UMUDUN ADI AŞK

" Umudun İçindekiler"

Hepinize merhabalar umutlarım :)

Yarın bayram hepinizin bayramını şimdiden kutlarım.

Evet, bölüm başı biraz konuşma yapacağım lütfen okuyun :))

Bir arkadanışınız bana umudun oyuncuları olsun demişti. Ancak ben umuda hiç bir zaman bir oyuncu koymayı düşünmedim. Yani Kuzey, Hazal, Alçin kafamda canlanırken hiç bir karakter yok aklımda. Tamamen kendi oluşturduğum oyuncularım var.

Ama siz isterseniz bir oyuncu koyarak hayal edebilirsiniz, ki zaten bu çok doğal bir şey.

Medya da görmüş olduğunuz üzere bir kaç oyuncu var. Bunlar benim rastgele rastladığım bazılarınızın önerdiği oyuncular. Yerli ve yabancı oyuncu koydum. Belki aranızda bazıları yerli oyuncuları daha çok seviyordur. Ki zaten bunlar birebir değil kesinlikle temsili. Siz belki bunları beğenirsiniz veya beğenmezsiniz, bana öneride bulunabilirsiniz hiç sorun değil.

Ya da biriniz yazar, ayy! hiç beğenmedim bunlar ne böyle diyebilirsiniz benim beğendiğimi siz beğenmek zorunda elbette değilsiniz. Ben sadece sağından solundan bulmaya çalıştım.

Zaten kızların gözleri benim istediğim gibi değil. Evet, göz renkleri güzel ancak bizim Hazal'ımız kehribar gözlere sahip ama bunlar değil. Ama böyle bazı yanları Hazal'ı çağrıştırdı bana.

Erkeklere gelirsek eğer, onlarda şimdi Allahları var yakışıklı çocuklar yani :) :p

Onlarında bazı yanları Kuzey'i andırdığı için koydum.

Karar sizin ister bunlardan birini seçin ya da başka sevdiğiniz birini düşleyin tamamen size kalmış. Nasıl hissediyor ve seviyorsanız öyle olsun. Ben hikayemizin kapağını çok seviyorum bence konumuza cuk diye oturuyor.

Daha fazla uzatmadan bölümle sizi baş başa bırakıyorum....

Bu arada yandaki çalışmalarda bana ait nasıl bulduğunuzu söylerseniz, çok iyi olur :D

Gecenin bir yarısı boğazıma düğümlenen bir çığlık ve avuçlarıma, batan ama ne olduğunu bilmediğim bir hisle uyandım. Terlemiştim. Bedenimdeki yüzlerce su damlacıkları, üzerimde ki kıyafetlerimi derimin bir parçası ilan etmişti. Kafamın içinde yer edinen sorular, kanlı bir savaşın artıklar gibiydi. Yatağıma gömülü olan bedenimi ayaklandırmak, ruhumu yoracaktı. Uyursam göreceklerim, uyumasam düşüneceklerim kör bir noktada bağırtacaktı beni. Korkuyordum. Her zamankinden daha fazla.

Kendi ölümümden değil, sevdiğimin ölümünden korkuyordum. Ya olmazsa. Ya uyanmazsa. Bunu düşünme!

Siyah bir tahtaya düşen tebeşir tozuymuşum gibi hissediyordum kendimi. Siyah'a bir anlam katamazdım sadece gri gölgelik katardım. Vardım ama bir o kadarda yoktum. Ormanın içinde ki yüzlerce aynı olan ağaçlardan biriydim. Benim gibi yüzlercesi vardı. Sadece göründüğümüz kadar değerliydik. İnsanlar böyleydi. Giyimin ve yaşantın senin bir değerindi. Eğer sıradan veya onun altındaysan nefes alan, sıradan bir varlıktın. Ama parayla yaşıyor ve her istediğini yapabiliyor, yaptırabiliyorsan özeldin. Fakirliği eziklik zenginliği güç yapanlar, aslında en korkaklarıydı benim gözümde.

Benim hayatımda ki en büyük korkak; Şermin Değirmenciydi. Sahip olduğu onca mal ve varlık, sadece korkaklığını saklayabiliyordu. Yeşil gözleri sinsi bir ormandan farksız değildi. Onun ormanında ki papatyalar bile zehirliydi. Çünkü onun ruhu verimsizdi.

Sahra Göçmen... Umudun kadını diye geçirdim içimden. Sahra Göçmen, benim için bir öğretmendi. Siyahıma, aydınlık delik açacak biri. Hocalarda böyle yapmaz mıydı? Ama benim karanlığıma düşecek beyaz, daha havada karanlığıma yem olurdu.