10.06.2015 tarihinde UMUDUN ADI AŞK adı ile Wattpadde yazılmış ilk ve tek hikayedir. Konusunun ve karekterlerinin çalınması taktirde YASAL İŞLEMLERE BAŞVURULACAKTIR.
Genç kadının üzerinde eskimeye yüz tutmuş salaş hırkası, saçında kelebek tokası, el...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Umudum yıllar önce o kazanın önünde ezilmişti. Hayatım o kaygan yolun sonunda göremediğim bir duvara çarpmış, aşkım, mutluluğum, sevinçlerim adeta kara bir tekerleğin altında ezilmişti. Yaşam nefeslerim bir makineye bağlı gibiydi. Hayatımın son bulması tanımadığım bir elin fişinden çekmesi kadar basitti. Yemek, içmek, giyinmek... Her şey geceden kurulan bir saat misali işliyordu. Ölümün kara lanetli eli her daim ensemdeydi.
Onun cansız yüzüne bakarken hep böyle oluyordum. Bir bedenin gözlerle görülmesi İnsanı mutlu etmiyor, güldürmüyordu. Avuçlarının içinde sıcaklığını hissetmiyorsan eğer onu görmek hiçbir işe yaramıyordu. Benim hala nefes alıp vermem, yemem, içmem, kızmam, ağlamam ona haksızlıktı. Onun, bu kahrolası yatakta süslü elbiselerle yatarak canlı gibi görünmesi yanlıştı. Şuan bu yatakta benim yatmam ve karanlığın içinde ölümün şarkısını mırıldanıyor olmam gerekirdi.
Bir zamanlar güldüğünde, öptüğünde eridiğim dudakları her bir rengin unuttuğu tondaydı. Kahverenginin en koyu tonu olan gözleri, siyahın lanetine uğramıştı sanki. Avuçlarımın arasında ki soğuk ellerini sıktım. Bir zamanlar renkli tatlı meyve gibi olan elleri şimdi çürük bir meyve gibiydi." Lütfen Kuzey, sensizlik bana haram. Umut zehirli bir meyve. Lütfen...artık bana gel sevgilim." Bir damla yaşım bile artık ruhumu boğuyordu. Onun bu silik nefes alışverişleri en büyük acıydı bana.
"Hazal hanım ziyaret saatiniz doldu." Hemşirenin daktilo gibi sesi, beni bir nebzede olsa acılı dünyamdan çıkartmıştı. Elimden gelse geri kalan ömrümü bu sandalyede onun yanın da oturarak geçirebilirdim. Ama hayat, her şeye bir engel koyduğu gibi bunu da koymuştu. Göz yaşlarımı silerek, hemşireye döndüm. " Tamam şimdi çıkıyorum." Adını bilmediğim hemşire odadan çıkarken oturduğum sandalyeden kalkarak, üzerimdeki siyah ceketimi düzelttim. Yıllardır göremediğim koyu kahvelerini, koruyan renksiz kapaklarına baktım. Bir gün açılacak umuduyla bunca yıldır yaşıyorum. Sadece bir gün umuduyla...
Yepyeni bir hikayemle karşınızdayım.Hiçbir şey düşünmeden ortaya çıkan bu hikayemi seversiniz umarım.Desteklerinizi bekliyorum :))
