~Yoongi
Evden çıktıktan birkaç saat sonra varmıştım Daegu'ya. Hızla ailemin evine gidip eşyalarımı koydum. Sonra yine yola düştüm.
Akıl ve ruh hastanesinin önünde durduğumda ya da onu mahzende elleri ayakları bağlı bir şekilde gördüğümde hiçbir şey hissetmedim.
Ben acıma, şefkat ya da merhamet duygularını annem ve babamı ellerimle öldürürken kaybetmiştim zaten. Şimdi yanına doğru ilerliyorum, ailemden, soyumdan kalan son kişiye.
Mahzenin demir kapısı gürültüyle açılınca kapıda bekleyen bir adam elime bir maske tutuşturdu. Elimle itip içeri girdim. Gri duvarlı odada, yukarda küçük bir pencere, yani tarafta bir klozet ve küçük bir yatak vardı.
Elleri ayakları bağlı, ağzında ise bir koli bandı olan kardeşime doğru yaklaştım. Beni görünce gözleri büyümüştü. Beklemiyor muydu kardeşini?
Göz kapakları titriyor, ağlayacak. Gerilmeye başladı, korkuyor. Fazlaca zayıflamış, yüzünde birkaç morluk var, direnmiş. Her zaman olduğu gibi. Ağzındaki bandı tek seferde çekip çıkardığımda ağzından bir inleme koptu.
"Naber kardeşim?"
"ÇÖZ BENİ HEMEN!"
"Hal hatır sorsaydım bi."
"BIRAK BENİ DEDİM! BIRAK!"
"Hadi ama Young? Özlemedin mi beni?"
"BANA ÖYLE SESLENMEYİ KES!"
"Young? Sinirlerin mi bozuk senin?"
"BENİMLE DÜZGÜN KONUŞ! BANA ÖYLE HİTAP EDEMEZSİN!"
"Boğazın yırtılacak Min."
Dediklerini duymazlıktan gelip ayaklarındaki ipleri çözdüm. Morarmaya yakındı. Sonra ellerini çözdüm. Hızla ellerini ovuştup kalkmaya çalıştı. Kollarından tutup yatağa geri ittim.
"Konuşacaklarımız var Young."
"Bakıyorum da, hemen eski ciddi, soğuk kimliğine büründün? Onun yanında da mı böylesin? Yoksa müthiş oyunculuğunu mu konuşturuyorsun?"
"Hayır Min. Onun yanında daha çok Hoseoksever kimliğime bürünüyorum ama merak etme. O, yakında gerçek beni de sevecek."
"O seni sevemez! Sadece yalanlarına inanmıştır."
"Bu konuda daha çok tartışmak isterdim ama başka bir şey konuşmalıyız kardeşim."
"BANA KARDEŞİM DEME! SENİ İT HERİF!"
"Ouw! Sinirliyiz galiba. Neyse. Tamam kardeşim demem. Neyse konumuza dönelim."
"Beni almaya mı geldin?"
Gözleri anlık dolduğunda içimde ufakta olsa bir sızı hissettim. O hissi boş verip asıl konuya döndüm.
"Hayır. Buraya senin hakkında konuşmaya geldim. Doktorlar sürekli kaçmaya çalıştığını söylüyor."
"Çünkü burada kalamam! Burası benim yerim değil! Duydun mu beni?!"
"Neresi senin yerin peki?"
"HOSEOK'UN YANI BENİM YERİM! DUYDUN MU?! ONU BENDEN ÇALDIN SEN?!"
"Tamam kardeşim sakin ol. Bak. Sen Hastasın. Sevgilime olan bu takıntın yüzünden seni buraya kapattılar. Benim bir şey çaldığım yok."
"YALAN SÖYLÜYORSUN! BEN TAKINTILI DEĞİLİM!"
"Unuttun mu? Bi gün onunla kahve içmeye gittiğimde bileklerini kesmiştin. Apar topar hastaneye götürdük seni."
"HAYIR! O...o ben değildim...ben...yapmam."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Enchule° / Yoonseok
Fanfiction"Karşımda oturan bu adam; Yoongi değildi. Bir zamanlar sevdiğim, Şefkatle öptüğüm, korktuğumda sıkıca sarıldığım; o güven veren adam değildi, korkunun ta kendisiydi..." Enchule°→ Birisine olan aşkınızdan her şeyi yapabilecek kadar deli olmanız m...
