UMUDUN ADI AŞK

"Umudun acısı"

Bu bölüm şarkı atmayacağım siz en sevdiğiniz şarkıyı açarak,okuyun.

Tan yerinin doğmasının ardından, iki saat geçmişti. Kaç saattir yatağımda oturduğumu bilmiyorum. Sanki, görünmeyen kötü ruhlar, kaybettiğim ruhum hakkında kötü haberler fısıldıyorlardı kulağıma. Kalbimde ki sıkıntı, bütün organlarıma işkence veriyordu. Anlamlandıramadığım bir sıkıntı vardı içimde. Uykumdan korkarak uyanmıştım, tekrar uyumaya çalıştığımda boynumda büyük bir elin baskısını hissetmiştim. Aldığım nefesler, yumak gibi diziliyordu solunum boruma. Üzerimdeki, bej rengi battaniyeyi atarak yataktan çıktım. Bir elim belimde, diğer elimde boynum da küçücük odamda bir ileri,bir geri adımlar atıyordum.

Arkamda biri varmış gibi hissediyorum. Dolabımın içinden, kitaplarımın sayfasından, tüllerimin arasından sesler duyuyordum. Ellerimi yüzüme sararak, dizlerimin üzerine çöktüm. İçimde ki bu sıkıntı derimi yüzüyordu adeta. Ellerimden destek alarak, küçük bir çocuk gibi emeklemeye başladım. Odamın kapısının yanına yaklaştığımda, kulpuna uzanarak aşağı indirdim. Kendimi koridora attığım da sırtımı duvara dayayarak, başımı kucağıma gömdüm."Sakin ol Hazal, yok bir şey. İyisin sen." Kendimi, sakinleştirecek sözler kurmama rağmen, içimde ki sıkıntı nefesimi kesiyordu.

"Hazal!" Adımın seslendiğini duyuyordum ama başımı kaldırıp kim olduğunu görecek cesaretim yoktu. Başımı biraz daha kucağıma gömerek, bir ileri bir geri hareket etmeye başladım. Adım sesleri, her bir saniye daha çok yaklaşıyordu. Bir, iki, üç...

"Hazal, bebeğim." Annemin ellerini, omuzum da hissettiğimde, hıçkırarak başımı kaldırdım. Koridorun loş ışığında, yeşil gözleri bulanık bir gölü andırıyordu.

"Anne, korkuyorum." Dememle beline sarılmam bir olmuştu. Yasemin kokusu, küçük bir çocukken bile sakinleştirirdi beni. Başımı, annemin koynuna biraz daha gömerek ağlamaya devam ettim.

"Şşşt! buradayım bebeğim sakin ol." Hıçkırıklarım, koridorda yankılanıp bedenlerimize saplanırken, tek yaptığımız birbirimize sarılarak ağlamaktı. Eğer hayatınızda ölümün arkadaşlığı varsa yanınız da, bazen kötü bir oyun arkadaşı olabiliyordu. Karanlık, hiç bir zaman sessiz olmamıştır. Karanlığın sesi, hiçbir ses kadar kötü olamazdı.Çünkü ölü ruhlar asla şarkı söylemezdi...

Bir süre annemle koridorda, sarılarak durduktan sonra annemin odasına geçmiştik. Başımı, annemin göğsüne gömerek, küçük bir uykunun bana misafir gelmesini diledim. Annem, ben uyuyana kadar uyumayacağını biliyordum. Çünkü anneler, yanımızda ki koruyucu meleklerdir. Her masalda, meleklerin kanatları olduğu söylenir. Belki doğrudur bu ama anneler, kanatları kopartılmış meleklerdir. Bunu nereden mi anladım? Çünkü anneler, her zaman acı çeker. Kollarımı annemin, beline biraz daha sararak, kokusunu en içlerime çektim.

"Sen, uyuyana kadar uyumayacağım kızım. Sakin ol asla yanından ayrılmayacağım." Annemin söyledikleriyle, başımı göğsünden kaldırarak ona baktım. Sokak lambasının aydınlattığı odamızda,o güzel yüzü silik bir gölge gibi duruyordu."Biliyorum annem, iyi ki varsın." Yeşil gözleri, kayan bir yıldız gibi ışıldamıştı sanki ben bunları söylerken. Kollarını daha sıklaştırarak sardı beni.Bende gözlerimi kapatarak, bu huzurun tadını çıkardım.

Güneşin ışıkları göz kapaklarım da tepinirken, bir sağa bir sola dönerek gözlerimi araladım.Yanıma baktığım da annem yoktu. Komodinin üzerinde ki saate baktığımda, çoktan kalkmış olduğunu anladım.Üzerimde ki pikeyi atarak yataktan çıktım. Bu gün Kuzeyin, yanına gitmeliydim. Dün gidememiştim eğer bu günde gidemezsem nefes alamazdım. Bu yüzden banyoya girerek, ihtiyaçlarımı giderdim ilk önce. Kendi odama geçtiğim de üzerime düzgün bir şeyler geçirdikten sonra, telefonumu elime alarak gelen bildirimlere baktım. Alçin bir mesaj atmıştı."Eğer hala yaşıyorsan, bana mesaj atmayı unutma!" Mesajı okuduktan sonra gözlerimi devirdim. Şu kızla arkadaş olmaya devam edeceğim sürede bir gün kesin şaşı kalacağım."Merak etme kuş kafalı arkadaşım. Benim ölü halim bile, senin çalışan bedeninden daha çok işe yarar." Yazdıktan sonra, telefonumu çantama attım. Mutfağa girdiğim de, gözlerim ışıldamıştı resmen.