Το Κυνήγι

Κεφάλαιο 3

Απότομα εισχώρησε το οξυγόνο στα πνευμόνια μου και αυτό με την σειρά του βίαια μου έδωσε ανάσα και τον έλεγχο του σώματος μου ξανά. Τα μάτια μου άνοιξαν την στιγμή που πήρα ανάσα, ενώ ταυτόχρονα απότομα σηκώθηκα σε καθιστή θέση πάνω στο κρεβάτι. Οι ανάσες μου γρήγορες και κοφτές έβγαιναν από το στόμα μου κάνοντας το στήθος μου να ανεβοκατεβαίνει. Έχοντας θυμηθεί όσα έγιναν μέσα στο κεφάλι μου τα χέρια μου μεταφέρθηκαν στα μάτια μου και με μανία ακούμπησα τα μάγουλα μου. Δεν είχα τίποτα. Αίμα δεν υπήρχε. Σαν να μην είχε γίνει τίποτα.

Ένιωσα ξαφνικά ένα άγγιγμα στον αγκώνα μου και πετάχτηκα τρομαγμένη. Μετέφερα το βλέμμα μου προς την κατεύθυνση εκείνη και μόλις είδα τον Χάρολντ χαλάρωσα. Άφησα μια ανάσα ανακούφισης να ξεφύγει από τα χείλη μου, καθώς το σώμα μου άφησε την ένταση να γλιστρήσει μακριά.

«Χάρολντ...» πρόφερα με ανακούφιση το όνομα του και ανήσυχος σηκώθηκε από την καρέκλα όπου καθόταν δίπλα μου και κοιμόταν ώσπου τον ξύπνησα, και έκατσε δίπλα μου, απέναντι μου.

Το βλέμμα του ανήσυχο και συνάμα μπερδεμένο. Το άλλο του χέρι -αυτό που δεν ήταν στον αγκώνα μου- πέρασε πάνω από τα γόνατα μου, δίπλα τους όπου και στήριξε το βάρος του. Το χέρι που είχε στον αγκώνα μου μεταφέρθηκε στο μάγουλο μου, ενώ τα μάτια του εξεταστικά με κοιτούσαν.

«Αμάντα, τι έγινε;» με ρώτησε με φανερή ανησυχία να χρωματίζει την φωνή του και φοβισμένη έλεγξα με το βλέμμα μου τριγύρω. «Αμάντα;» έκανε ανήσυχα και δάγκωσα το κάτω χείλος μου. Δε μπορούσα να του πω. Ίσως να τον έθετα σε κίνδυνο.

«Δ-δε ξε-ξέρω...» είπα τελικά με φωνή που τραύλιζε και με κοίταξε καχύποπτα.

«Αμάντα!» είπε αυστηρά παίρνοντας το χέρι του από το μάγουλο μου και τοποθετώντας το στο πόδι του.

«Αλήθεια, Χάρολντ» είπα με σιγουριά αν και δεν ένιωθα καθόλου την βεβαιότητα. «Αλήθεια» επανέλαβα ώστε να τον πείσω.

«Είσαι αναίσθητη εδώ και δυο μέρες. Αν ξέρεις τι έγινε και έπεσες σε κώμα, τότε πρέπει να μου πεις ώστε να ξέρω πως να σε προστατεύσω. Είμαι ο φύλακας σου, Αμάντα» με επέπληξε με σοβαρό και αυστηρό τόνο και πήρα μια βαθιά ανάσα ώστε τα λόγια μου να ακουστούν αληθή.

«Δεν γνωρίζω τι έγινε, ούτε γιατί βρέθηκα εδώ» είπα με σταθερή φωνή χωρίς τρεμούλιασμα και φάνηκε να με πίστεψε, αν και ακόμα με κοιτούσε λίγο καχύποπτα.