"Ben Adel Rana Arın, bugün düştüğüm yerden kalkacaktım. Yaralarımın üstüne, basa basa kalkacaktım. Acımayan yara iyileşmezdi."
Bu hayata defalarca yenilen, yenildikçe savaşan iki aşık. Bu savaşın galibini öğrenmek için kitabıma davetlisiniz. Bu sav...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hayat bazen ceza sandıklarınızı ödül olarak size veriyormuş ve biz anlamıyormuşuz. ama ben anlamıştım. Barlas bana hayatın verdiği bir ödüldü, şanstı."
13. BÖLÜM: PAPATYA
Adel'in ağzından:
"Ben Güneş'i arayıp kantine inip geleceğim. İstediğin bir şey var mı güzelim?"
Gelmedi... Tam bir hafta olmuştu eve çıkalı. Barlas, o günden sonra ne aramış ne de gelmişti. Ona kırgındım, Kızgındım onu artık affetmeyecektim. Beni o halde bırakıp gitmişti. Geleceğim dediğinde onu beklemiştim. Günlerce beklemiştim, defalarca aramıştım. Başına bir şey geldi mi diye korkarken Demir bey, bir süre bizimle olmayacak demişti. İçim onun iyi olduğunu duyunca rahatlasada istemsizce bu durum daha da sinirlenmeme sebep olmuştu. İyi olduğu halde umrunda bile değildim. Demir bey, hastaneden çıktığımda; beni zorla tekrar Dağ evine getirmişti. Adamlar yakalanana kadar bu evden çıkmam yasaklanmıştı. Kapıdaki korumalar iki katına çıkmış, Aslı abla ve Deniz onlar için tehlikenin geçtiğini düşünerek eve dönmüşlerdi. Şu anda tehlikede olan yalnızca benmişim gibi bu evde tek kalıyordum. Yan taraftaki müştemilatta kalan Fatma abla, ara ara gelip beni kontrol ediyor yemek hazırlıyordu ve gidiyordu. Düşüncelerimin arasında ağladığımı fark etmem çok uzun sürmemişti. Göz yaşlarımı silip kendi kendime söylenmeye başladım.Aptalsın Adel! Aptal...Oturmuş, umrunda bile olmadığın bir adam için göz yaşı dökecek kadar aptalsın...Ayağa kalkıp yavaş hareketlerle mutfağa indim. Tam su içecekken arkamdan duyduğum ses, bardağın yere ulaşıp paramparça olmasına sebep olmuştu.
"Adel..."
Yavaşça sesin geldiği yöne baktığımda gözlerim; Günlerdir görmeyi düşlediğim, içinde kaybolduğum o yeşilleri buldu. Barlas gelmişti... buradaydı, tam karşımda bana bakıyordu.
"Adel dikkat et!"
Söylediği şeyin yerdeki kırılan camlar olduğunu fark etmemle, umursamadan camların üstünden dikkatle geçip Barlas'ın yüzüne bile bakmadan mutfaktan çıktım. Hızlı adımlarım çok geçmeden Bahçeye ulaştı. "Adel..."
Barlas'ın sesi acı çeker gibi geliyordu. sanki bir şeyler onu yaralamış, paramparça etmiş gibiydi. Ama yinede bu durum şu an sinirlenmeme engel olamıyordu. Barlas beni bırakıp günlerce aramamış sormamıştı.
"Ne Adel ne! Şimdi mi geldi aklına Adel!"
Kontrolsüzce bağırdığımda Barlas, tepkisizce bana bakıyordu.
