vardı çünkü.

"Olay çıkarmayı kes. Eteğimi inceliyor beni değil ayrıca tch sinir bozucusun power bankını ver bana."

Telefonuna bakmayı kesmeden söylemişti bunu. Ayrıca sağ elini de açmış vermesi için beklemişti. Kaşlarım havalanırken Chan'a doğru döndüm. Hadi ama. İyi gelir düzelirsin felan derken beni delilerin içine sokmuştu resmen. Açıkçası sevmiştim ama onun açısından iyi olup olmayacağından emin değildim. "Sana iyi anlaşırsın benimkilerle demiştim."

"Ah evet. Sevdim." Oturuşumu düzelttim ve powerbank için açılmış eli tutup salladım. "Anladığım kadarıyla o etek okul formasına dahil değil. Kızlarınkinin stili değişik. Nereden aldın hoşuma gitti. İstiyorum."

"Neden biriyle pişti olmak isteyeyim ki?"

Gözleriyle denk geldiğimde gülümsemem büyüdü. Esmer tenli, koyu gözlü, aykırı bir havası olan biriydi. Bunu ciddi söylemediğinin farkındaydım ama umrumda değildi. "Çünkü bana daha çok yakışır."

Gülümsedi ve tuttuğum elimi o da salladı. "Han Jisung. Yazılım bölümü ikinci sınıf."

"Lee Felix. Tıp bölümü ikinci sınıf."

Ellerimiz geri çekildiğinde avucunu açtı. Ne istediğini anlamıştım. Telefonumu çıkardım ve şifresini açıp ona verdim. Birkaç saniye sonra telefonumu bana geri vermişti. "Adresi yazdım. Adımı söyle."

"Mesaj alındı."

Masadaki herkesin bizi izlediğini hissedebiliyordum. Gerçi... Biri dışında. Yanımda yatan mavili çocuk başını masaya koymuş ve derin rüyalar görmeye çoktan başlamıştı. Gözlerimi kısarak Jeongin'e baktım. Şeytan korkutarak uyandır dese de üniversitenin girişinde bana hissettirdiği dostane hissin şerefine bunu yapmayacaktım. Acımışta olabilirim.