Untold Story of the Last Witch Huntress

Untold Forty-two: The World Outside Utopia

Five years.

I need to wait and find that blood moon weapon after five years! Five freaking long years! Hindi ko alam kung saan nakuha ni Yuri ang impormasiyong ito ngunit wala akong ibang alam na paraan paano matatalo ang Coven at si Merlin! Blood moon. Kung anong klaseng sandata man ito, kailangan ko itong mahanap sa susunod na limang taon! Damn it!

Pagkatapos nang laban namin ni Yuri sa limang miyembro ng Coven sa gubat kung saan kami nagkita, mabilis naming nilisan ang lugar. Ni hindi ko na nagawa pang bumalik sa village ng magkapatid na Luna at Morgana! Maging ang mga gamit na dala ko mula sa Amethyst village ay naiwan sa bahay nila! Tanging ang silver weapon ko na lamang ang mayroon ako ngayon! Mabuti na lamang ay may pera itong kapatid ko. Kahit papaano'y may nagamit kami sa naging paglalakbay naming dalawa!

"Sigurado ka bang nais mong makita ang itsura ng academy?" tanong ni Yuri habang nagpapahinga kaming dalawa mula sa mahabang paglalakbay.

Napabuntonghininga at binalingan ito sa puwesto niya. Tumango ako kay Yuri at tiningnan ang daan patungo sa Deepwoods Academy. "Malapit na tayo roon, Yuri. Kung nais mong magpahinga muna sa gubat na ito, then, you stay here. Ako na lamang ang tutungo roon."

Mabilis namang umiling ang kapatid sa akin. Tumayo na ito at dinampot ang bag niyang inilapag kanina sa lupa. "Let's go at baka gabihin pa tayong dalawa," anito at nagsimula nang maglakad palayo sa puwesto namin kanina.

Napangiti na lamang ako at tumayo na rin. Mabilis kong sinundan si Yuri at tahimik na tinahak ang daan patungo sa Deepwoods Academy.

Ilang minuto lang na paglalakbay ay namataan ko na ang matayog na trangkahan ng academy. Naging mabagal na rin ang paghakbang ko ng mga paa habang nasa unahan namin ang buong atensiyon. Mariin kong ikinuyom ang mga kamao at pinagmasdan ang sirang trangkahan ng naging tahanan ko sa loob ng sampung taon. May parte pa nito ang nasira at nasunog. Nanatili ang titig ko sa trangkahan at noong hindi ko na nakayanan pa ay mabilis akong huminto sa paglalakad. Kusang umawang ang mga labi ko habang pilit kong hinahabol ang sariling paghinga. Damn it! Dahil sa halo-halong emosiyong nararamdaman ngayon, kanina ko pa pala pinipigilan ang sariling huminga!

Mabilis akong napailing at humugot ng isang malalim na hininga. Mukhang naramdaman ng kapatid ko ang paghinto ko sa paglalakad kaya naman ay tumigil na rin ito. Mabilis akong binalingan ni Yuri at malungkot na tumitig sa akin. "Kung hindi mo kaya, huwag na tayo tumuloy. Let's stay here. Sasamahan kita rito hanggang sa kaya mo nang ihakbang muli ang mga paa mo, Zaila."

Kinagat ko ang pang-ibabang labi at segundo lang ay kusang nawalan nang lakas ang mga paa ko. Napaupo ako sa lupa habang nasa malaking trangkahan ng academy pa rin ang atensiyon. Maingat kong inilagay sa dibdib ang isang kamay at marahang hinampas ito ng isang beses.

"Damn it," bulalas ko at ipinikit ang mga mata. A tear escape from my eyes. Napailing akong muli at hindi na napigilan pa ang pagpatak ng mga luha. "Damn it!" I cursed again.

"Zaila-"

"Dapat ay hindi na ako umalis noong araw na iyon," mariing wika ko at muling iminulat ang mga mata. "Dapat ay hindi ko na hinanap pa ang evil witch na umatake sa mga kaibigan ko. Dapat ay nanatili na lamang ako rito at tinulungan silang protektahan ang academy!"

Hindi nagsalita si Yuri at nanatili lamang nakatingin sa akin. Nagpatuloy ako sa pag-iyak hanggang sa mapagod ako at maubos ang mga luhang lumalandas sa mga mata ko. "I should've stayed that day," mahinang wika ko at inalis ang luha sa pisngi. "Dapat kasama nila ako noong araw na bumalik dito ang Coven-"

"Zaila, you better stop-"

"It's so damn hard, Yuri," wika ko kanya na siyang ikinatigil nito sa pagsasalita. "Bakit kailangang palagi ako ang naiiwan? Bakit kailangan palagi ako ang nabubuhay? Paano naman sila? Paano ang mga kapwa ko hunters at huntresses na nais lamang gawin ang trabaho nila at protektahan ang buong Utopia? They don't deserve this, Yuri. Hindi dapat ganito!"