SILMARILLION BOMBONIERKA Brudnopis /Fragmenty Opowiadań/ Nieuporządkowan

Tom, jakiego nie znacie (Tom Bombadil Złota Jagoda)

Wędrując po swoim lesie znów ją zobaczył. Najpiękniejszą rusałkę jaką kiedykolwiek widział.
Siedziała na kamieniu czesząc swe miodowe włosy. Rozpuszczone zdawały się opadać długą falą.
Stopy miała zanurzone w rzece. Suknia była zielono-niebieska, chyba zrobiona z rzecznej wody.
Miejscami całkowicie przejrzysta w świetle księżyca.
Nuciła coś cicho, w dziwnym języku. Tom nie rozumiał słów, ale rozumiał sens pieśni. Tak jak rozumie się mowę drzew czy rzeki.

Ostatnio pieśń nasuwała myśl o bezpiecznym ciepłym domu, kolacji, najbliższych, o matce, która przytuli.

Tym razem była to pieśń o tańcu na łące pod gwiazdami, o wolności.
Przysłuchując się, Tom Bombadil zamarzył, aby mieć ją tylko dla siebie. Jakby było cudownie wracać do domu z Lasu i widzieć ją w drzwiach.
Tak! Gdy Tom podejmował decyzję, to wprowadzał je w czyn. Natychmiast. A ta piękność będzie należeć do niego jeszcze dziś. Tak jak wszystko w tym Lesie.

Wyskoczył z krzaków, jednak Złota Jagoda krzyknęła przestraszona, zsunęła się do rzeki, gdzie rozpłynęła się w nurcie Wii.

Wściekły Tom tupnął i odwrócił się z impetem w stronę domu. Wymienił pod nosem kilka słów, aż drzewa spojrzały ze zdumieniem. Zwykle nie zdarzało się, aby coś szło nie po jego myśli. Tu, w Starym Lesie powinien słuchać go każdy.

Po jakimś czasie spotkał ją znów. Może to był miesiąc, może wiele lat, a może era? Czas nie miał znaczenia dla Toma, ani dla Lasu. Ani dla rzeki.

Znów siedziała na nadrzecznym kamieniu. Tym razem pieśń brzmiała inaczej. Brzmiała w niej obietnica rozkoszy, kusiła i zniewalała. Przywiązywała pieśnią do siebie, odbierając wolną wolę. Zapewne tak stało by się, gdyby Tom był dużym człowiekiem. Ludzie rzucali się do rzeki i tonęli.
Jednak był Tomem Bombadilem, zanucił więc swoją pieść:

Hej ho, merry dol, spotkałem pannę z rosy.
Hej ho, dirli do, złapię ją za włosy.
Hejże ha, cieszmy się, dziś będę ją miał,
Hejże ho, radujmy się, zrobię z nią, co będę chciał.

Przestraszona Złota Jagoda znów usiłowała wślizgnąć się w objęcia rzeki, tym razem Tom znał już jej sztuczki. Zdążył uchwycić jej długie włosy, objął ręką w talii. Przerzucając ją sobie przez ramię, pognał do domu, przytupując butami w rytm piosenki.

Zrzucił ją na łóżko, ona skuliła się tylko jednak ze strachu.
-Nie masz się czego bać u Toma Bombadila w domu.
-Proszę, oddaj mnie rzece- zaszlochała.
-Tego nie zrobię. Zobaczysz, że dobrze Ci tu będzie.
-Chcę do rzeki!- ale Tom zamknął jej usta pocałunkiem.
Udało jej się odwrócić głowę
-Proszę, nie rób!
-Ciii, zaraz staniesz się moją żoną!

Tom całował jej usta, potem lekkie pocałunki zchodziły po szyji niżej i niżej. A Jagoda miała wrażenie, że z każdym z nich robi jej się coraz goręcej. Choć nadal próbowała się oswobodzić, jednak już bez przekonania.
Nagle zdała sobie sprawę, że jej suknia zsunęła się z ramion, ręką Toma pięści jej pierś, a usta Tom schodzą po dekolcie coraz niżej. Jęknęła i zadrżała, szarpnęła się ostatni raz.
Tom objął ją mocno, a w jej jękach nie było już słychać protestu. Rękę wsunął pod suknię, przesuwając po jej udzie. Rozebrał się pośpiesznie.
Złota Jagoda zamilkła, widząc jego smagły owłosiony tors. Tom wsunął się w nią, patrząc jej głęboko w srebrne oczy.

Złota Jagoda jęknęła z bólu, znów przypomniała sobie, że przecież nie chciała. Jednak przyjemność jak fala ognia zaczęła rozprzestrzeniać się po jej ciele z każdym kolejnym pchnięciem. Czy naprawdę nie chciała? Teraz nie umiałaby już odmówić. Jak mogła kiedykolwiek nie chcieć? Jak ona mogła żyć kiedykolwiek bez Toma!

Poruszając biodrami w tym samym rytmie co Tom, popatrzyła mu w oczy. Nie było w nich nic złego. Może trochę zarozumiałości i samowoli. Ale też troską o wszystko co żyje w Lesie. Uśmiechnęła się do niego, a on przyśpieszył tempa. Jej jęki stawały się coraz głośniejsze, aż Tom skończył. A Jagoda poczuła ogień, który wystrzelił w jej wnętrzu.

I tak Złota Jagoda została żoną Toma Bombadila!