"Ben Adel Rana Arın, bugün düştüğüm yerden kalkacaktım. Yaralarımın üstüne, basa basa kalkacaktım. Acımayan yara iyileşmezdi."
Bu hayata defalarca yenilen, yenildikçe savaşan iki aşık. Bu savaşın galibini öğrenmek için kitabıma davetlisiniz. Bu sav...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"O benden nefret bile etmezken ben ona kırılmıştım."
9.BÖLÜM: "SİRİUS GİBİSİN"
Sabah gözümü keskin bir baş ağrısıyla açmıştım. Yataktan zorlukla kalkarak odamdaki banyoya ilerledim. Aklıma Güneş'in beni uyandırma çabaları geliyordu, baş ağrımı umursamadan gülümsedim. Önce sadece aynaya baktım. kendime, halime, yüzümde kendini belli eden morluklara, dudağımda hafif belirgin yara izine, başımdaki geçmek üzere olan kızarıklığa... Neydi benim halim böyle? Ne yapıyordum bu tanımadığım insanlarla dağ başında bir evde? Neden buradaydım? Hayat beni bir yerden bir yere savurmuş gibiydi. Alışılmış hayatımdan koparılıp alınmış gibiydim, bir el beni oradan çekip buraya bırakmış gibi hissediyordum. Düşüncelerimi bölen kapıyı çalan Aslı Abla oldu.
"Adel! İyi misin tatlım? Uyuyor musun? Kahvaltıya bekliyoruz seni!"
Kendimi toplarlayıp banyodan çıktım ve kapıyı açtım.
"Günaydın Aslı Abla! İyiyim, elimi yüzümü yıkayayım geliyorum! Siz başlayın."
Aslı abla her zamanki sıcak gülümsemesini bana sunmuştu.
"Tamam tatlım. Bekliyoruz."
Gülümseyip başımı salladıktan sonra tekrar banyoya gittim. Düşüncelerimle boğulmayı bir kenara bırakıp kısa bir duş aldım. Duştan çıktıktan sonra dolabıma göz atıp içinden kırmızı diz altı, bol bir elbise buldum. Rahat olduğunu düşünerek giydim, saçlarımı salık bırakıp dudak nemlendiricimi de sürdükten sonra odadan çıktım. Merdivenlerden iniyorken Barlas'ın da yukarı çıktığını gördüm. Göz göze geldiğimizde tepkisizce gözlerini kaçırdı ve beni umursamadan yanımdan geçip odasına yöneldi. Tam o an kendimi tutamamıştım bu göz kaçırması, beni umursamaması, benimle alakalı değildi. Dün bana yakalanmanın vermiş olduğu utançtı.
"Çekinmene gerek yok. O yemeği hepimiz yiyelim diye yaptım! Ben yanındaykende yiyebilirsin!"
Barlas bana doğru döndü ve yüzünde bir duygu kırıntısı barındırmadan olabildiğince soğuk bir sesle konuşmasına başladı.
"Senin yaptığını unutmuşum."
Cevabımı bile beklemeden odasına girdi. Kesin unutmuşsundur! Balık hafızalı diyeceğim ama bu kadar olamaz değil mi? Barlas kötü bir yalancıydı. Yüzümde oluşan gülümsemeyle masada kahvaltı eden Deniz ve Aslı Ablanın yanına doğru ilerledim.
"Günaydın!"
Sesimle ikiside bana dönmüştü. Deniz çatalındaki salatalıktan bir ısırık alırken gülümseyerek bana döndü.
"Günaydın Adel!"
Aslı Abla Deniz'e kızarak baktığında sorgulayarak Aslı ablanın yüzüne baktım, Aslı abla Deniz'e dönüp uyarıcı bir ses tonuyla konuşmaya başladı.
