Tu sei il mio Destino | Lestappen | b×b | +18

_2_Annen söylemedi mi?_

Neden okunmuyor ki?
Neyse olacak olacak.
Buyrun efenimmm.

☆
🎶Carry You Home🎶
☆

Charles

Anlamlandıramadığım birtakım bipleme ve fısıltı eşliğinde göz kapaklarımı araladım. Bilindik hastane kokusu ciğerlerime işledi. Yüzümü buruşturup hafifçe başımı kaldırdım. Solumdaki hemşire uyandığımı fark edince kontroller için doktor çağırmaya gitti. Başımı tekrar yastığa koyduğum sırada sağ tarafımda bir ağırlık hissettim.

"Charlie?" Max uyku mahmuru gözlerini şaşkınca bana dikmişti. Gözlerini ovuşturup gerçekten uyandığımı farkedince tekrardan konuştu.

"Ne zaman uyandın? Ne aptalım uyuyakalmışım. Su falan ister misin? Gerçi içebilecek misin ki? Doktorun nerede? Ona bir bakayım ben. Ya da önce ailene mi haber vereyim?" Bu tatlı telaşlanmasına sırıtıp elinden tuttum. Geri oturunca sorgularcasına yüzüme baktı.

"Dur şimdilik söyleme kimseye. Kafam çok karışık. Öncelikle ben iyice ayılayım." Beni onaylarcasına kafasını salladı. Biz öylece bakışırken doktor içeri girdi. Max tuttuğum elini yanmış gibi geri çekti. Ona ters bir bakış attım. Ben de meraklı değildim ona hani.

Doktor bey birkaç kontrol yaptıktan sonra yaramla ve ameliyatımla ilgili sorularımı cevapladı. Yalnız kaldığımız an Max'e gözlerimi diktim.

"Ne var, neden bakıyorsun öyle?"

"Sence?"

Anlamazcasına omuzlarını silkti.

"Nasıl yaralandığımı merak ediyorum ahmak herif!"

"Hatırlamıyorsun yani?" Olumsuz anlamda başımı sallayınca sıkıntıyla iç çekip anlatmaya başladı.

"Seninle temasımızdan sonra bariyerlere girişimizi ve bacağımın sıkışmasını biliyorsun zaten. Sen bana yardım etmeye çalışırken güvenlik aracı diğer pilotlara liderlik ediyor öte yandan sağlık ekibi de bulunduğumuz yere geliyordu. Nasıl böyle bir ihmalkarlık yapılabildi anlayamıyorum ama iki araç kaza yapmışlar. Hem de hemen arkamızda...

Kazadan savrulan bir metal levha sırtına saplanmış. Gelen diğer sağlık ekibiyle ilk yardımın yapıldı. Sonra da en yakın hastaneye götürüldün. Neyse ki en kısa zamanda ameliyata alındın. Aksi takdirde, çok kötü sonuçlarla karşılaşabilirdik."

Duyduklarımı sindirmeye çalıştım. Sanki hala o kan tadını alabiliyordum. Yüzümü buruşturup gözlerim yumdum. Bu tarz felaket senaryolarına mesleğimiz gereği her zaman hazırlıklıydık. Ancak arabadan çıktıktan sonra başıma gelmesini asla tahmin edemezdim. Aklıma gelen annemle gözlerim açıldı.

"Max, anneme haber verdiniz mi? Nasıl da telaşlanmıştır. Burada mı şimdi? Ya abimgil? Hemen onları görmem gerekiyor."

"Hey hey, sakin ol. Öncelikle ailenin tabi ki haberi var. Kaza dünya çapında sansasyon yarattı. Neticesinde annenle abin o gece geldiler. Şu an otelde olsalar gerek. Refakatçı olarak ben kaldım bugün. Bence onları sabah çağırsak daha iyi çünkü saat 3."

"Evet, haklısın sanırım. Annem çok ağladı mı?" Başını duvara çevirip "Biraz." dedi. Tahmin edebiliyordum. Yerlebir olmuştur annem. Bana bir şey olsa kaldıramazdı belki de. Babamdan sonra...