1987

•Kavga•

"Yeter artık! Ne malum sorunun bende old..." cümlemi tamamlamadan hiddetle bağırdı.

"Senin dilin ne söyler be kadın. Kısır olduğumu mu söylüyorsun? Sorun bende değil anlıyor musun? Ben ailemin baskısına karşı çıkıp duruyorum." Ailesi yetmezmiş gibi mahalle dedikodusu da başlamıştı,
Bunu ikimizde biliyorduk.

"Cihan-" hiddetle kesti sözümü. "Konuşmayalım kadın kırarım kalbini. Bir daha sakın bu konuyu açayım deme!" Korkuyordum, neresini anlamıyordu korkuyordum. Tam arkasını dönmüşken seslendim. "Cihan... Ben korkuyorum " yavaşça arkasını döndü. Gözleri mavi harelerimde dolandı ne dediğimi daha doğrusu neyi kastettiğimi anlamaya çalışıyordu.

"Neyden korkuyorsun,Leyla" gözlerim yere düştü. Kalbim, âdeta karalara bürünmüştü zihnim her bu konuyu düşündüğünde bütün vücudum korkuyla titriyordu. Ben onsuz olamazdım, varsın çocuğumuz olmasın ben onlada çok mutluydum. O benim sevdiğim adamdı. Her bir zerrem her bir zerresine hayrandı.

"Leyla!" İrkilerek Cihan'a baktım. Bir cevap bekliyordu.
"Cihan ya kuma-" kendi sözümü devam ettiremedim. Ne kadar igrencti bu his, ne kadar zordu söylemek.
"Hayır hayır sen bunu yapmazsın biliyorum... Sadece saçma düşünceler. Bizimde çocuğumuz olmasın di mi Cihan? Biz birbirimize yeteriz varsın konuşsun onlar."

Cihan, kafasını salladı ve evden çıktı.
Hayır demedi ama kafasını salladı,bu da bir cevaptı değil mi? Benim onu sevdiğim gibi o da beni seviyordur, değil mi? Ben her şeyi göze alıp onu sevmişken o bana böyle bir şey yapmazdı. Bilirdim ben onu.

Cihan

Sinirle aynı zamanda kuşkuyla evden çıktım. Leyla'nın arkamdan ağlayacağını elbette biliyordum ama onu yanlız bırakmalıydım biraz düşünmeliydi. İki yıldır evliydik ve çocuğumuz olmuyordu... Bu insanların bizim hakkımızda kötü şeyler söylemesine sebep oluyordu. Ailem baskı yapıyordu kuma için ve ben napacağımı bilmiyordum.

Köy arabasına bindim. Biraz kafa dinlemekten zarar gelmezdi. Kafamı cama yaslayıp düşünmeye çalıştım. Kendimi kötü hissediyordum, aynı zamanda eksik. Bir çocuğum olmuyordu ama eksiklik bende değildi! Eksiklik bende değildi.

Araba köye geldiğinde indim. Ceviz ağacının olduğu yere geldim. Çok severdim ceviz ağacımı, hem geçim kaynağımdı hem de içime huzur veriyordu. Başımıı ceviz ağacına yaslamış gözlerimi kapatmıştım.

Uykuya dalmak üzereyken gözlerimin üstüne bir gölge düştü. Gözlerimi açtığımda karşımda Hayat vardı. Hayat ,bizim köydendi. Sohbet etmisliğimiz vardır. İyi hoş bir kız ancak son zamanlarda ismi değişik bir şekilde anılıyor. Üç harflilerle anılıyor.Elbette inanmadim çünkü köy yeriydi her yalan şey bile bir anda yayılıyordu.

"Nasılsın Cihan?" Aramızda baya yaş farkı olmasına rağmen bana çoğu zaman ismimle hitab ederdi. Buna bir şey demezdim çünkü fazla takmazdım.
"Elhamdülillah iyiyim Hayat. Sen nasılsın anan baban nasıl?"
"İyiler çok şükür bende iyiyim. Sanki hastaymışsın gibi geldi. Onun için bir sorayım dedim."
Gülümsedim. "Sorduğun için sağol. iyiyim ama birazdan işçiler tarlaya çalışmaya gelicek bizi görürlerse yanlış anlarlar." Yüzü düştü, nedenini anlamadım sorgulamakta istemedim. Sonra gülümsedi,gamzesi belli oldu gözlerim gamzesine kaydı, çok güzel gülüyordu.

"Tamam Cihan sonra yine konuşuruz. Ben eve gideyim. Kendine iyi bak Allah'a emanet ol."
"Sende Allah'a emanet ol Hayat."
İki yandan örülü saçlarını arkaya atarak yürümeye başladı arkasından sadece baktım.

Bir anda aklıma Leyla geldi. Eskiden onu düşündüğümde içimde sevgi olurdu ancak o son tartışmamızda söylediği şey... affedilebilecek bir şey değildi ama eve gitmeliydim yoksa araba bulamayabilirdim.

Bölüm sonuuu. bölümler neden kısa hemen acikliyim dediğim gibi gerçek bir hayat hikayesi ve ben bunu dinleyerek yazıyorum her ne kadar bazı yerlerde ben bile sinirlensem gerçek bir hikaye bunun için değişiklik yapmak istemiyorum ve elimden geldiğince hızlı yazmaya çalışıyorum

KEYİFLİ OKUMALARRR VOTE VE YORUMLARİ UNUTMAYİNNN🤍🤍🤍