Aşkımı özgür bırak

14.

Konusacak bir sey yok, bugun mutlu degilim o yuzden yazacak bir seyim de yok.

...

Jisung beni yerden kaldırıp koltuğa oturtmuştu, ağlamamı durduramıyordum bile. Oldukça yorulmuştum, neden böyle olmak zorundaydı?

Hani inanmazdı benim sevgilim onlara, hani benim yanımda olurdu. Hepsi yalan mıydı?

Yine kanmıştım işte, yine sevildim sanmıştım.

Başım çok ağrıyordu, yarın nasıl okula gidecektim, nasıl insanların yüzüne bakacaktım?

"Lix, uyku ilacı içtin, uyuman gerekiyor artık."

"Uyuyamıyorum, gözümün önüne geliyor hep, attığım çığlıklar, o şerefsizin söylediği şeyler, Hyunjin'in attığı tokat. Hepsi beynimde dönüyor. Ne yapacağım ben? İnsanların yüzüne nasıl bakacağım?"

"Başını kaldırıp dimdik bakacaksın, hiçbir sikim söyleyemezler."

"Jis, bilmiyorsun, anlamıyorsun. Kimse beni sevmiyor, kimse için değerli değilim. İnsanlar beni sevmemek için yer ararken bu çıktı, sence insanlar bana inanır mı? En basitinden Hyunjin ya, o benim en güvendiğim kişiydi. Bana, bana vurdu..."

Daha fazla devam edemedim, kendim bile yaşananları kaldıramıyordum çünkü. Her şey çok ağırdı, mide bulandırıcıydı. Kendimden tiksinmeme sebep oluyordu.

Böyle olmasını ben istememiştim ki?

Bu kadar zayıf olmayı ben istememiştim, kendimi savunamamayı ben istememiştim, taciz edilmeyi ben istememiştim, sevdiğimin gitmesini ben istememiştim.

"Hadi meleğim, uyu artık. Ben her zaman yanındayım, bunu unutma, tamam mı? Kim ne derse desin ben seni asla bırakmam. Haksız olsan bile her daim senin yanındayım ve o Minho piçine gününü göstereceğim. Duydun mu beni? Bana güveniyor musun?"

"Hmhm."

"O zaman izle ve gör, o mor kafanın kâbusu olacağım."

"Özür dilerim Jisung, çok özür dilerim... Seni alet etmek istemiyorum bu işe, lütfen-"

"Sana konuşma hakkı vermedim küçük bey, ben yaparım dediysem yaparım. Şimdi uyu, yarın zor bir gün olacak."

Yanağıma öpücük kondurup odadan çıktı. Çok korkuyordum, ne yapacaklarını merak ediyordum. Artık ölmekten bile korkmamam gerekiyordu.

...

Uyuyamamıştım. Saatlerce yatağımda öylece dönüp durmuştum. Hayatımda ilk defa ben Jisung'u kaldırmaya gidiyordum.

"Hey, Jis, uyanacak mısın?"

"Mhm, saat ka- Lix!"

Beni gördüğü gibi birden yatağında doğruldu.

"Sen, ne zaman uyandın böyle!"

"Ben... Hiç uyuyamadım."

"Ah, miniğim benim. Gel, otur."

Yanında yer açıp oturmamı sağladı.