Untold Story of the Last Witch Huntress

Untold Fifty-six: The End of Bloodline

Sa lahat ng mahikang hinasa ko sa taong pamamalagi noon sa Sanctuary, itong purgatory fire magic talaga ang siyang pinagtuonan ko nang pansin.

Alam kong magkakaharap kaming muli ni Donovan. Alam kong kayang tupukin ng apoy na ito ang lider ng Coven. Kaya naman ay mas pinalakas ko ang mahikang ito. I trained so damn hard to control this magic. And now... looking on how Donovan is suffering because of this magic, I felt so accomplished. All my efforts, my sleepless nights during my training days, all the fire burns and cuts I've got while using this magic, it was all worth it!

"You burned them, the hunters and huntresses of Deepwoods. You used fire and destroyed my home. And now, accept and taste your own medicine, Donovan. Let my fire burn you into ashes, leader of Coven," matamang sambit ko habang unti-unting natutupok ang katawan nito. Mariin kong ikinuyom ang mga kamao at nong tuluyan ng naging abo si Donovan sa harapan ko, mabilis akong napahugot ng isang malalim na hininga.

Kinagat ko ang pang-ibabang labi at ikinumpas ang kanang kamay. Slowly, I dispel my purgatory magic. At noong tuluyang nawala na ang mahika ko, muli kong tiningnan ang abo ni Donovan sa lupa. Mayamaya lang ay marahan akong kumilos at dinampot ang silver weapon ko. Mariin kong hinawakan ang handle ng sandata ko at napatingala na lamang.

Tipid akong napangiti at muling humugot ng isang malalim na hininga. "He's dead... The leader of Coven is... dead," mahinang usal ko. "I'm sorry that it took me a hundred years to finally do this. I... I'm sorry for being late... again." Napayuko akong muli at inilagay ang isang kamay sa may dibdib.

The pain that I felt the day I learned about what happened to them suddenly came back to me. The pain and grief that almost killed me before are now back and demanded to be felt again! But this time, I know that it's here again to remind me that I'm still me. That no matter how many years I ran away and hide from everything, I'm still me. The witch huntress from Deepwoods, the Zaila whom they trusted enough to become a squad captain of the young hunters and huntresses... The Zaila Amethyst that never gave up no matter how hard the battles and fucked up the circumstances are.

I'm.... still me.

And this pain is the proof of it!

Kinagat ko ang pang-ibabang labi at ikinalma ang sarili. I can still the pain inside my chest, but it's not painful like before. Tila nakahinga pa nga ako nang maayos dahil sa pagbabalik nito!

"Now that Donovan's gone, isa na lamang ang kailangan naming matalo ngayon para tuluyan nang matapos ang gulong ito," mahinang usal ko at mabilis na napabaling sa parte ng gubat kung saan naglalaban ngayon si Reagan at Merlin. Humugot muli ako ng isang malalim na hininga at nagsimula nang kumilos. Mabilis kong tinakbo ang distansiya patungo sa kinaroroonan nila Reagan at Donovan at noong natanaw ko na ang dalawa, mabilis akong natigil sa pagtakbo at napaawang na lamang ang mga labi.

I froze where I'm standing. Ni hindi ko magawang maihakbang muli ang paa. Nakatuon lamang ang mga mata ko sa dalawang lalaking nagpapalitan ng kanya-kanyang mga atake sa isa't-isa.

"Reagan," mahinang usal ko sa pangalan nito noong nagpakawala ito ng isang malakas na enerhiya. "He... uses dark magic too?" wala sa sariling tanong ko pa noong mapagtanto ko kung anong klaseng mahika ang ginagawa nito!

Hindi ko alam tungkol sa bagay na ito!

I know that he owns a tremendous amount of power but not like this! His a royal... the crown prince of Utopia! Kaya naman ay normal sa kanya na magkaroon ng malakas na kapangyarihan! But having dark magic like ours, me and Merlin, hindi ko inaasahan iyon mula sa kanya!

"Reagan! Look out!" malakas na sigaw ko noong mamataang palihim na gumawa ng magic circle sa ere si Merlin. Ginawa niya ito sa likod ni Reagan at noong marinig nito ang sigaw ko, mabilis na bumaling roon si Reagan at agad sinangga ang atake ni Merlin sa kanya.