The Girl Who Lost Everything (Completed)

4

GAIA'S POV

Pumunta ako sa dalampasigan ngunit wala sya doon. Muli ay umiyak na naman ako. I texted Terenz. I need you now, please. Muling umulit ang sakit at nangyari kanina.

"AHHHHHH!" Isinigaw ko ang sakit na nararamdaman ko. Kung may taong nakakarinig sa akin cguro iniisip nilang baliw ako. Malakas ang pag iyak ko habang nakaluhod sa buhangin.

"Putangina! B-bakit ako na lang lagi ang nasasaktan. Hindi ba ako kamahal mahal!" Puro hikbi at hinanakit ko ang bumabalot sa tahimik na lugar.

"Lord, i know you're there. Hindi ko na po kaya. Bakit puro sakit na lang ang natatanggap ko. H-hindi naman ako masamang tao ah!" I sob harder. I feel like my heart is being squeezed tightly, it hurts.

Humina ang pag iyak ko ng makaramdam ako ng presensya sa likod pero hindi ako lumingon dahil paniguradong namamaga ang mata ko.

"W-what's the problem, Gaia?"

Naramdaman ko na lang na yakap yakap nya na ako habang hinahaplos ang likod. Lumakas ulit ang pag iyak ko.

"H-hindi nya ako mahal, Terenz." Iyak ko dito tila batang nag susumbong sa magulang.

"I thought he likes me. I thought he will confess to me. But i was wrong. Instead he confessed to my sister. He likes her and not me." Nanahimik lang sya at niyakap lang ako ng mahigpit habang nakikinig.

"Mahirap ba akong mahalin? Bakit sya na lang lagi ang nakakakuha ng pagmamahal na matagal ko ng hinahangad. Bakit parang napakadaling maibigay sa kanya yung pagmamahal habang sa akin kailangan ko pa manglimos."

"Bakit sa dinami dami bakit sya pa ang magugustuhan nya. She already have everything i don't. My family loves her. She can eat three times a day. She already have everything! Bakit naman pati yung taong mahal ko sa kanya rin ang punta. Panget ba ako? Hindi ko ba deserve mahalin?

Iniyak at inilabas ko lahat ng sama ng loob ko. I'm lucky that Terenz is there for me. Kasi hindi ko alam kung kakayanin ko pa ba lahat ng sakit kung pati sya mawawala. Baka mabaliw na ako.

"I do love you"

Napatigil ako sa sinabi nito at tinignan sya ng gulong gulo.

"If you think no one loves you. I do. If you think you don't deserve to be loved, you're wrong. Because you deserve more than everything. If you think you have no one, I'm here. Nandito lang ako, Gaia."

"Nandito lang ako para mahalin ka. I know it's been only a few weeks, but i hope you trust me. I really do like you. So stop thinking that you're alone, that no one loves you. I'm willing to give you everything just to see you smile."

He hugged me again. I cried and cried again and again in his shoulder. He didn't let me to feel alone. He made me feel loved.

Nandito kami ngayon sa isang maliit na karenderya at kumakain. He brought me here after i cried.

"Kumain ka pa, paniguradong nagutom ka kakaiyak" napatawa ako dito dahil kanina pa sya dagdag ng dagdag ng kanin ko.

"Ang sarap grabe!" Mahinang sigaw ko habang nakangiti. And that's because of him.

"Sabi sayo eh! Masarap talaga mag luto yan si nanay paeng" ani nito habang kumukuha ng tissue at pinunasan ang gilid ng labi ko. "Ang kalat mo kumain! Para kang bata" tinawanan ko lang ito dahil para itong tatay na inaasikaso ang anak.

Natandaan ko tuloy si daddy dati. Nung masaya pa kaming lahat. Ganitong ganito sila sa akin. Parang prinsesa kung ituring.

Buong gabi ay sya ang kasama ko. Kumain kami ng ice cream, nag bike, dinala nya rin ako sa mataong lugar na madaming bilihan ng mga pagkain na hindi ko pa natitikman.

Nandito kami ngayon sa tapat ng bahay. Hinatid nya ako dito dahil wala akong dalang kotse. Bumaba ako ng pinagbuksan nya ako. Dala dala ko pa ang jacket nya na pinahiram nya sa akin kanina para hindi ako lamigin.

"Thankyou, Terenz" i said sincerely. Nginitian ako nito. Lumabas na naman ang cute ng dimple. "You're always welcome, Gaia. Call me if you need me, hmm?" Ani nito habang pinagmamasdan ang mukha ko.

Nakakaramdam ako ng hiya at alam kong medyo namumula na ang pisngi ko ngunit pinabayaan ko na lang. Infact i feel comfortable. "Goodnight, Gaia"

"Goodnight, Terenz"

Muli ay sumakay na ito sa kotse at umandar na paalis. Huminga ako ng malalim at inihanda ang sarili. Tinignan ko ang bahay na bukas pa ang ilaw kahit ala una na ng umaga.

A/N: DON'T FORGET TO VOTE, COMMENT, AND FOLLOW ME! HAPPY READINGS!