Ne görsem, ötesinde hasret çektiğim
diyar;
Kavuşmak nasıl olmaz, mademki ayrılık var?
Necip Fazıl Kısakürek
Algın ve Kutayın aşk hikayesi ve vatan için yapılan fedakarlığın çok can yakması.
Bir şans verip okursa...
Söyle bana, Nakş-ı Cihan'ı buldunmu? Benden evla birine gönül koydunmu? Kulağına çalındımı sus bilmeyen feryatlarım?
(...)
Söyle sevgilim, sen söyle bundan sonra... benim sesim çıkmıyor artık.
Bir insan sevdiği birini göremiyor diye hergün ağlar mı? Ağlarmış. Meğerse o kişi hiç aklından gitmezmiş. Onu çok özler ama sesini çıkaramazmış.
Boş bulduğu vakit kuytu köşede oturur; şarkı, şiir, sözler... bunlarla yitinir onu düşünürmüş.
Ben Kutay ÖZER. Bir görev ve yaptığım aptallık yüzünden sevdiğim kadına ihanet edip, acı çektiren bir pisliğim. Onun bir damla gözyaşına kalbimi yakabilecekken benim yüzümden daha çok ağladı.
Ben işim gereği dağ başında aylarca durup, birbirimizden haber alamadığımızda hiç umudunu kesmeyen bir kadını üzdüm. Şimdi ben ondan haber alamıyorum, fakat bende umut yok. Beni bir daha affetmeyeceğini biliyorum.
Ayrıca onu bırakıp, üzme sebebim... iki yıldır içinde olduğum durum benim görevim. Ve ben bu görevin ne zaman biteceğini bilmiyorum. Belki yıllarca sürecek ama artık dayanamıyorum.
Ben her sabah sevmediğim bir kadının yanında uyanmak istemiyorum. Üstelik sadece uyanmak değil, onunla yaptığım her iş artık ağır geliyor.
Ben birisini çok üzdüm, çok kırdım. Benim yüzümden ülkesini terketti, sevdiği topraklardan ayrıldı. Günlerce ağladı, acısını kalbine bastı. Hal böyle olunca insan uyuyabilirmi? O bana hergün beddua edip, nefret beslerken ben nasıl yaşarım?
Onla nişanlıyken taktığım yüzüğü çıkartıp, parmağıma hiç sevmediğim birinin yüzüğünü takmak çok can yakıyor. Onla evlenecekken şimdi başka biriyle evli olmak içimi parçalıyor.
Neden söylemedim ben ona! Kimseyi dinlemeyip herşeyi doğru düzgün korkmadan anlatsaydım anlardı o beni. Ben gözünün önünde başka bir kadınla el ele olsam yine sesi çıkmazdı. Ben ona bu kadar güvenirken neden söylemedim?
