The Girl Who Lost Everything (Completed)

11

GAIA'S POV

I am talking to Terenz through chat since mamaya pa ang kita namin. Everyday na ata kaming nagkikita pero hindi parin sya nag sasawa sakin. This past few days i always see myself smiling. And it's because of him. Buong araw ay lagi akong nasa dalampasigan kasama sya. I off my phone when i heard kuya Gelo shouted our names.

Lumabas ako ng kwarto para malaman ang nangyayari. Hindi lang pala ako ang lumabas kung hindi kaming lahat. Kita namin si kuya Gelo na galit na galit. He never gets really mad. What happened?

"Putangina, sino ang sumira sa inyo nito?!"

Malakas nyang sigaw na ikinakaba ko. As i said never pang nagalit ng sobra si kuya Gelo. Mahaba ang pasensya at mahinahon sya lagi. I looked at what he's pointing at, seeing the broken glass art of him and ate akaya. If i remembered it right, this is ate Akaya's gift for their 2nd anniversary.

Wala ni isa ang kumibo sa amin. Lahat kami ay nanatiling tahimik. Dahil sa galit ni kuya Gelo ay hinawi nya ang vase na nasa gilid nya. Dahil mas malapit ako kay kuya Gelo, madami ang bubog na tumama sa akin. Napaatras ako dahil dito. While i saw how mommy and my brothers protect Ella from getting hurt. There's a pang on my chest seeing how they really cared for her.

Biglang napaiyak si Ella siguro ay dahil sa takot. Palibhasa hindi sya sanay makarinig ng sigawan. Lagi kasing iniingatan nila na masaktan sya physically, emotionally, and mentally.

"I-i'm sorry, kuya. I didn't mean to break it."

Napahilamos si kuya Gelo ng mukha at galit na galit na tumingin kay Ella. "Putangina, Ella! Alam mo namang importante sa akin yun! Hindi kaba nag iisi-"

Bago pa maituloy ni kuya Gelo ang pagbato ng masasakit na salita kay Ella ay agad syang sinampal ni mommy, muntikan narin syang sugudin nila kuya Gani at Gael kung hindi lang sila naunahan ni mommy.

"Don't talk to her like that, Gelo! You're hurting her!"

Kuya brushed his hair and turned around. Alam kong nagpipigil lang sya ng galit. Inilayo nila mommy si Ella ng magsimula si kuya Gelo magbasag ng kung ano mang mahawakan nya. Tili ng tili si Ella dahil sa takot, umiiyak na rin ito. I remained in my position kahit natatamaan na ako ng mga bubog. He's crying. Simula nung nagising ako hanggang sa ilibing si ate Akaya hindi ko sya nakitang umiyak, ngayon lang.

I walked towards him and hugged him. I was shocked when he pushed me. Ramdam ko ang hapdi ng palad ng maitungkod ko ito sa mga bubog. My eyes started to heat.

"It's because of you! Nang dahil sayo kaya sya namatay! It's your fault!"

Ani nya habang dinuduro duro ako. Tears rolled down my cheeks.

"Kung hindi dahil sayo sana buhay pa sya! You're selfish, Gaia! You let her die while you let yourself survive! Sana ikaw na lang ang namatay at hindi sya! Sana ikaw na lang ang nawala! You know what?, They're right! Mamamatay tao ka nga talaga! I regreted that i protect you! I regreted that you're my sister!"

Hindi ko alam kung paano mag rereact. Nakatulala lang ako sa pwesto nya kanina. Alam ko naman na kasalanan ko. But i never let her die. No. He's right. I did nothing so that's mean i let her die. He's right. It's my fault. He's right. I'm selfish. Pero putangina hindi ko magawang hindi masaktan. While he's saying na sana ako nalang yung namatay and he regreted na ako ang kapatid nya, there's no single of doubt in his eyes. Para akong pinapatay sa sakit. Sya na nga lang ang kakampi ko sa bahay na toh eh.

I was hurt physically and emotionally. But no one comfort me. They heard what he said pero para bang tama lang na sinabi nya yun. They're looking at me with disgust and hatred. Instead of comforting me, they comforted Ella. Tangina ano ba ako sa bahay na ito? Do i really deserve all of this? Masama ba ako?

I don't know how i ended up here in the beach. All i know is i am hurt, broken, and crushed. Once again i cried my heart out. He's words are tearing me.

Umuwi ako pero hindi para magpahinga kung hindi para kumuha ng gamit. I don't know what to do anymore. All i want is to get out of here. I want to have peace. Gusto kong kalimutan lahat ng problema ko kahit sandali. Kahit sandali lang. Gusto ko lang tumakas. Gusto ko lang magpahinga muna.

I texted Terenz before i leave the house. Sa salamin lang ako pumasok at lumabas. I don't want them to find me. Kaso mukhang malabo yan. Maybe they're going to celebrate kasi finally wala na ako. Wala ng salot. Tumingin akong muli sa bahay. Hindi ko alam kung bahay nga ba kung ituturing ito.

Sumakay ako sa sasakyan ko at nagdrive papuntang beach. Doon ay naghihintay sa akin si Terenz kasama ang mga dala nya ring gamit. We decided to escape the reality together.

Balak naming pumunta sa Baguio. Meron daw syang bahay doon na kasya lang sa aming dalawa. Doon kasi sya nakatira nung nag aral sya nung highschool.

Sya ang nag dadrive habang tahimik lang akong nakatingin sa labas. I don't know what to feel. Hindi rin kumikibo si Terenz buong byahe hanggang sa huminto sya. Nakatulog pala ako dahil sa haba ng byahe. I looked around. Gabi na pala at wala na halos tao. Sinuot ko ang makapal na jacket at lumabas.

Kitang kita sa kinatatayuan ko ang mga city lights. Ang ganda, sumasabay pa sa pagkinang ang mga bituin. Nagulat ako ng maramdaman kong yumakap sa likod ko si Terenz.

"I know there's something heavy in your chest. I am willing to listen all the time, Gaia. I hope in this place you can have your peace of mind....with me. Ot hurts seeing you like this. It's killing me seeing how hurt you are. Please, kung hindi mo na kaya. Magpahinga ka sa akin, Gaia."

I turned around to face him. He wipes my tears while gently smiling at me. He's eyes are full of emotions. I closed my eyes when he kissed my forehead. I hugged him tightly and let my tears rolled down. I open my heart for him and let him heal it.

A/N: DON'T FORGET TO VOTE, COMMENT, AND FOLLOW ME! HAPPY READINGS!