Το Κυνήγι

Κεφάλαιο 31

«Ήσουν πολύ τυχερή» είπε η νοσοκόμα τυλίγοντας τελευταία φορά το πόδι μου με γάζα.

Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά με εμπάθεια. Χαμογέλασα λεπτά. Σηκώθηκε από την άκρη του κρεβατιού και τότε εμφανίστηκε στο νοσοκομείο ο Μορίς. Στάθηκε μπροστά από το κρεβάτι περιμένοντας την νοσοκόμα να φύγει και έπειτα έκατσε στην θέση της. Τα μάτια του έπεσαν στα τραύματα μου. Στο πόδι μου, το οποίο προλίγο η νοσοκόμα είχε τυλίξει σφιχτά αφού ο γιατρός έβαλε τον στραμπουλιγμένο αστράγαλο στην θέση του. Μετά, στο γόνατο μου που είχε σχιστεί και χρειαζόταν ράμματα, τώρα η πληγή καλυμμένη με ένα μεγάλο χαζαπλάστ. Το βλέμμα του ανέβηκε στα πλευρά μου που ήταν επίσης τυλιγμένα με γάζες, είχα ραγίσει μερικά τελικά. Ακόμα πονούσα στις ανάσες μου και μαγκωνόταν το οξυγόνο μου. Ύστερα κοίταξε τον ώμο που είχα βγάλει και πλέον κρεμόταν στην θέση του δεμένος μπροστά στο στήθος μου. Οι γιατροί είχαν αφαιρέσει τα ρούχα μου προκειμένου να αξιολογήσουν και δουλέψουν στα τραύματα μου, όταν τελείωσαν με τον κορμό μου, μου έδωσαν κοντά αθλητικά για την διευκόλυνση αλλαγών γαζών. Με ένα αθλητικό σουτιέν και ένα σορτσάκι, όλα ήταν φανερά. Ακόμα και οι μελανιές που έβαφαν μωβ και μπλε το κορμί μου. Ο Μορίς πίεσε τα χείλη του υψώνοντας το βλέμμα του στο δικό μου.

«Η νοσοκόμα έχει δίκιο» είπε ξεφυσώντας, «Είσαι πολύ τυχερή».

Κάγχασα και αμέσως το μετάνιωσα. Μόρφασα καθώς ο πόνος στα πλευρά ήρθε σουβλιστός. Καθάρισα τον λαιμό μου.

«Τους είπες ότι βρήκα το αυγό» είπα βραχνά.

«Είναι η αλήθεια» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του, «Νίκησες, δίκαια» χαμογέλασε στραβά.

«Η Κλάρα;» ρώτησα θυμούμενη πως δεν την είχα δει πουθενά από τότε που ήρθαμε πίσω στην Σχολή Ντίλκμπερκ.

«Είναι ακόμη θυμωμένη που δεν την άφησα να ολοκληρώσει το σχέδιο της» είπε αναστενάζοντας.

«Μορίς».

Αμφιταλαντεύτηκα να του πω για τον Σόμπχαν. Για το πώς με βοήθησε να βρω το χρυσό αυγό και ότι απείλησε να τους σκοτώσει όλους στο δάσος. Για το γεγονός πως πρόσφερε να φέρει στην ζωή τον Χάρολντ αν του έδινα τον Καθρέφτη της Προσωπικότητας. Πως προσπάθησα να τον σκοτώσω στο δάσος, αλλά απέτυχα. Το γουργούρισμα που ακούστηκε, με σταμάτησε. Μέσα από την ζακέτα του ξεπρόβαλε το κεφάλι του μικρού δράκου. Κοίταξε τριγύρω επιφυλακτικά και όταν ένιωσε ασφαλής, ανέβηκε στα πόδια μου. Έτριψε την μύτη του στο δέρμα μου, η τραχιά επιδερμίδα του γρατσούνισε την μαλακή δική μου.