Uçaktan indiğimizde büyük bir kalabalık bizi karşıladı. Herkesin formasını imzalamaya çalışırken ben de ona yardım ediyordum. 2 saat sonra havalimanından çıkabilmiştik. Otobüse binip spor kulübüne geçtik. Valizlerimi alıp otoparktaki arabama koydum. Otobüsten hemen indiğim için Barışla karşılaşamamıştım. Arabaya bindiğimde yan koltukta bir kutu vardı. Biraz endişelenip arka tarafa baktım. Arabada kimse yoktu. Arabayı kilitleyip kutuyu elime aldıp yavaşça kapağını açtım. Bir poşet ve bir not vardı. Önce notu açıp okumaya başladım.
"Sen haklıydın bana güvenmemekte. Ama Melina çok aptal senin gibi değil. Eğer kardeşinin yaşamasını istiyorsan bu adrese gel."
Notu sinirle okuduktan sonra poşeti açtım, Melina'nın saçları...
Sinirle arabanın içinde çığlık atmıştım.
"Umay!" Diyerek cama vuruyordu. Arabanın kilidini açıp kapıyı açtım.
"Barış!" Dedim ona sarılarak.
"İyi misin? Noldu?"
"Kardeşim, kardeşimi kaçırmış!"
"Kim kaçırmış!" Arabadaki notu ona verdim.
"Sevgilisi."
"Şerefsiz köpek!"
"Barış! Umay! Noluyor?"
"Kerem!"
"Umay sakin ol."
"Kardeşini kaçırmışlar."
"Kim kaçırmış?"
"Sevgilisi."
"Ne?"
"Gidelim bakalım neymiş derdi?"
"Önce bi Umay'ı mı sakinleştirsek?"
"Sakinim ben. Kardeşimi onu elinden alalım yeter."
"Tamam güzelim. Benim arabamla gidelim."
Barış'ın uzattığı elini tutup onun arabasına doğru ilerledik. Arabamı kilitlemiştim tabii. Gerçi gitmeden önce de kilitlemiştim nasıl açabildi? Ben arkada oturuyordum. Kerem çok ısrar etse de öne oturmamıştım. Yazan adrese geldiğimizde şaşırmıştım. Geçenki çiğ köfteciydi. İçeri girip onu sorduk. Bizi mutfağa yönlendirdiler. Mutfağa girdiğimizde Melina elleri ve kolları bağlı bir şekilde sandalyede oturuyordu.
"Melin!" Koşarak ona sarıldım. Ağladığı için konuşamıyordu.
"Geldin sonunda!"
"Şerefsiz köpek!"
"Barış dur!" Dediğimde o çoktan Kutay'a yumruğunu indirmişti.
Kerem onları ayırmaya çalışırken ben de Melina'nın ellerini ve ayaklarını çözdüm. Elimi sımsıkı tuttuğunda bir titreme gelmişti. İlk defa böyle bir şey oluyordu ve ben gerçekten çok korkmuştum. Kerem onları ayıramayınca ben devreye girdim.
"Barış!" Ellerini tutup bana bakmasını sağladım. Alev fışkıran gözleri benim gözlerimle buluştuğunda sakinlemişti. Kutay yerden kalkmaya çalışırken biz oradan çıkmıştık. Arabayı Kerem kullanacaktı, Barışla biz arkaya geçmiştik. Mendille kanayan yerlerini silmeye çalışıyordum. Gözleri gözlerimle buluştuğunda dudağıma küçük bir buse kondurdu. Gülümseyip kanayan yerleri silmeye devam ettim.
"Teşekkür ederim."
"Bunu sonra konuşalım."
"Özür dilerim. Gerçekten özür dilerim. Böyle olacağını tahmin etmemiştim."
"İlk önce bana danışsaydın böyle olmazdı."
"Pişmanım! Affedemez misin?"
"Korkudan ne hale geldim senin haberin var mı?"
"Kızlar tamam sakin olun!"
"Gayet sakinim ben!"
"Neden benim ikizimsin ki?"
"Ben çok mu meraklıyım senin ikizin olmaya!"
"İstemiyorsan gelmeseydin!"
Ne kadar tutmaya çalışsamda kendimi tutamadım. Gözyaşlarım akmaya başladı. Yanağıma düşen damlaları siliyordu.
"Ağlama." Diye fısıldadı. Gözyaşımı silerken elini tuttum. Başımı göğsüne yaslayıp gözlerimi kapattım. Gözlerimi açtığımda araba çoktan durmuştu.
"Günaydın prenses." Gülümseyerek başımı göğsünden kaldırıp ona baktım.
"Geldik mi?"
"Evet."
"Evin adresini söylemediğiniz için bize geldik." Dedi Kerem.
"Ya ben unuttum onu." Dedi Melina.
Arabadan inip eve girdik. Herkes elini yüzünü yıkadıktan sonra salonda oturuyorduk.
"Aç mısınız?"
"Evet."
"Hayır."
"O zaman sadece Melina'ya yemek yapıyorum."
"Yardım edeyim sana."
İkisi birlikte mutfağa gittiğinde biz Barışla baş başa kalmıştık. Oturduğum yerden kalkıp yanına oturdum. Elini belime koyup kendine doğru çekti.
"İyi misin?"
"Hıhı."
"Uzan istersen."
"Böyle daha iyi."
"Öyle mi?"
"Hıhı."
Gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu. Uykum yoktu ama onun kollarında olmak beni sakinleştirdiği için uykum geliyordu. Bir eliylede saçlarımla oynuyordu.
"Neden bu kadar güzelsin?"
"Sen benimsin."
"Taktım aklımı sana ben.
"Sen çok özelsin."
Bu bölüm kısa oldu ama hemen devamını yazıyorum arkadaşlar. En sevdiğim bölüm bu olabilir. Birbirlerine biraz daha yaklaştılar heheheh. ♡♡
