Aşkımı özgür bırak

40.

Selaam! Bu bölümü final yapacaktım ama aklıma başka bir şey geldi, bu yüzden bir sonraki bölüm malesef final olacak. İyi okumalarr!

...

Yazar'dan.

Felix gitmişti, arkasında büyük bir yıkıntı bırakarak. Hyunjin telefon kapanmadan önce, Felix'in son sözlerinde anlamıştı.

Korktuğu şey oluyordu.

Peki korktuğu şeyi yaşatmaya neden maruz bırakmıştı.

Çünkü korkmuştu, onu incitmekten korkmuştu. Uzak durmak istemişti bu yüzden.

Fakat onu daha da incitmişti farkında olmadan, birçok kez.

Bilememişti ki böyle olacağını,

bilse yapar mıydı?

Sevdiği çocuğun canını kendi elleriyle alacağını bilse, yine yapar mıydı?

Korkuyordu, titriyordu. Hiçbir şey yapamıyordu. Eve koşuyordu öylece. Önünü bile görmekte zorlanıyordu. Kendine gelemiyordu.

Ölemezdi,

daha onu doya doya sevemeden ölemezdi.

Pişmanlık duyuyordu, duyması da gerekiyordu.

Eve geldi, cebindeki anahtarı çıkardı. Eli titrediği için açmakta zorlandı.

Ya kurtaracaktı, ya da hayatının sonuna kadar bunun acısıyla yaşayacaktı. Geceleri uyuyamayacak, yemek yiyemeyecek, hayattan zevk alamayacaktı.

Çünkü onun hayatı Felix'ti. Mutluluğu, heyecanı, sevinci, üzüntüsü, korkusu, her şeyi Felix'ti.

Peki neden hayatına bunu yapmıştı, kendi hayatını neden karartmıştı?

Kapıyı açtı, odaları gezmeye başladı. Bağırıyordu, ağlayarak, yalvararak bağırıyordu. Banyoya çevirdi adımlarını, yutkundu sertçe.

Açtı kapıyı.

Gördü.

Hayatının ellerinden kayıp gidişini gördü.

Etraf kan gölüydü, üstü başı kan olan çocuk yerde öylece yatıyordu. Yüzü, vücudu bembeyaz olmuştu. Üstündeki beyazlar ise kana bulanmıştı.

Uzun genç bacaklarındaki gücün çekildiğini hissetti, yere düştü. Sürünerek sevgilisinin, cansız bedenin yanına gitti.

"Sevgilim, ben geldim..."

Gelmişti.

Yanlış zamanda gelmişti.

Biraz daha önce gelse kurtarabilir miydi?

"Hadi, aç gözlerini. Bana bak, beni özlemedin mi?"

Genç çocuk ne dediğini bilmiyordu, kafası uçmuş gibiydi. Dizlerinin üstüne çıktı. Elleriyle kanlı bedenin yanaklarını tuttu. Artık çocuğun yüzü de kan olmuştu.