Untold Story of the Last Witch Huntress

Untold Twenty-two: The Sacrifice of a Friend

Nanatili akong nakaupo sa malamig na semento habang dinadama pa rin ang kakaibang sakit na nanunuot sa buong katawan ko.

Hindi na nakagapos ang mga paa at kamay ko. Kaya ko na ring kumilos ngunit mas pinili kong manatili sa puwesto ko at hinintay na tuluyang mawala ang sakit na nararamdaman.

Minuto lang din ang lumipas ay biglang naging alerto ako. Napakunot ang noo ko noong may narinig akong ingay sa paligid. Mabilis akong nagpalinga-linga ngunit maliban sa akin at sa mga sirang gamit, walang ibang laman ang silid na kinaroroonan. Imposibleng nanggagaling sa akin ang ingay na ito! Humugot muna ako ng isang malalim na hininga at mariing ipinikit ang mga mata. Mas pinatalas ko ang pakiramdaman at noong makumpirma ko kung saan nanggagaling ang ingay na naririnig, mabilis na napaawang ang labi ko.

Muli kong iminulat ang mga mata at maingat na inilagay sa kanang tenga ang isang kamay. "This is incredible," mahinang bulalas ko noong mapagtanto ang kung anong nangyayari sa akin. As a huntress, we we're trained to have sharp senses, lalo na kung may mga evil witch sa paligid. Sa mga nangyayari sa akin, alam kong hindi ko ito kayang gawin noon. This... this is the power I acquired after they did their experiments on me! Ito na iyon!

"Kung tapos na ang eksperimento nila... bakit tila hindi naman ako naging isang evil witch?" mahinang tanong ko sa sariling at tumayo na mula sa pagkakaupo. Mayamaya lang ay inilagay ko sa dibdib ang kamay at pinakiramdaman ang sarili. "Maliban sa kakaibang kapangyarihang mayroon ako ngayon, wala ng ibang nagbago sa akin."

Did they fail? Hindi ba nila nagawang baguhin ang kung ano talaga ako?

Napailing na lamang ako at tahimik na pinagmasdan ang magulong silid na kinaroroonan ko. Ako na lamang ang narito. Wala na ang mga miyembro ng Coven, wala na si Raine.

Raine... Damn it! I need to find her! Kung nagsimula na rin iyong eksperimento nila sa kanya, paniguradong tapos na ito! I need to find my friend. Kailangan makaalis kami sa lugar na ito bago pa nila kami magamit laban sa buong Utopia!

Akmang hahakbang na sana ako noong muli akong natigilan. Ipinilig ko ang ulo at dahan-dahang bumaling sa gawing kanan ko. Segundo lang ay napakunot ang noo ko at napako ang paningin sa sirang mesa na naroon. Humugot muna ako ng isang malalim na hininga bago nagsimulang kumilos. Maingat kong inihakbang ang mga paa at noong nasa tapat na ako sa sirang mesa ng silid, wala sa sarili kong iniluhod ang isang paa at dinampot ang sandatang naroon.

I smirked. This is my silver weapon!

Paglapat pa lang kamay ko sa sandatang pagmamay-ari ko, agad akong nakaramdam ng kakaiba mula roon. Dinampot ko ang silver weapon ko at muling umayos nang pagkakatayo. Tiningnan ko nang mabuti ang sandatang hawak-hawak at noong biglang umilaw ang linyang nakaukit sa patalim nito, napaawang na lamang ang labi ko.

What the hell is this?

Alam kong may kung anong ginawa si Asher Asteria sa sandata ko ngunit hindi ko inaasahang magiging ganito ang reaksiyon nito noong muli ko itong nahawakan pagkatapos ng mga eksperimentong ginawa ng Coven sa akin! Ipinilig kong muli ang ulo pakanan at agad na binago ang itsura ng silver weapon. Naging espada ang kaninang dagger na hawak-hawak at noong biglang nakaramdaman ako ng kakaibang enerhiya mula sa espada, agad ko itong nabitawan. Napakunot ang noo ko at wala sa sariling napatingin sa kamay ko.

"What the hell?" bulalas ko noong mapansing namumula ang kamay ko. Wala sa sariling napatingin ako sa silver weapon ko, pabalik sa kamay kong tila napaso dahil sa paghawak ng sariling sandata. "I'm a huntress. Dapat ay hindi ako naaapektuhan ng kahit anong silver weapon." I froze. Napakagat na lamang ako ng pang-ibabang labi at marahas na napabuntonghininga. "No. I'm not turning into someone that can't even hold a fucking silver weapon. No, Zaila. You're still a huntress. I'm still me. Walang nagbago sa akin. Wala." Mariin kong ikinuyom ang mga kamao at muling dinampot ang sandata ko.