SMOCZY KSIĄŻE - OPOWIADANIA REFLEKSJE

Pogoń za cieniem 2

Książę Smoków: Refleksje

"Pogoń za cieniem"

Rozdział 2: Ukryte sztylety

Napisał Devon Giehl

Ilustracje: Caleb Thomas i Emily Marzonie

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

CHRUPAĆ.

Pięść błysnęła na twarzy elfa Słonecznego Ognia. Rayla usłyszała, jak pęka mu nos i odgryzła się krzywo.

Przyciśnięty mocno do krawędzi dołu bojowego, tłum ryczał z surowymi gardłami. Wypukły sufit kości Lewiatana, jego belki jak drewniane żebra, złapały dźwięk i odrzuciły go z powrotem w dół. Hałas był prawie nie do zniesienia. Rayla chciała przycisnąć dłonie do uszu, ale wiedziała, że musi obserwować.

Wkrótce przyjdzie jej kolej na walkę.

Redfeather stał obok niej w tłumie, uśmiechając się. "Na kogo się postawisz?"

Rayla obserwowała. Złamany nos elfa Słonecznego Ognia swobodnie spływał mu po brodzie, ale był to szczęśliwy strzał: jego przeciwnik, krzepki elf Skywing, oddychał zbyt mocno i machał zbyt lekkomyślnie. Elf Słonecznego Ognia unikał ciosu za ciosem, a długi warkocz ognistych włosów kołysał się za nim jak bat. Na jego twarzy pojawił się czerwony uśmiech.

Rayla widziała to już wcześniej. – Elf Słonecznego Ognia – powiedziała. "Czeka na błąd".

A potem...

Stopa elfa Skywing poślizgnęła się w ziemi. Przewrócił się, a elf Słonecznego Ognia rzucił się na niego, zamieniając jego potknięcie w pełne uderzenie w ziemię. Elf Skywing wypluł kęs ziemi, gdy jego przeciwnik przygwoździł go kolanem i wsunął nóż ze skórzanego wiązania na nadgarstku. Przycisnął płaską krawędź ostrza do gardła elfa Skywinga.

– Gotcha, Feathers – powiedział.

Tłum wybuchł. "Darys! Darys! Darys!"

Darys wstał z wirem, a jego złoty warkocz wysunął się za nim. Torby z monetami i innymi towarami przechodziły z rąk do rąk wokół Rayli, gdy gapie odbierali wygrane.

Rayla myślała, że to koniec – że już jej kolej – ale zwycięski elf wskazał palcem na balkony wysoko na ścianach Kości Lewiatana, gdzie zacienieni gapie obserwowali walki z miejsca, które Rayla mogła tylko zgadywać.

Co jednak oznaczał "honor" w Scumport, nie potrafiła powiedzieć.

"Daj spokój! Dziś jest noc – krzyknęła Darys, patrząc na kogoś, kogo Rayla nie mogła zobaczyć. "Zejdź tutaj i walcz z niepokonanymi!"

Wiwaty tłumu zamieniły się w szmer.

– Idiota – splunął Redfeather.

"Na kogo on krzyczy?" – zapytała ją Rayla.

Redfeather przemówiła przez zęby. – To byłby Finnegrin. Musiałeś widzieć jego wieżę z doków. Trzyma cały Scumport pod swoim łaskawym, czujnym okiem."

Rayla zmrużyła oczy.

Ktoś stał na balkonie, wysoki i o szerokich ramionach, silne ręce spoczywały na balustradzie.

W jego sylwetce Rayla widziała długi, ciężki płaszcz i koralowe rogi elfa Tidebound, ale niewiele więcej. Elf – Finnegrin – podniósł rękę i przez chwilę Rayla myślała, że przyjmie wyzwanie. Zamiast tego pstryknął palcami, przywołując kogoś poniżej, aby zrobił krok do przodu.