ELMA REÇELİ | TEXTİNG✅

12

Selam canlarım.
Bol bol hüzünlü bir bölüme hoşgeldiniz.
Bu arada kitabıma yeni bir kişi daha katıldığında çok mutlu oluyorum.
Hepiniz tekrardan hoşgeldiniz canlarım

Sizi çok seviyorum🎀
Keyifli okumalar🦋

Bol bol satır arası yorum yapmayı unutmayın💐🧚🏼‍♀️

■¤▪□■¤▪□■¤▪□■¤▪□■¤▪□■¤▪□■¤▪

Bölüm müziği:dedüblüman,gamzeliyim deva bulmam

Kaybettim,herhalde bu sefer onu gerçekten kaybettim.
Kalbim ona sımsıkı düğüm atmışken,nasıl kopardık biz.Kader bunu bize yapamazdı. Henüz çok erken..

Bir ara dudaklarımdan şu cümle çıkmıştı."Artık bizi,biz isteyene kadar kimse ayıramaz." Öyle değilmiş. Rabbim isterse kalbimi yerinden söker,alırmış. Herşey sandığımız gibi olmuyormuş. Neden mi? Hayat istemez çünkü. Hayat her zaman yerde sürünmemizi ister.Hayat bizi sevmez. Bencildir,istediği olsun ister. Önüne gelene acımadan yapıştırır tokadından.

Biz insanlar düştükten sonra kalkmasını severiz,severiz sevmesine ama çabukta bıkarız. Belkide bizde bıkmıştık. Belkide ben ondan deil, o benden kopmuştu.

Bilmiyordum,şuan ne oluyor farkında bile değildim. Koca bir karanlık içinde,sevgilimin benden gitmemesi için hayata yalvarıyordum.

Yalvarışlarıma kulak asarmı bilmem ama beni duysun. Beni değil onu bile kurtarsa bana yeterdi.

Aslında bize bir nefes bile yeterdi. Derlerya aşk bir olmak,tek olmakdır. Benim yerime o kurtulsun. Kalbinde beni taşısın,bize bir kalp de yeterdi.

Sevgim o kadar fazlaydı ki,kendi canım önemli değildi. Önemli olan sadece oydu. O benim canımdı çünkü.

Olanların suçlusu belkide bendim. Bizi bu yola koyan bendim. Belkide sonumuzun gelmesine sebep olan hayat değildi bendim.

Neden inat etmiştik ki piknik diye. Bakın şimdi ayrılabilirdik birbirimizden.Bu korku bile,sahip olduğum karanlıkta beni mahvediyordu.

Sevgim kalbimi aşmış,aklımı delmiş,ömrüme uzanmıştı.

10 canım varsa onuda senin olsun sevgilim. Bize bir nefes yeter.

■¤▪□■¤▪□■¤▪□■¤▪□■¤▪□■¤▪□■¤▪□■¤▪

Gözlerim açılıyordu. Duyduğum acı,bedenimi esir almıştı ama kalbim onu dinlemiyor sadece bir kişi için sızlıyordu. Onun için. Hayatımın adamı için. Gözlerimi açtım. İnsanların sesleri beynimi tırmalarken,başım dolanıyordu. Gözlerim direk Barış'ı aradı. Yoktu, arabada yoktu. Arabadan bir eser kalmamıştı resmen darmadağındı ama Barış nerdeydi? Kafamı sımsıkı tutuyordum. Kolumdan süzülen kan kıyafetime doğru yol çizerken ben kalbimin sahibini bulmaya çalışıyordum. Aklım,kalbim bana pusula olmuş,ona götürüyordu beni. İleride yerde yatan birini gördüm.İnsanlar etrafında çember oluşturmuş. Bazıları eğilip yardım ediyordu.Koştum,koştum ve koştum..

Dizlerimin üstüne düştüğümde,duyduğum acı kalbimin acısını bastırmıyordu. Kalktım koşmaya devam ettim. İnsanları iterek yanına ulaştım. Yere sürtünerek yanına oturdum."Sevgilim,se-sevgilim uyan" bağırdım. Hıçkırdım. Nefesim kesildi. Dayanamıyordum,Neden o değilde ben uyanmıştım?