Το Κυνήγι

Κεφάλαιο 24

Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια, μικρές μπάλες που φώτιζαν στον μαύρο καμβά της ατμόσφαιρας. Εκατοντάδες δαύτα. Ήταν μια ήρεμη νύχτα, ή τουλάχιστον, έτσι έμοιαζε. Οι μαθητές βρίσκονταν στα κρεβάτια τους, ετοιμάζονταν για ύπνο. Μπορούσα να δω την αντανάκλαση μου στο τζάμι του παραθύρου. Την δική μου αντανάκλαση, ακόμα δεν το είχα συνηθίσει αυτό. Να κοιτάω οπουδήποτε αντανακλούσε και να αντικρίζω εμένα, όχι την αρνητική μου προσωπικότητα, όχι εκείνη. Άφησα μια μεγάλη ανάσα να βγει από το στόμα μου και ένα μικρό χαμόγελο τράβηξε τα χείλη μου.

«Όλοι πιστεύουν πως θα υπάρξει μάχη» ακούστηκε η Πατρίσια καθώς έμπαινε στον κοιτώνα.

«Σήμερα μας δίδαξαν ξόρκια επίθεσης» είπε ταραγμένη η Μάβελ μπαίνοντας.

«Τους αδικείτε; Οι οίκοι σφαγιάστηκαν σαν ζώα» είπε με απέχθεια η Μέγκαν.

«Αμάντα!» είπε ξαφνιασμένη η Πατρίσια και κοίταξε αμήχανη τα κορίτσια.

«Μόλις έφευγα» είπα παίρνοντας την κελεμπία από το κρεβάτι μου.

Με το βλέμμα μου χαμηλά, έκανα να τους προσπεράσω. Η φωνή της Πατρίσια με σταμάτησε.

«Λυπάμαι» είπε με συμπόνια, έστρεψα το κεφάλι μου να την κοιτάξω, «Για τον οίκο σου. Είναι αργά, αλλά αλήθεια, λυπάμαι».

Έσφιξα το σαγόνι μου και πίεσα τον εαυτό μου να νεύσει. Προχώρησα ως την πόρτα προσπερνώντας τις φίλες της και διέσχισα τον διάδρομο που χώριζε τους κοιτώνες των θηλέων με των αρένων. Από τον διάδρομο των κοιτώνων των αγοριών ακουγόταν μουσική και φωνές και θάρρη. Από τον διάδρομο των κοριτσιών ακούγονταν γέλια και ψιθυρητά. Έβαλα το χέρι μου στην τσέπη της κελεμπίας και έψαξα για το κλειδί. Κρατώντας το σφιχτά στο χέρι, περπάτησα τους ορόφους της Σχολής Ντίλκμπερκ, πέρασα από τον διάδρομο της αυλής και σταμάτησα μόλις το μέρος όπου πέθανε ο Χάρολντ ήρθε στο οπτικό μου πεδίο. Για μια στιγμή, κοκάλωσα, πάγωσα στον χρόνο. Η σκηνή έπαιξε μπροστά μου σαν διαδραματιζόταν εκείνη ακριβώς την στιγμή με εμένα θεατή στην φρίκη. Είδα το μαχαίρι να μπαίνει στο σώμα του και το αίμα του να βρέχει το φόρεμα μου, το έδαφος και τα ρούχα του. Είδα το ξαφνιασμένο και λυπημένο βλέμμα του να κοιτάει τα μαύρα κενά μου μάτια. Τα μάτια της.

«Θέλεις να μάθεις, ποια ήταν τα τελευταία λόγια του αγαπημένου σου;», η μορφή της διασκέδαζε, «Συγγνώμη που δεν σε έσωσα» χλεύασε, «Σε αγαπώ». Τίναξα το κεφάλι μου μακριά από το μέρος εκείνο και ώθησα τα βήματα μου βαριά ως μια πόρτα, έβαλα το κλειδί μέσα και μπήκα στο σπίτι, στο χολ.