Το Κυνήγι

Κεφάλαιο 23

Χαχάνισα καθώς ο Ντιν με φιλούσε πειραχτικά στο πρόσωπο και στον λαιμό. Τα χέρια του τυλιγμένα γύρω μου με κρατούσαν ακίνητη στο γρασίδι. Ο ήλιος ψηλά με τύφλωνε όποτε άνοιγα τα μάτια μου. Γέλασε πάνω στο δέρμα μου. Ανέβηκε πάνω μου κρύβοντας τον ήλιο, έτσι μπόρεσα να ανοίξω τα μάτια μου. Ένα πλατύ χαμόγελο υπήρχε στα χείλη του. Οι αγκώνες του δίπλα από το πρόσωπο μου κρατούσαν το βάρος του. Τα μάτια του έλαμπαν ευθυμία. Οι παλάμες του έκλεισαν στα μάγουλα, με τα ακροδάχτυλα του ενός απομάκρυνε λεπτές τούφες που είχαν πέσει στο πρόσωπο μου καθώς κυλιόμασταν. Οι ματιές μας κλείδωσαν και μείναμε έτσι για λίγο. Πρώτη φορά παρατηρούσα τα μάτια του από τόσο κοντά, πράσινα σαν το πεύκο με χρυσαφί πιτσιλιές, το μαύρο περίγραμμα της ίριδας του έντονο. Κοντές τούφες έπεφταν στο μέτωπο του γαργαλώντας με στο μέτωπο. Οι μύτες μας ακουμπούσαν μεταξύ τους. Τέντωσε τον λαιμό του και φίλησε την κορυφή της μύτης μου.

«Το κενό τελειώνει σε λίγη ώρα» ψιθύρισα πάνω στα χείλη του.

Κούνησε την μύτη του αγγίζοντας απαλά την δική μου. Άφησε μια ανάσα από την μύτη.

«Θα σε δω και μετά από την Βοτανολογία. Υποσχέθηκα να σε βοηθήσω στην γήτευση» ψιθύρισε πίσω.

Τον τράβηξα από τον σβέρκο απαλά και ένωσα τα χείλη μας.

°∞°∞°∞°∞°

«Σήμερα θα μιλήσουμε για δηλητήρια» είπε η καινούρια καθηγήτρια, Γουίλμα.

Ήταν κοκκινομάλλα με σγουρό πυκνό μαλλί, κοντό ως τον σβέρκο της. Η σιλουέτα της λεπτή και μικροκαμωμένη. Τα μάτια στης σκούρα, άγγιζαν το μαύρο. Η επιδερμίδα της λεύκη σαν το χιόνι. Το βλέμμα κοφτερό και το πρόσωπο της αυστηρό. Μας κοιτούσε αιχμηρά στα τραπέζια μας. Ήμασταν στο φυτώριο της Σχολής, περιτριγυρισμένοι από πάρα πολλά φυτά. Τα τραπέζια ήταν δύο αντικριστά, μακρόστενα. Δεν είχαμε καρέκλες, έτσι ήμασταν όλοι όρθιοι. Μπροστά μας είχαμε μερικά βότανα που από ό,τι κατάλαβα ήταν δηλητήρια.

«Μπροστά σας βλέπετε μερικά από αυτά» είπε η καθηγήτρια πλέκοντας τα χέρια της πίσω από την μέση της, «Το μικρό και λεπτό κίτρινο λουλούδι είναι το πρώτο που θα δούμε, πιάνετε μόνο με γάντια οτιδήποτε» είπε.

Το φυτό αυτό είχε οβάλ πέταλα στο χρώμα του ανοιχτού έντονου κίτρινου και ένα μακρύ λεπτό κοτσάνι.

«Το φυτό αυτό ονομάζεται νεραγκούλα. Περιέχει δηλητήρια όπως η δακτυλίτιδα και η διγιτοξίνη, τα οποία σε μεγάλες δόσεις μπορούν να σταματήσουν την καρδιά. Ταυτόχρονα, το άτομο αρχίζει να αισθάνεται ζάλη στην αρχή, ο σφυγμός πέφτει, εμφανίζεται δύσπνοια και μετά επέρχεται κυάνωση, θάνατος» είπε η καθηγήτρια. «Το κόκκινο φυτό ονομάζεται ρετσινολαδιά».