Aşkımı özgür bırak

12.

Olaylara giris yapmis bulunuyoruz kemerleri sıkı sıkı baglayalimm!

...

Minho? Neden beni kaçırsın ki? Benimle alıp veremediği ne var bu çocuğun!

Yanıma daha çok yaklaştığında artık sırıtıyordu. Ben ise ağzım bantlı olduğundan konuşamıyordum. Ağzımdaki bandı çıkardığında hesap sormam gerektiğini düşündüm.

"Benim küçük kuzenim, hayat ne kadar acımasız, değil mi? Özellikle senin gibi cılız karakterliler için. Söylesene, neden o çocukla sevgilisin?"

Ağzımdaki bandı hızla çekti konuşmam için.

"Aşığız biz birbirimize. Ve sen, sen hiçbir şey yapamazsın!"

"Tch tch tch, senin için üzülüyorum Lixie, çünkü yarın bu dediklerinin hiçbiri doğru çıkmamış olacak."

"Ne?"

"Hani merak etmiştin ya, neden buraya geldin diye. Evet, sizi ayırmak için geldim. Senin yaptığın sürtüklükleri kapatmaya geldim. Annen senin böyle olmanı istemezdi, değil mi?"

"Sürtük değilim ben!"

"Oh, ben demiyorum zaten, annen diyor."

"Kendi sürtüklüğüyle uğraşsın o."

Bu lafımdan sonra sert bir tokat yemiştim, ama umrumda değildi. Ben doğruları söylemekten asla çekinmezdim.

"Ne oldu? Zoruna mı gitti teyzene kötü ithamlarda bulunmam. Asıl ben onun orospuluklarını kapatmak için didindim lan!"

Bir tokat daha yedim.

"Yeter be! Bugün seni o çocuktan ayıracağım! Senin orospuluklarını her yere yayacağım!"

Saçlarımdan tuttu ve bağlı olduğum sandalyeyle birlikte yere fırlattı beni. Başıma aldığım darbe ile gözümün önü buğulanmıştı. Karnıma yediğim sert tekmeler ise dayanma gücümü zorluyordu. Ağzıma gelen metal tadı sona yaklaştığımı hissettirdi bana. Ve evet, gözlerim acıya yenik düşerek kapandı.

~

Gözlerimi açtım yavaşça, üşüyordum. Ellerimi belime attığımda belimin açık olduğunu fark ettim. Sonra elimi vücudumda gezdirdim. Çıplaktım...

Hayır, ne olur olmamış olsun. Yalvarırım.

Ya yaptılarsa...

Tanrım, ne olur olmamış olsun...

Korkudan tir tir titremeye başladım, gözlerimden akan yaşlar durmuyordu. Bunu bana yapmış olabilir miydi? Böyle bir şerefsizliği yapmış mıydı? Titreyerek ağlıyordum, dayanamıyordum. Her yerim acıyordu, bütün vücudumdan kanlar akıyordu, kıyafetlerim yan taraftaydı, çamur içinde.

Titreyerek kalktım yerimden, hâlâ ağlıyordum. Kıyafetlerimi giydim ve koşarak çıktım oradan. Hemen herkese olayın aslını anlatmam gerekiyordu. O piç kurusunu bulmam gerekiyordu. Eğer fotoğraf çektiyse kesin yayardı, ve bu benim sonum olurdu. Korkudan ayaklarım yerden kesildi, koşamıyordum bile. Zayıf ibnenin tekiydim işte.

Evime koştum, sadece Jisung vardı. Ağlamam hâlâ durmadığı için endişeyle bakıyordu bana.

"Hey hey! Ne oldu sana?"

Dizlerimin üzerine çöktüm, bedenim bana ağır geliyordu. Ya da görünmez bir yük oluşmuştu sırtımda, canımı yakıyordu.

"Jis, ne olur inan bana. Yemin ederim ben, ben isteyerek falan yapmadım."

Ağlamam daha da şiddetlendi, o ise ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Daha bir şey bile anlatamamıştım bile.

"Ne olursa olsun inanacağım sana, gel, otur da ne olduğunu anlat."

Onun koluna tutunarak ayağa kalktım ve koltuğa oturdum. Her şeyi baştan sona anlatmaya kararlıydım.

-

"Siktir, bu Minho ne kadar iğrenç bir yaratıkmış! Bana bak, ne olursa olsun hepimiz sana inanacağız, tamam mı?"

"Ya, ya inanmazlarsa?"

"Sikerim onları. Ayrıca en fazla nasıl fotoğraflar çekmiş olabilirler ki?"

"Jisung, çıplaktım diyorum."

"Siktir, haklısın."

"Zaten kimse beni sevmiyordu, bir de bu piçler çıktı ortaya. Hyunjin'le beni ayırmak için böyle basit bir şey yapıyorlar. Ama benim Hyunjin'im onlara inanmaz."

"Umarım bebeğim."

Ve bir anda ikimizin de telefonuna bir bildirim düştü. İkimiz de ne olduğuna baktık, bir fotoğraftı, hem de gizli numaradan.

Tanrım, olmamış olsun...

Fotoğrafı açmak için yeltendiğimde Jisung çoktan açmıştı.

"Lix... Bu, sen misin?"

Fotoğrafı gösterdi.

Hayır.

Hayır..

Hayır...

O an ölmeyi diledim. Yaşadığım tüm zorluklara rağmen sesimi çıkartmayan ben, o an ölmeyi diledim.

...

Uhm, sanırım söylenecek pek bir şey yok. Olaylar tam olarak başlamış bulunmakta.

Baiii🚣