Untold Story of the Last Witch Huntress

Untold Thirty-seven: The Start of the New Journey

The last witch huntress of Utopia.

The last witch huntress of Deepwoods.

The last and the only survivor of the annihilation of Coven.

That's me. Zaila Amethyst... the one who ran away and survived alone. Again.

Gusto kong sumigaw ngunit walang boses na lumalabas sa bibig ko. Gusto kong magwala. Gusto kong bumalik sa Deepwoods at tiningnan ang kalagayan ng tahanan ko. Gusto kong hanapin ang Coven at ubusin silang lahat. Gusto kong umiyak pero walang luha ang nais kumawala mula sa akin. Gusto kong kumilos ngunit ayaw sumunod ng katawan ko. Marami akong nais gawin ngunit tila wala akong sapat na lakas ngayon sa katawan na kahit ang paghinga ay tila hirap na hirap akong gawin.

Why I'm still alive?

Paulit-ulit kong itinatanong iyon sa sarili ko.

Bakit buhay pa rin ako hanggang ngayon? Bakit kailangan ako ang makaligtas sa lahat ng ginawa ng Coven sa pamilya ko at sa mga hunter at huntress ng Deepwoods? Bakit ako na naman itong buhay ngayon?

I'm tried... Pagod na ako sa ganitong sitwasyon.

Kung nakaya kong mabuhay noon, hindi na ako sigurado kung kakayanin ko ulit ito ngayon.

It's been a month since Blair and her friends found me. At mag-iisang buwan na rin ang lumipas simula noong nalaman ko ang tungkol sa nangyari sa Deepwoods.

They burned them. My friends... my family, my home. They burned them all.

Hindi ko alam kung paano nangyari iyon. Elveena was there! Nandoon din ang Head Huntress at ang iba pang Senior Squad Captain! Nandoon sila noong umalis kami ni Reagan para hanapin ang evil witch na umatake sa mga kaibigan ko. Nandoon silang lahat! Kaya naman ay nakapagtatakang mangyari iyon sa Deepwoods. Hindi basta-bastang babagsak ang Deepwoods Academy. Sinubukan na iyon noon ni Merlin at nabigo ito! Hindi basta-bastang matatalo ng Coven ang buong Deepwoods at ang mga hunter at huntress nito!

"Lady Zaila." Natigilan ako sa pagmamasid sa tanawin noong marinig ko ang boses ni Blair sa likuran ko. Umayos ako nang pagkakaupo at hindi na nag-abala pang lingunin ito. Mayamaya lang ay naramdaman ko itong lumapit sa puwesto ko at naupo sa gawing kanan ko. Tahimik itong naupo at tumingin na rin sa tanawing nasa harapan namin. "Hinahanap ka ni Sir George, Lady Zaila."

Kinagat ko ang pang-ibabang labi at humugot ng isang malalim na hininga bago magsalita. "Kung tungkol pa rin ito sa pamamahala sa buong village na ito, hindi ko pa rin iyon gagawin," malamig na wika ko sa kanya.

Hindi ko alam kung ano ang dapat na reaksiyon ko sa sinabi sa akin noon ni George. This village... he wanted to me lead them. He wanted me to become their chief. Afterall, this village was named after my family's name. Amethyst Village. Iyon ang itinawag nila sa lugar na ito.

I sighed.

"I don't want to lead. Ni hindi ko nga maayos ang sarili ko, magkaroon pa kaya ng ganitong responsibilidad." Napailing ako. "Tell George to give up on me. Wala na kayong mapapala sa akin. I don't want to do anything... I just want to disappear, Blair."

"Pagkatapos ng lahat nang pinagdaanan mo, susuko ka na lang ba, Lady Zaila?" mahinang tanong ni Blair sa akin. Alam kong nakatingin na ito sa akin ngayon. Nanatili naman ang paningin ko sa harapan at sinalubong na lamang ang marahang haplos ng hangin sa mukha ko. "You survived before, Lady Zaila. Paniguradong magiging maayos din ang lahat sa'yo ngayon."

Malungkot akong ngumiti at napailing na lamang muli. "Iba ang sitwasyon ko noon," matamang sambit ko. "Noong nakaligtas ako, natagpuan ko ang Deepwoods. Sila ang naging lakas ko para magpatuloy noon. But now... they're all gone. Dead. Wala na akong ibang mapupuntahan pa."